Politie-, advocaten-, rechterstaal, Kishoendajal kent ze inmiddels allemaal… (1)
door Mala Kishoendajal
Op 2 februari sloot ik de hartrevalidatie af. Het was best plezierig geweest, dat bewegen onder begeleiding in het Haga ziekenhuis, en het opnieuw opzoeken en bepalen van je grenzen. Voordat ik ziek werd had ik stevig gesport bij een club, en kon dus heel goed meten hoe mijn uithoudingsvermogen was afgenomen vergeleken met mijn gezonde periode.
Het was een goede manier om je met je neus op het feit te drukken dat je een operatie had ondergaan, en niet zo’n kleine ook.
Het sporten deden we allemaal ook met kinderlijk enthousiasme. Nou ja, sporten…. badminton met ballonnen, volleyballen als pasgeboren lammetjes.
‘Haga Open’, grijnsde ik naar mijn tegenspeler tijdens een van de spelrondes.
‘Hahha, Haga Open Hart’, kaatste hij de ballon.
Tijdens het fietshalfuurtje zat ik een paar keer naast een heel erg sympathieke meneer van tachtig, die ook een klep had laten vervangen (alsof we auto’s zijn). Hij vertelde, zoals meer hadden gedaan, dat hij de beroemde ‘tunnel’ in was geweest, en het licht had gezien.‘Was het niet gewoon de MRI-scan?’, vroeg ik met gespeelde ernst.
‘Nee, nee…..’, hij hield op, toen hij door had dat ik hem in het ootje nam. Hij vertelde van de kleuren die hij had gezien, en de stem die hem terugstuurde. Voordat ik de operatie inging, had ik het gehoopt, zo’n bijna-doodervaring, met een weerzien met mijn ouders, mijn zoontje, mijn oma. Maar niks van dat alles. De gladgeschoren, Hindostaanse anesthesist had gezegd: ‘Denk aan iets leuks, voordat je inslaapt na het spuitje’. Ik denk nog vaak aan hem.
Maar toch. Ik had moeite met het ‘wij hartpatiënten’-deel. Tijdens het fietsen reageerde ook iedereen op elkaars besognes, en de mededelingen die de begeleiders naar elk individueel deden. Er is een heel dun wandje tussen begaan zijn en bemoeizuchtig zijn. Het was een rare omstandigheid, waarin ik niet goed wist of die bemoeizucht juist heel erg nodig was voor de revalidanten (revaliderende passanten verzin ik zelf maar een term, voor mensen die in een groep worden gegooid, maar niks met elkaar te schaften hebben) om mij heen.Ik trapte dus door, gehuld in stilzwijgen, en stak om de vijf minuten de hand op om aan te geven hoe zwaar ik dat vond. Dat doe je door een cijfer tussen 6 voor heel licht en 20 voor heel zwaar te geven op een zogeheten Borgschaal. Dan werd het vermogen (wattage, zoals sommigen heel lelijk zeggen) bijgesteld, of niet. Ik kwam tot 75 Watt bij 30 minuten. Dan sloeg mijn hart rond de 150 per minuut. Toen ik ziek werd sloeg mijn hart dat ook, maar dan zonder die fysieke inspanning. Ik praat graag, en vaak te veel, wanneer het gaat over boeken, politiek, filosofie, ervaringen met normale en paranormale zaken, de complexiteit van relaties, de narigheid in de wereld. Maar niet over wie wat slikt, en hoeveel, en wie waar last van heeft en hoe vaak. Ik ga liever, zoals vanouds, met mijn vriendinnen dansen op lawaaiige muziek, genietend van een slechte wijn, die ik daags daarna wegspoel met een fruitige Chablis of een volle Chateauneuf du Pape, of zo.
Ik trok na het sporten meteen mijn jas aan en liep zo snel als me lukte, het ziekenhuis terrein af. Ook de laatste keer. De begeleidster noteerde mijn vorderingen en opmerkingen. Ik gaf iedereen een handje, bedankte voor de goede zorgen, en weg was ik.
Het was een prettig gevoel om weer een stukje minder hartpatiënt te zijn, een stuk meer de persoon die ik was – een goedhartige bitch – voordat ik een bloederig bezoek bracht aan de tandarts, bacteriën mijn schildklier infecteerden, en ik de ziekte van Graves kreeg, waardoor mijn hart op hol sloeg. Toen werd de hartafwijking geconstateerd, die ik al als foetus had ontwikkeld, en waar ik mee oud had kunnen worden zonder er iets van te merken, als door al die overactiviteit mijn aortaklep niet dusdanig was verkalkt dat hij met spoed vervangen moest worden.
Volgens een neef van mij, bij wie de afwijking ook is gevonden, komt een bicuspide aortaklep bij 1 op de 10.000 mannen voor, en bij vrouwen 1 op de 30.000, of zoiets. Ik heb niet heel goed geluisterd, want zodra dat ‘wij hartpatiënten’ in de lucht hangt, sluit ik mij af. Het is in elk geval redelijk zeldzaam bij een vrouw.
Misschien heeft dat leven van mij wel zo’n eigenaardige loop vanwege dat eigenaardige hart van mij. Wie zal het zeggen.
De vrieskou voelde gewoon fantastisch toen ik van het ziekenhuis naar mijn ‘logement’ liep. ‘Naar huis’ is een term, die mij op brute wijze is ontnomen in de tijd dat ik doodziek was.
Ik keek naar de strakke lucht en prevelde: ‘Dankjewel voor deze dag’ tegen de Kracht, die zich misschien daarachter schuilhield, en ervoor had gezorgd dat ik uit dat benepen jaar 2011, dat voelde als een doodskist, was gekropen.
Ik wist dat er dagen in het verschiet lagen, die minder dankbaar zouden zijn. Alleen wist ik niet dat het de volgende dag al was. Tja, zo snel gaat dat.
Op 3 februari 2012 werd ik door de politie gebeld met de mededeling dat mijn aanklacht tegen mijn Blauwe Maandag-partner wegens, wat ze zo snoezig ‘huiselijk geweld’ noemen, dat je bijna denkt dat het een synoniem is van ‘keukenbenodigdheden’, ongegrond is verklaard.
Ik deed de aangifte overigens zonder enige fiducie dat degene tegen wie de aanklacht liep, daadwerkelijk zou worden vervolgd. Zo rijp is de Nederlandse rechtstaat niet.
En toch ben ik blij dat ik door die hele molen, want je wordt emotioneel vermalen tot moes, ben gegaan. Noem het therapie.
In elk geval had ik aan het schelden en snotteren tegenover de politie meer dan aan het verstandelijk beredeneren bij de psychologe, terwijl ze met een schuin oog in de gaten bleef houden dat het binnen de drie kwartier gebeurde. Die heb ik ook maar meteen afgebeld. Ja, ik ben mijn (psyche-)medisch dossier stevig aan het saneren.
En minstens zo belangrijk! Ik ben de – onterechte – schaamte voorbij.
[Amuses 5a, van de site van Mala Kishoendajal]
[vervolg klik hier]
RSS
Facebook
Twitter
Wat is de literaire waarde van dit stuk? Ik kan het niet vinden. Het is misplaatst. Het zou beter staan op de site van een revalidatiecentrum.