Overweldigend verzoeningsrelaas
Als Nina de la Parra een bar binnenloopt met daarin achtentwintig mannen, waarvan er zevenentwintig normaal zijn (je weet wel, met hydraulische boormachines en schone vingernagels) en één is een manisch-depressieve, werkeloze psycho, loopt ze natuurlijk linea recta naar die laatste. Hoe dat komt? Als ze haar Surinaamse familie mag geloven overkomen slechte dingen je, omdat je schuld hebt gemaakt bij je voorouders. Maar met een spirituele wasi kun je de kwade geesten weer verdrijven.
door Sander Janssens
[…]
Maar vooral is De la Parra een ijzersterke actrice, die moeiteloos schakelt in emotie, taal en sfeer – waardoor haar programma in alle opzichten overweldigend is. Ze wordt begeleid door het jazztrio Moritz Götze (bas), Tim Bücher (gitaar) en Sanne Landvreugd (saxofoon), met wie ze een aantal prachtige nummers zingt, die een mooie dynamiek in haar programma brengen.
Op het einde wordt ze bovendien echt kwetsbaar, als ze concludeert hoe ze – alle feminisme ten spijt – al haar pijn toch altijd weer koppelt aan drie mannen: haar vader, haar broer en haar laatste ex. De la Parra legt vervolgens niet alleen de schuld bij zichzelf, maar toont dat vergeving óók bij haarzelf ligt. Een moedige slotsom van een wervelend relaas.
Lees hier de hele recensie in de Theaterkrant, 14 januari 2020
RSS
Facebook
Twitter
