Pim de la Parra – Laat de wereld met rust
Geplaagd en verstoord door al het gruwelijke nieuws van de wereld zocht ik een oudere familievriend op, oom Johan, een gepensioneerde huisarts die zich na het overlijden van zijn vrouw op hun boiti in Saramacca had teruggetrokken. Ik beschouw hem als een soort wijze oom van wie ik veel kan leren over al die dingen van het leven waar je niet over kunt lezen in boeken. Hij is geen geleerde, maar een wijze man met heel veel levenservaring bij wie ik me altijd direct op mijn gemak voel en in wie ik een soort tweede vader zie. In een ver verleden was ik als leerling van de A.M.S. een jaar lang zwaar verliefd op zijn oudste dochter, maar zij gaf de voorkeur aan een ander, een bakra klasgenoot met wie zij later ook trouwde en naar Australië is geëmigreerd.
Saramaccabrug. Foto © Charl Danoe
Omdat dokter Johan mij toen wilde troosten met mijn liefdesverdriet, liet hij me op een middag bij zich komen en ontving me in zijn spreekkamer, waar hij me een geurige Chesterfield sigaret aanbood en van man tot man tot me sprak. Zo had mijn eigen vader nog nooit met me gesproken en het maakte dan ook diepe indruk op mij. Dat gesprek van meer dan een halve eeuw geleden was eigenlijk mijn eerste les in sexuele voorlichting en goedbeschouwd ook een wijze les over hoe een man het beste kan omgaan met vrouwen. Oom Johan wist wel dat mijn moeder heel jong was gestorven, en vermoedelijk daarom besefte hij dat het goed voor mij zou zijn om iets over vrouwen te weten dat ik niet snel uit de mond van mijn vader zou horen.
“De vrouw is een verhaal dat veel papier beslaat, geschreven in een taal die niemand goed verstaat.” Ik moest er toen al om grinniken en begreep donders goed wat hij me met deze spreuk wilde brengen over de relatie van een man met een vrouw. Het belangrijkste advies dat ik toen als tienerjongen meekreeg is dat ik nooit tegen een vrouw hoefde op te zien, maar dat ik ook nooit op haar moest neerkijken. Ook ried oom Johan me aan om nooit te proberen een vrouw te begrijpen. Dat me dat als man toch niet zou lukken. Omdat elke vrouw van nature een mysterie is en net als God onkenbaar is.
Deze oom Johan zocht ik laatst op om me te helpen mijn verwarring over de huidige wereldwijde verschrikkingen te verdrijven. Ik wist dat hij geen televisie kijkt, niet naar de radio luistert en ook geen kranten leest en misschien daarom was ik er van overtuigd dat mijn bezoek aan hem goed voor mij en mijn gemoedsrust zou zijn. En inderdaad kan ik hier bekennen dat de weinige woorden die hij sprak al mijn futiele dwanggedachten hebben vernietigd. “Laat de wereld toch met rust”, zei oom Johan, nadat ik had verteld dat ik angstig word van al het toenemende geweld overal op aarde.
“Richt je aandacht op hogere gedachten. Houd altijd in je achterhoofd: ‘Ik ben niet het lichaam. Ik ben niet degene die handelt. Ik ben niet het denken. Voel dat. Voel het diep van binnen.’
Sara Sampaio. Foto © Squiz Hamilton
We zaten onder een amandelboom en hij keek me aan en ik keek hem aan. Het was windstil en alles leek roerloos. Er viel een lange, diepe stilte. Toen sprak hij opnieuw: “Geloof niet dat jij deze wereld kunt redden. Er is een grote kracht die de weg weet, die zorgt voor deze wereld, dit universum. En die kracht heeft geen hulp van jou nodig, brada!” Hij stond op en liep weg, zodat ik alleen was, sprakeloos.
[Column Hallo Paramaribo!, zaterdag 11 oktober 2014, in het katern Mens & Maatschappij van dagblad De Ware Tijd.]
RSS
Facebook
Twitter
