Poëzie rond de 8/9 decembermoorden
[de Ware Tijd Literair, 8/9 december 2018]
The Power of a Smile
The power of a gun can kill
and the power of fire can burn
the power of wind can chill
and the power of a mind can learn
the power of anger can rage
inside until it tears u apart
but the power of a smile
especially yours can heal a frozen heart
[Tupac Shakur]
My immortal top ten of a drama called life
My wonderful family,
God saved in disguise, gifted mother nature,
Michael Jackson altered and awoke my genes,
Rabindranath Tagore provided an insight into survival,
Leonardo Da Vinci killed my inquisitiveness,
Ernesto Che guevara convinced me
“I’d better die standing than live on my knees”,
Kurt Cobain showed there was something in the way,
Enigma took me to utopia,
In books I found solace,
In ordinary people I found the meaning of extraordinary,
Eyes reflecting soul of emotions.
[Rinki Nanday, 2010]
REVOLUTIE
Je vrienden die revolutie hebben gemaakt
– en in de verte zie je er weer een aan komen lopen
die je vriend kan worden –
wonen in huizen die te groot voor hen zijn,
en ze hebben ver weg nog meer huizen,
waar ze al lang niet geweest zijn,
dus hoef je niet te denken dat je iets over huizen kan zeggen
in plaats van over oud worden. Hoe is het als je denkt
dat enkel een revolutie kan helpen?
Bijvoorbeeld een die in het mooiste huis van Parijs woont
en jij kan daar op een avond komen eten
en het is niet jouw zaak wat er gezegd
wordt tegen een onbekende
die aanbelt en voor de voordeur staat
of hoogstens vraag je: je hebt toch iemand
om de deur open te doen?
(enkel om de deur open te doen?),
maar je stem blijft rustig,
daar hoef je je best niet meer voor te doen.
Is er iets waarover je wil vertellen
alsof wie luistert
niet weet hoe het is? De vleugels van een engel
zijn niet om te vliegen (ook al zijn er die het er toch mee doen),
maar om over grote afstanden te fluisteren
met de vorm, zoals je die van ver weg ziet, en de kleuren.
Je was vele nachten achter elkaar
in een huis van wie een vriend van een vriend was
of een engel van een engel
die schreeuwt alsof hij iemand wil terugroepen.
om zichzelf gerust te stellen
terwijl het donker wordt. Toen je weer in je eigen huis terug was
kwam hij naar je toe om in jouw huis afscheid te nemen
van wie afscheid van hem wilde nemen,
en je zag pas de volgende ochtend dat hij maar één nacht
had willen blijven, maar waarom had hij dan
zoveel bagage bij zich? Vanuit jouw huis kun je wat zien,
de oceaan? Een park van rechtopstaande roeispanen,
een vis met een mond
vol haken,
kijk eens hoeveel er mij wilden hebben. Wat er van je overblijft
als elke vis of engel een dag ver van je weg
gereisd is. Je schuift je nachten naar
voren, daarna naar
achteren.
Begint het weer met woede
over de naverdeling, daarna pas
over de voorverdeling? Je wil opstand op straat?
Dat gaat beter als de fans van voetbalclubs meedoen,
de Galatasaray en Fenerbahce supporters in Istanbul,
zoals vroeger de Groenen en de Blauwen
in het Hippodroom in Constantinopel. Je denkt niet dat je de afloop
vijf minuten eerder kan voorspellen door dat te herkennen,
hoogstens geeft het een kans het uit te mogen leggen
als je opgehouden bent met kijken.
Je vrienden die als ze je geven
waarom je gevraagd had
plotseling arm zijn,
niet meer in hun groot huis kunnen wonen,
maar in een zo klein als toen ze een kind waren.
Wat is een opstand die niet een revolutie is?
De hemel is waar de engelen zijn
of waartegen de engelen in opstand komen
als ze bang worden dat die enkel nog zijn ondergang kan uitstellen,
niet voorkomen. Als een engel oud wordt
word hij net zoals jij (zoals in: lever je vleugels maar in),
maar hij ziet er nog lang veel jonger uit dan hij is,
zoals in: heb je ooit over gedacht
van fotomodel je beroep te maken,
voor heen en weer lopen waar iedereen je kan zien
ben je te oud,
maar je gezicht zou uitvergroot boven de parfumflessen kunnen hangen
in vliegveldwinkels. Omdat ik kijk
alsof ik geen vleugels meer heb?
[Nachoem M. Wijnberg, uit Om mee te geven aan een engel, 2018]
Caracas, in a nutshell
While the U.S. Delta aircraft lands,
moving toward Simon Bolivar Airport,
humidity assaults me like my own tropical country;
people like Venezolanos and other walks of life,
emerge on the horizon with smiles and thanksgiving.
Beyond my wildest imagination,
there’s parallelism in the Caribbean experience.
Food, history, literature, and even human struggles
abound with stories and gospel cries.
[…]
Some refractions of their past as people who struggled a lot;
migration experience shows how they wrestle with life.
Being uprooted and strangers in their newfound land,
their dreams come to fulfillment through human sacrifice.
I see how commitment and focusing can make a difference.
amid the travails, disappointments, and sorrows in life.
It’s an engaging pattern that brings me to look into
where faith and hope can be needed to be able to persevere.
In a nutshell, Venezolanos too have their own share to be human.
[Mark Escobar, 2012]
The ones who close the path for peaceful revolution,
at the same time open the path for violent revolution.
Hugo Chavez
We have an obligation and a duty to create a consciousness in the entire world
to help the majorities and the poor of the world to take control
of their countries and change the economic situations in their countries.
[Evo Morales]
Fort
Gebouwd
Om te beschermen
De vijand staat te schreeuwen
Van de bermen
Tegen de vijanden
Groene deuren
Konden niet voorkomen
Wat er zou gebeuren
Konden niet voorkomen
De sergeant af te keuren
Dode mensen binnen te sleuren
Het volk mag nooit zeuren
Over wat er hier toch zal gebeuren
Fort
Woorden
Schieten mij te kort
Wake up and live @ kurt nahar 2018
RSS
Facebook
Twitter
