blog | werkgroep caraïbische letteren

Over ‘onzichtbare’ Hindoestaanse meiden (2 en slot)

Hindoestanen worden over het algemeen beschouwd als een geslaagde succesvolle groep in Nederland. Maar de Hindoestaan zouden niet genoeg zichtbaar zijn en zeker Hindoestaanse meisjes niet. Wat kan de reden zijn? Shantie Jagmohansing onderzoekt de kwestie. In het eerste deel ontdekt Kajol dat GTST niet op haar zit te wachten en ze kijkt nu naar Bollywood.

 
door Shantie Ramlal-Jagmohansingh
Het verhaal van Kajol staat niet op zichzelf. Er zijn in Nederland namelijk veel Hindoestaans-Nederlandse meisjes wier voorkeur uitgaat naar de ‘Internationale Indiase showbizz’. Een gevolg hiervan is dat zij inderdaad wat minder zichtbaar zijn in de Nationale Nederlandse showbizz. Maar in plaats van ons hierover te beklagen, moeten we ook stil staan bij de mogelijkheid dat veel Hindoestaans-Nederlandse meiden hiermee doen wat zij vanuit hun hart willen doen, zonder zichzelf te verloochenen. Zij blijven trouw aan zichzelf, simpelweg door zichzelf te zijn.
Natuurlijk zijn er naast meisjes als Kajol genoeg Hindoestaans-Nederlandse meisjes die wel hun draai vinden in de Nederlandse showbizz. En de meisjes die hiervoor kiezen moeten uiteraard worden ondersteund! Maar het punt dat ik hier probeer te maken, is dat streven naar zichtbaarheid nooit een doel op zichzelf moet zijn. Zelfontplooiing, identiteitsontwikkeling en vrij zijn om te doen en worden wat je wil, dat is waar het om draait. Als dit uiteindelijk zichtbaarheid met zich mee brengt, dan is dat een prettige bijkomstigheid.
Als de huidige jonge generatie Hindoestaanse-Nederlanders alleen maar wordt gepusht om zo veel mogelijk zichtbaar te zijn in de Nederlandse samenleving, dan maken we dezelfde fout als ouders die hun kinderen alleen maar pushen om beroepen te kiezen die veel geld en status met zich meebrengen, zonder rekening te houden met de wensen en toekomstdromen van hun kinderen. En daarnaast is het ook helemaal niet verwonderlijk dat Hindoestaanse meisjes zich in grote getallen enthousiast interesseren voor India en de bijbehorende booming showbizzwereld! Om een paar interessante feiten te noemen: Bollywood is wereldwijd niet alleen de grootste filmproducent, maar trekt ook massa’s kijkers uit alle delen van de wereld. De Indiase klassieke dans is al duizenden jaren oud en wordt zelfs beschreven in de oeroude Natya Shastra. De Indiase muziek is niet alleen een streling voor het oor door de eeuwenoude klanken van instrumenten als de sitar, de sarangi en de sitar, de teksten zijn vaak dichterlijke parels op zichzelf. En in een wereld die steeds meer globaliseert, is het voor Nederland natuurlijk helemaal niet verkeerd om te beschikken over getalenteerde booming Hindoestaans-Nederlandse meiden die in beide werelden succesvol zijn!

Toen Kajol besloot haar showbizzcarrière in oosterse richting te navigeren, belandde ze net zoals veel andere ondernemende Hindoestaans-Nederlandse meisjes in een Hindoestaanse missverkiezing. Samen met nog 9 andere jonge vrouwen zou ze strijden om een zilveren tiara met vermiljoenrode sjerp, een luxe reis naar India waar de internationale verkiezing met deelnemers over de hele wereld zou plaatsvinden en natuurlijk een flinke dosis glorie en euforie wanneer de volledige zaal uitbundig voor de winnares zou applaudisseren.
Kajol was ervan overtuigd dat deze nieuwe richting juist was geweest. Maar toch deden zich ook in ‘deze showbizzwereld’ dingen voor waar ze niet altijd achter stond. Soms kreeg ze hierdoor een knoop in haar maag, veroorzaakt door onbegrip voor haar eigen gedrag (waarom durfde ze haar mond niet open te doen? Was ze het stiekem wel met de rest eens?) en als gevolg hiervan schaamte.

Haar naam was Ambika, ze was lang en atletisch, had zulke duidelijke gelaatstrekken dat haar gezicht gelijkenissen vertoonde met Zuid-Amerikaans houtsnijwerk en een soepele zelfverzekerde manier van lopen. Kajol wist door haar eerdere capriolen in Amsterdam, dat Ambika alles mee had om door te breken als internationaal model. Voor deze missverkiezing had Ambika echter wel een minpunt, een minpunt dat alleen door een deel van haar ‘eigen mensen’ zo werd gezien en waarvan Kajol wist dat het onbegrijpelijk was: Ambika’s huid was gaaf, egaal en donker als pure chocolade.
Door de andere meisjes met een lichtere huidskleur werd dit tevreden vast gesteld. Ambika was voor hen geen obstakel op weg naar de tiara, ondanks dat ze met haar tijdloze schoonheid uit een schilderij van kunstenaar Raja Ravi Varma leek te zijn gestapt.

En ze hadden gelijk. De verkiezing werd gewonnen door Reshma, een giebelend onbeholpen schepseltje, die alleen deelnam omdat haar moeder dat zo graag wou en zelf nog het meest schrok toen haar naam als winnares werd omgeroepen. Het lichte huidskleurcomplex is een parasiterend restant van ruim 300 jaar kolonialisme in India, waarin de Indiërs werd ingeprent dat een lichtere huidskleur beter was. Een lichtere huiskleur stond immers vaak gelijk aan rijkdom. Het betekende dat je niet uren in de hete zon hoefde te bikkelen voor een hongerloon.
Lang geleden was dit geheel anders. Donkere kleuren werden toen geassocieerd met goede dingen. Donker stond voor de nacht waarin dromen tot wasdom komen, het stond voor de rijkdom van de aarde, voor de beschutting van de sterkste bomen, voor de creatieve energie in het universum. Mysterieus, voedend, levendig, vol met kracht en potentie. De kleur wit had toen juist een negatieve lading. Wit stond voor dood, ziekte en zwakte.
Het goede nieuws is dat tegenwoordig steeds meer mensen in India zich uitspreken tegen de voorkeur voor een lichtere huidskleur. Toch zijn er nog steeds voorbeelden waarin opvattingen over huidskleur verbijsterende gevolgen hebben. Heather Ferreira vertelde vorig jaar in een stuk van CNN Politics over haar werk in de slums in Mumbai. Veel vrouwen die ze ontmoet in de straten van de slums, nu alom bekend door de film Slumdog Millionaire, worden vaak beschimpt. Ze worden regelmatig gezien als onaantrekkelijk als hun huid te donker is. Ook worden ze aangeduid als vervloekt als ze alleen dochters hebben en geen zonen.
[van Wereldjournalisten, 22 april 2010]

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter