Paul Verweel overleden
Antropoloog Paul Verweel is op dinsdag 24 april 2018 in Utrecht overleden. Verweel was hoogleraar Bestuur- en Organisatiewetenschap aan de Universiteit Utrecht. Van 2007 tot 2013 bekleedde hij de Richard Krajicek leerstoel. Hij onderzocht onder meer hoe sport kan bijdragen aan de ontwikkeling van kinderen in achterstandswijken. Hij publiceerde met regelmaat over de voormalige Nederlandse Antillen. Verweel was al enige tijd ziek. Hij werd 66 jaar.
Paul Verweel. Foto: Screengrab YouTube / StudiumGeneraleUUFoto: Screengrab YouTube / StudiumGeneraleUU .
Paul Verweel, geboren in 1951, rondde in 1974 de pedagogische academie af. In 1983 studeerde hij af als antropoloog. In 1987 promoveerde hij in de sociale wetenschap. In 2000 werd hij benoemd tot bijzonder hoogleraar en in 2003 benoemd tot gewoon hoogleraar aan de Universiteit Utrecht met de leeropdracht: bestuur en organisatiewetenschap in het bijzonder organisatie en management van cultuurverschillen en zingeving in organisatie. Met zijn oratie bekrachtigde Verweel tevens zijn bijzondere leerstoel in het kader van de Richard Krajicek Foundation; deze foundation heeft als doel ‘Het stimuleren van sportieve activiteiten, in een sociaal veilige situatie, voor jongeren in die wijken waar de mogelijkheden beperkt zijn’.
Verweel was een bekende in de sportwereld. In Utrecht, waar hij voorzitter was van de nu failliete voetbalclub vv Hoograven. Maar ook was hij bestuurslid van de Stichting meer dan voetbal, voorzitter van de Vereniging Sportbelang Utrecht, VSU. En ook is hij bestuurder geweest bij de KNVB. Nadat hij was weggegaan bij vv Hoograven zette Verweel zich in voor een andere Utrechtse voetbalclub, SV Vechtzoom in Overvecht. In 2018 is het Paul Verweel Sportfonds opgericht. Kinderen tot en met 17 jaar die in het bezit zijn van een U-pas, kunnen bijvoorbeeld voetbalschoenen of een hockeystick aanvragen. Het moet helpen om mensen die het niet zo breed hebben te laten sporten.
Als wetenschapper heeft Verweel zich intensief beziggehouden met de Antilliaanse wereld, zowel onder migranten in Nederland als op Curaçao. Hij publiceerde met Valdemar F. Marcha onder meer De waarheid van Curaçao (2000), Yunan di Kòrsou; Ken nan ta? kon nan ta? (2001), De cultuur van angst; Paradoxale ketenen van angst en zwijgen op Curaçao (2003), Kultura di miedu; Kadenanan di miedu i silensio na Kòrsou, un paradòks kultural (2003), De Westkant; Het nieuwe statuut met oude verhoudingen? (2009), De Curaçaose man; Vrouwen over de sociale identiteit van Curaçaose mannen (2005), De Curaçaose jeugd; over zichzelf en gezien door anderen (2010) en De Curaçaose vrouw… moet je ontdekken; Mannen over de sociale identiteit van de Curaçaose vrouw (2009) en Het tweede bed; Trouw en tolerantie op Curaçao (2011), Kleur bekennen; Idealisering en ontkenning van de eigen huidskleur (2012).
Tot zijn promovendi behoorde o.m. Paula Kibbelaar met Barsten in het glazen plafond; Opgeleide vrouwen op de Curaçaose arbeidsmarkt, mogelijkheden, barrières en strategieën (2005).
RSS
Facebook
Twitter
