Nurnaz Deniz wint de Anil Ramdas essayprijsvraag
Gisteravond is op de vijfde sterfdag van Anil Ramdas de winnaar van de Anil Ramdas Essayprijs bekend gemaakt: schrijfster en publiciste Nurnaz Deniz (Turkije 1971), voor haar essay ‘Ergens in Europa heb ik mijn schoenen verloren’.
Voorzitter Stephan Sanders met winnares Nurnaz Deniz. Foto © Jan Boeve / De Balie
Nurnaz Deniz is een veelzijdig avantgardist. Zij heeft internationale, multidisciplinaire kunstprojecten geïnitieerd, was directeur van een kunstenmuseum en schreef reisreportages en essays over Europa en identiteit. Samen met haar toenmalige partner publiceerde ze de roman Ayla en Hugo. Een documentaire is in ontwikkeling. Haar roman Evropa, de slang om de arm van mijn oma zal in 2018 bij de Arbeiderspers verschijnen.
Haar essay wordt volgende week gepubliceerd in De Groene Amsterdammer. De winnaar ontvangt een prijs van € 2500,-.
Aan de Anil Ramdas Essayprijsvraag hebben 106 mensen deelgenomen. De essays zijn anoniem beoordeeld door de jury, die bestond uit: Stephan Sanders (voorzitter), Karin Amatmoekrim (schrijver van Het gym, Tenzij de vader), Sjoerd de Jong (NRC Handelsblad), Sheila Sitalsing (de Volkskrant), Xandra Schutte (De Groene Amsterdammer). De jury nomineerde drie deelnemers genomineerd voor de Anil Ramdas Essayprijsvraag: Sinan Çankaya, Nurnaz Deniz en Martijn Stronks.
Anil Ramdas was schrijver, journalist en programmamaker. Vijf jaar na zijn dood hebben De Groene Amsterdammer (waar hij redacteur was), De Balie (waar hij directeur was), De Bezige Bij (waar zijn boeken verschenen) en zijn familie het initiatief genomen tot een Anil Ramdas Essayprijs.
Het thema voor de prijsvraag was ontleend aan twee centrale begrippen in het denken van Anil Ramdas: identiteit en beschaving. Ramdas schreef uitgebreid over de migrantenervaring, over de nostalgie naar een verleden dat nooit heeft bestaan. Over de beklemming van de eigen groep en over nestbevuilers. Identiteit was voor hem een persoonlijke zaak, maar hij liet ook zien hoezeer die vrijheid bevochten moet worden op een samenleving die juist vooringenomen beelden koestert en etiketten (zoals ‘niet-westerse allochtoon’) op je plakt. Hij bracht de subtiele manieren in kaart waarop mensen verschillen voelbaar maken, maar legde ook harde uitsluiting bloot.
Anil Ramdas vond het essay de ideale vorm voor beschouwingen over multiculturele kwesties, omdat het zich bij uitstek leent voor die persoonlijke en literaire stijl. In een essay spreek je niet namens anderen, maar alleen namens jezelf. Hij hield van essays die een mengeling zijn van persoonlijke ervaringen, journalistieke observaties en wetenschappelijke inzichten.
[uit De Groene Amsterdammer, 17 februari 2017]
RSS
Facebook
Twitter
