Noni Lichtveld (1929 – 2017)
Vandaag, 16 augustus 2017, is in het Rosa Spierhuis te Laren Noord-Holland verleden de illustratrice, decorontwerpster en schrijfster Noni Lichtveld. Zij verwierf vooral bekendheid met haar uitgaven van Anansitori.
Portret van Noni Lichtveld, gemaakt door de in Suriname werkzame fotograaf Nicolaas Porter; uit de reeks fotoportretten die Porter in opdracht van de Werkgroep Caraïbische Letteren maakte.
Noni Lichtveld werd op 3 mei 1929 in Abcoude geboren als dochter van Lou Lichtveld (de schrijver Albert Helman) en Lenie Mengelberg. Zij volgde de opleiding tot tekendocent aan het Instituut voor Kunstnijverheid (de Rietveld-Academie) te Amsterdam en studeerde te Parijs aan het Syndicat de Décorateurs des Théatres Français. In de jaren die volgden verzorgde zij de decors voor vrijwel alle Nederlandse toneelgezelschappen en werkte ze samen met theatergrootheden als Sjaroff, Laseur, Piscator, Karl Guttmann en Sonja Gaskel. In 1958 vestigde zij zich in Suriname. Daar gaf ze tekenles aan het Cultureel Centrum Suriname en zorgde zij voor decors en kostuums van enkele balletten van Maria Huisman en de door haar echtgenoot
Ton Verwey geregisseerde stukken Jacht op een ponnie (1959), De barbier van Sevilla (1960) en Stad op stelten (1962). In 1964 keerde zij naar Nederland terug; zij woonde afwiselend in Utrecht en op Ibiza. Zij verwierf faam als illustratrice en schrijfster van jeugdboeken. Voor Anansi: de spin weeft zich een web om de wereld kreeg zij in 1987 de E. du Perron-prijs, samen met Gerda Havertong, die Lichtvelds verhalen vertelde op de cassette Anansi. Verspreide bijdragen leverde Noni Lichtveld aan onder meer Ons Surinaamse ik (1984), Het Amsterdamse kinderen boek (1989) en Verhalen van Surinaamse schrijvers (1989). Zij ontwierp voorts de vroegere Surinaamse vlag met de vijf gekleurde sterren tegen een wit fond.
De laatste jaren van haar leven bracht Noni Lichtveld door in het huis voor kunstenaars leeftijd, het Rosa Spierhuis in Laren.
[Informatie over Noni Lichtveld ontleend aan M. van Kempen, Een geschiedenis van de Surinaamse literatuur, 2003]
RSS
Facebook
Twitter
Waka bun. Rust zacht.