Orlando Emanuels (1927-2018) – Zwarte engeltjes
Zwarte engeltjes
Weet je nog moeder hoe ik dansen kon
Kleine zwarte voeten
trippelend
zelfs op het ritme van de wind
Je lachte als ik danste
en je straalde als vrienden je zeiden
hoe je engeltje dansen kon
Dansend ging ik naar school
dansend kwam ik thuis
Als in het regenseizoen de hemel de aarde natplensde
en ik in de stortbui
op het erf mocht spelebaden
keek je vanuit het achterraam toe
Je zag je zwarte engel
in zijn spel
figuurtjes tekenen tegen de hemel aan
gele groene blanke en paarse engelen
speelkameraden voor zijn regendans
Ik zou altijd willen dansen
om jou en mij blij te maken
Jij zou altijd lachen
om mij gelukkig te zien
Misschien moeder is het daarom
dat je mij als droom liet leven
en de werkelijkheid verzweeg
de werkelijkheid van een wereld
waarin engelen altijd blank zijn
blank als ivoor
nimmer zwart
niet op schilderijen niet als kerkbeeld
zelfs niet in sprookjes
Maar als de uren van mijn jeugd
mij soms omhelzen
en ik onder je lachend oog
weer in de regen dans
omhangen word met flarden herinnering en vreugde
als met een lauwerkrans
dan kijkt een ebonieten Gabriël vertederd toe
hoe kleine zwarte voeten
dansen op het ritme van de wind
Dans engeltje zegt Gabriël rijzig zwart
Dans en lach en wees gelukkig
de waarheid van je niet bestaan
is slechts een blanke leugen
[Uit:
RSS
Facebook
Twitter
