blog | werkgroep caraïbische letteren
2
 

Poco a poco: verhalen uit Puerto Rico

door Quito Nicolaas

Al bij het lezen van de boektitel Poco a poco [Beetje bij beetje] van May Peters daagt een gevoel van de Zuidamerikaanse mañana-filosofie op die je doet denken aan de MTV-muzikale hit Despacito. Alleen gaat het hier om geschreven teksten van uitzonderlijke gebeurtenissen aan de rand van de werkelijkheid, in een schrijfstijl die eigen is aan de auteur. Bij het openslaan van de verhalenbundel tref je maar liefst 23 korte verhalen met een gemiddelde lengte van acht pagina’s, waarvan elk de moeite waard is om gelezen te worden.

 


De verhalen zijn evenals in haar debuut Musica maestra dusdanig geconstrueerd dat je er veelal om moet lachen, terwijl het om bloedserieuze observaties gaat die iedereen om zich heen kan doen. Maar het verschil is hoe je als kunstenaar een gebeurtenis op een komische wijze beeldend schetst. Als schrijfster beschrijft ze niet datgene wat ze ziet, maar beleeft het ook: ze staat er midden in. In Poco a poco kom je veel van dergelijke passages tegen die als een landschap van cultuur en misvattingen in het menselijk verkeer opgevat kunnen worden. En dan maakt de ik-figuur bepaalde associaties waarvan je moet denken, hoe komt ze daarbij. Bijvoorbeeld: ”Ïk weet dat er in de wet staat dat je niet met alcohol op straat mag. Wel met revolvers, maar alcohol…” Of: “Terwijl ik dit schrijf hoor ik twee knallen en poem, het licht is uit. Een dieseltransformator slaat aan bij de buurman.” Normaliter schiet je alleen hierom in de lach om vervolgens de ernst van de zaak te beseffen.

 

May Peters. Foto © Guayciba met toestemming van May Peters

 

De opbouw van het boek is zodanig dat het de lezer stimuleert om verder te lezen en dan val je van de ene in de andere bizarre situatie. De vertelsituatie kan op de bühne, in een café, thuis of ergens op straat bij een bushalte zijn en dat maakt het boek zo aantrekkelijk om te lezen. Daar het om de persoonlijke ervaringen gaat van de schrijver als musicus en docent, kunnen we dit boek beschouwen als een biografische verhalenbundel. Voor de muziekliefhebbers komen tal van bekende namen – als Johny Pacheco, Ray Barreto, Eddie Palmieri – voorbij die door de jaren heen grote bekendheid verwierven in de salsawereld.

 

 

May Peters. Foto © Guayciba met toestemming van May Peters

De omvang van de verhalen laat zien dat het de schrijver echt menens is om een goed verhaal neer te zetten. Daarbij schuwt ze niet enkele controversiële onderwerpen in een Caribische samenleving aan te snijden. Het is alsof de auteur een kijkje in de geschiedenis en cultuur van Puerto Rico wil geven, anders dan andere auteurs doet ze dat op een eigen wijze.

 

 


Op bepaalde momenten doen de verhalen mij denken aan Junot Diaz, een Amerikaanse schrijver in de VS van Dominicaanse komaf die in 1997 met zijn roman Drown debuteerde. In zijn korte verhalen beschrijft Diaz taferelen in de wijken die voor sommigen behalve herkenbaar tegelijkertijd lachwekkend zijn en opnieuw gaat het om het taalgebruik. Poco a poco is zo’n boek dat een goed inzicht geeft in de Puertoricaanse cultuur, die zowel door de Amerikaanse als Spaanse overheersing werd beïnvloed, en krijg je een aardig beeld van de interactie tussen de mensen. In het laatste deel van het boek vind je een hoofdstuk over het koloniaal verleden en de doorwerking hiervan. Menigeen zal zich de vraag stellen of deze verhalenbundel ook literatuur is? Nou en of. In plaats dat je een saai antropologisch boek of een monografie over volksculturen ter hand neemt, lees je in Poco a poco over de dagelijkse praktijk die verhaalt over de besognes en hoe men daarmee omgaat. Schrijvers kunnen een voorbeeld nemen aan auteur May Peters om in hun geschriften de personages wat meer bloed door hun aderen te doen stromen.
Titel: Poco a poco
Auteur: May Peters
ISBN: 978-94-91683-24-4

2 comments to “Poco a poco: verhalen uit Puerto Rico”

  • Masha danki, hartelijk dank, een intens gevoel van dankbaarheid maakt zich van me meester na het lezen van deze prachtige recensie! En ik ben zo blij dat mijn schrijfstijl cq mijn levenstijl bijzonder geschikt is om de tropische overvloed aan cultuur, geschiedenis en natuur van Puerto Rico te beschrijven. Je weet daar niet wat het volgende uur gebeurt en daarom zong Ruben Blades al: ¡La vida te da sopresas, sorpresas te da la vida! Het leven brengt je verrassingen. En als je je er open voor durft te stellen, worden dromen werkelijkheid.
    Op dit moment zorgt de zwaarste orkaan, María (mijn eerste doopnaam!), in 100 jaar in Puerto Rico voor verbond, liefde en compassie in de diaspora en over de hele wereld. Mijn buurvrouwen schrijven op Facebook vanuit hun huis aan de Atlantische kust een half uur vóór de windsnelheden van 300 km per uur: “We will be ok!!! The enchanted island is strong as it’s people!!!” La Isla del Encanto, het Eiland van Betovering en haar bewoners en haar natuur zijn hun naam waardig!

  • May, may prachtig! Kun je trots op zijn. En ik vind je nog steeds een kanjer.

Your response at Edwin Corzilius

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter