blog | werkgroep caraïbische letteren

Pim de la Parra stopt ermee

Genoeg is genoeg

Vandaag heb ik na rijp beraad besloten mijn ultieme droom op te geven. Meer dan tien jaar koesterde ik de wens om nog een laatste grote film in Suriname te kunnen maken, getiteld Krin skin. Dat kun je vertalen als ‘Schone Huid’, of ‘Schoon Lichaam’, maar het betekent eigenlijk dat je een goed voorgevoel hebt over iets of iemand.

Het aangrijpende verhaal zou zich voor een groot deel afspelen in West Suriname gedurende een vierdaagse safari van een groep vrienden, jonge dertigers, zeven vrouwen en zes mannen. Er is een gemengde cast van zeer talentvolle spelers en ik heb een crew van ervaren en inspirerende vaklieden voor ogen. Maar het benodigde budget van achthonderdduizend Euro blijkt niet eenvoudig bij elkaar te harken. Omdat filmmaken een beroep is voor jonge mensen, kon ik koelbloedig besluiten om deze lang gekoesterde filmdroom nog voor mijn aanstaande 78ste verjaardag voorgoed los te laten. “Genoeg is genoeg!” sprak ik tot mezelf. Als scenarioschrijver, regisseur en producer was ik sinds 1964 intens betrokken bij de producties van zo’n veertig lange en korte films, waarvan in Suriname vooral WAN PIPEL bekend is.
Aan het begin van mijn filmloopbaan was ik er heilig van overtuigd dat ik tot op zeer hoge leeftijd zou kunnen doorgaan met films maken. Ik klampte me vast aan voorbeelden van illustere filmmakers zoals Akira Kurosawa, Jean Renoir, John Huston en Manoel de Oliveira, die allen na hun tachtigste nog films hebben gemaakt. De Portugese cineast Manoel de Oliveira maakte zijn laatste film zelfs toen hij al honderd jaar oud was. Mijn eerste filmleermeester Joris Ivens was ook een cineast die als het ware in het harnas zou sterven. Bij de opnamen van zijn laatste film in China op locaties hoog in de bergen, kon hij niet meer lopen en moest in zijn regiestoel worden rondgedragen door vier sterke mannen. Eerst kon ik zoiets nog appreciëren als een geweldig betoon van de vastberadenheid van een filmkunstenaar voor zijn vak en zijn muze. Maar allengs veranderde dit romantische idee als gevolg van mijn toenemende problemen met de financiering van films na het commerciële debacle van Wan Pipel. Ook ontstond er voor mij een nieuwe levensoriëntatie dankzij bestudering van het boeddhisme en andere Oosterse spirituele leren. Zoals het aan de Chinese wijsgeer Lao Tzu toegeschreven klassieke geschrift de Tao Te Ching.
In zijn bewerking van de Tao Te Ching bespreekt Dr. Wayne Dyer alle 81 verzen van dit vermaarde boek. Vers nummer 44 vertelt dat het veranderen van je prioriteiten in het leven borg staat voor een vruchtbaar bestaan. “Weten wanneer het tijd is om te stoppen, hoort bij het pad dat naar je essentiële zelf leidt, waar de behoefte aan roem en bezittingen niet bestaat. Verminder je gehechtheid aan succes of bezit, die je verbondenheid met de Tao heeft overschaduwd. Krijg oog voor de zinloosheid van alsmaar meer willen, van jezelf uitputten door je streven naar dingen die je gevangen houden in een vicieuze cirkel van ‘streven en nooit bereiken’. Je kent vast wel mensen die hun hele leven op jacht zijn naar meer – meer bezittingen, meer geld, meer erkenning, meer prijzen, meer vrienden, meer plekken om te bezoeken, meer genotmiddelen, meer eten. Als jij ook vanuit deze filosofie leeft, heb je getekend voor een leven van frustratie en onvoldaanheid, omdat je de gevangene wordt van je eigen jagen en van je eigen hebzucht”.
Dit vers vraagt je te weten wanneer het tijd is om te stoppen. Als het jachten en jagen je gezondheid ondermijnt, stop! Als het je relaties in de war stuurt, stop! Als het je uitput, stop! Als het zwoegen en sloven je ervan weerhoudt van het leven te genieten, stop! Maak je relatie tot de Tao tot je hoogste prioriteit. Schep orde in je leven door dit tot je essentiele en belangrijkste verantwoordelijkheid te maken. Dit vers eindigt als volgt: “Een tevreden man is nooit teleurgesteld. Hij die van ophouden weet wordt behoed voor gevaar. Alleen zo kun je lang leven”. Graag besluit ik met een bekende tekst van de Sufi’s: “Hij die weet dat genoeg genoeg is, heeft altijd genoeg”.

[Deze aflevering van Pim de la Parra’s column ‘Hallo Paramaribo!’ verscheen in dagblad De Ware Tijd d.d. zat 23/zon 24 december 2017.]

on 27.12.2017 at 16:45
Tags:

1 comment to “Pim de la Parra stopt ermee”

  • Soms moet je besluiten dat het over is. Een moedige stap.

1 Trackback/Ping

Your response at Mike Litoris

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter