Rare Gül
door Jos Joosten
Op zichzelf is het haast aandoenlijk hoe Lale Gül in een eigen column in Het Parool (6 augustus 2022) reflecteert op de trieste ontvangst van de vertaling van haar debuutroman Ik ga leven in Duitsland. Het boek bleef namelijk totaal onopgemerkt.
[…]
Dat Güls debuut, zoals ze zelf schrijft, ‘als een mokerslag binnenkwam in de literaire wereld’ is slechts ten dele waar. Haar roman roert een maatschappelijk thema aan dat ver buiten het literaire domein veel aandacht kreeg, zelfs een maatschappelijk debat initieerde. Maar het ‘literaire’ is nu juist de pijnlijke plek. Ik ga leven is namelijk vanaf de pathetische kitsch-titel een stilistisch en compositorisch compleet uit het lood hangend boek. Het is te dik, het heeft merkwaardige stijlbreuken, het eerste gedeelte overschreeuwt zichzelf in de ene na de andere stijlfout. Ik ga leven ontbeert alleen ambachtelijk al de literaire superioriteit (een spel van distantie en betrokkenheid ten aanzien van het strenggelovige milieu van zijn jeugd) van Wolkers of het intellectueel gepeins en gewroet erover van Maarten ’t Hart. Het boek heeft voor alles een serieuze strenge eindredacteur gemist, die Gül het ernstige advies had moeten geven om alles nog eens heel heel kritisch te herlezen en vooral heel heel veel te schrappen.
[…]
Lees hier de hele tekst van Joosten op neerlandistiek.nl, 9 augustus 2022
RSS
Facebook
Twitter
Ik zou liever vertalen : ICH MÖCHTE LEBEN
Dan zou er vast meer belangstelling zijn geweest!