blog | werkgroep caraïbische letteren
0
 

Paramaribob herleeft in Bijlmer Parktheater

Realunited Suriname Music Ensemble

door Stuart Rahan

Amsterdam Zuidoost – Het was weer ouderwets gezellig. Oude jongens krentenbrood in het Bijlmer Parktheater toen zaterdagavond na twintig jaar de Paramaribob jazzkasekoformatie Suriname Music Ensemble weer bij elkaar kwam.

In een volle zaal met overwegend ouderen die de glorietijd van deze band van dichtbij hebben meegemaakt, was het even wennen aan hoe de muziek toen klonk, toen er nog geen cd’s op de markt waren en zoals conferencier Guilly Koster die tijd typeerde: “Toen waren er maar twee zwarte mannen op tv. Isaac van The Love Boat en Mr. T van The A Team.”

Het was ook de periode dat Afro-Surinaamse vrouwen nog trots hun eigen haar droegen en zich niet lieten verleiden tot het dragen van het neppe wave-haar. Koster vond wel dat het vroeger veel beter was. Hij vergat echter dat elke generatie, of die nou jong of oud zijn, hun eigen jonge tijdgeest als de meest interessante en leukste tijd van hun leven ervoeren.

Paramaribob

Maar zaterdagavond werd de klok even teruggezet naar de jaren tachtig toen jonge bevlogen muzikanten als bassist Pablo Nahar (foto rechts) en drummer Eddy Veldman in 1981 het initiatief namen een band op te richten met als hoofddoel Afro-Surinaamse ritmes te gaan gebruiken als basis voor bewerkingen van jazz en bebop standards en met eigen composities. De Paramaribob werd geboren. De typische kasekoritmes werden dusdanig verweven tot jazz en bebop arrangementen dat je in een soort melancholische flow werd meegenomen om ineens wakker gedrumd te worden met de vrolijke opgewekte ritmes van de eigen bekende kaseko. Na twintig jaar beleefde het publiek dezelfde ervaring om aan het eind massaal op de banken te gaan staan want de klaarwakkere kasekomuziek eiste niet alleen dat je onrustig werd op je stoel maar dat je ritmisch gedwongen werd te gaan bewegen. Eddy Veldman onderbrak het nummer Contradiction, geschreven door gitarist Franky Douglas, om het publiek wat ritmelessen bij te brengen. Dit jazznummer bevat elementen van latin, kaseko, kawina en Afrikaanse drumritmes in zich waarvan de drummer het nodig vond om enige uitleg te geven en het publiek uit te dagen niet bewegingloos op hun plaatsen te blijven zitten. Voor deze gelegenheid speelde de band ook een nummer van Veldman, For all family, dat hij uit eigen inspiratie geschreven heeft. “Nu heb ik inspiratie om zelf muziek te schrijven. Vroeger was het een soort van dwang om te schrijven omdat vrienden schreven en ik vond dat ik ook moest schrijven. A poku disi na’f ala s’ma”, legt hij trots uit en zegt zelf geschrokken te zijn van de grote publieke opkomst. “Ik speel voor God en kom slechts om de sfeer te verhogen terwijl het aantal aanwezigen voor mij van minder belang is.” Op de vraag hoe hij de muziek na zo lange tijd vond klinken, gaf Veldman bescheiden aan dat het mooi klonk maar na drie, vier keer spelen de muziek nog heftiger gaat klinken.

Plannen

En dat Suriname Music Ensemble nog vaker gaat spelen de komende periode blijkt uit de vele aanvragen die na afloop van het concert binnenkwamen. Het eerste optreden smaakt naar meer en voor 2 juli staat SME geboekt voor het Bijlmer Jazzfestival met een optreden op Boerderij Langerlust. Volgens Pablo Nahar zijn er ook plannen voor Suriname maar al tijdens de repetities werden de muzikanten al van overal benaderd. Eddy Veldman: “Er komt zoveel op ons af, we moeten even kijken hoe of wat.” Naast Eddy Veldman, Pablo Nahar en Franky Douglas bestaat Suriname Music Ensemble uit pianist/arrangeur Glenn Gaddum, fluitist Ronald Snijders (vervanger van tenorsaxofonist Kees “Kitta” Smit) en percussionist Ponda O’Brian (foto links). Alle zes bandleden hebben tegenwoordig hun eigen carrière opgebouwd. Het zal passen en meten worden om als volwaardige band aan al de verzoeken te voldoen. Het Sextet stond in 1983 op het North Sea Jazz festival en heeft tussen 1983 en 1992 veel furore gemaakt en schitterde op vele internationaal gerenommeerde podia en festivals zoals het Bimhuis, Oosterpoort, Houston international jazzfestival en EBU radiofestival in Zürich Zwitserland. De band maakte in die tien jaar vier albums: Body Guide, Dynamite Cotton Legacy (opgedragen aan Kid Dynamite & Teddy Cotton ), No Kiddin’ (Timeless Records ) en Main Topic (SME Label). Of deze albums opnieuw op cd zullen worden uitgebracht, is nog maar de vraag. Het zou een prachtige aanvulling zijn de jazzcollectie van liefhebbers.

[uit de Ware Tijd, 14/06/2011]

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter