Panman, film van Ian Valz
Panman vecht voor Caribische identiteit
Wees je zelf, imiteer niet iets wat je niet eigen is. Dat is de boodschap van de steelpanmusicus (het engelse woord steelpan wel te verstaan) in de film Panman, the rhytm of the palms. Als Caribiër ben je geen Noord-Amerikaan, Afrikaan noch West-Europeaan. Zoals de geografische ligging van ieder eiland in de regio uniek is, zo is identiteit van elk volk ook uniek. Die identiteit komt tot uiting in de cultuur, onder meer, in de muziek.
Fridi Martina
In de film kiest de hoofdrolspeler Harry voor een typisch Caribisch instrument. De steelpan is ontstaan uit ijzeren olievaten. De bodem is met hamergetik dusdanig bewerkt dat er hele toonladders op gespeeld kunnen worden. Harry is gestimuleerd door zijn grootmoeder om zijn eigen ding te doen en hij geeft op zijn beurt weer les aan jonge kinderen om de kunst van het vak in de steelpanstokjes te krijgen. Maar de moderne wereld rukt op en verdrijft het geluid van de steelband. De film vertelt vanaf dit moment op een rustige, ontroerende manier het verhaal van de Panman en zijn obstakels als hij trouw blijft aan zijn oma, eigen identiteit en liefde. De acteurs zijn erg goed op elkaar ingespeeld, en komen heel natuurlijk over. Je voelt dat ze de toneelversie van dit verhaal al vaak samen hebben gespeeld. In het begin is het technisch gesproken even wennen aan de zeer contrastrijke kleurschakeringen in de film en aan het zeer on-Hollywoodse tempo. Als je je echter laat meevoeren in deze langspeelfilm die zeer weinig geld heeft gekost (volgens co-producent Norman de Palm slechts vier ton), dan kom je langzaam maar zeker in het voor de Cariben unieke en typische ritme van de wind door de palm. De prent heeft niet voor niets in zijn zeer jonge bestaan al twee belangrijke prijzen in de wacht gesleept.
In teatro Luna Blou.
RSS
Facebook
Twitter
