Nina Jurna – Braziliaanse belevenissen
Het is deze maand vijftien jaar geleden dat ik mijn geboorteland Nederland verliet en opzoek ging naar mijn roots in Suriname. Het idee was om in elk geval een jaar te blijven, het werden bijna twaalf jaren. Het leven loopt altijd anders dan je verwacht. Dat ik nu al weer drie jaar in Brazilie woon had ik toen nooit kunnen denken.
Laatst vroeg iemand waar ik me het meest thuis voelde: Nederland, Brazilië of Suriname. Voor mij is dat afhankelijk van de periode en levensfase waar ik me in bevind. In Nederland ben ik geboren en groeide ik op. Het voelde, ondanks de kou als een warme vertrouwde jas. Maar ik wilde de wereld zien. Ik vertrok eerst naar Mexico, kwam weer naar Nederland en ging toen naar Suriname. Ik leerde het land van mijn voorouders kennen, kwam tot bloei en kreeg kinderen.
Maar uiteindelijk was ik toe aan een nieuwe stap en ging naar een land waar ik altijd al van droomde: Brazilië. Daar voel ik me, ondanks de problemen die dit land heeft zoals de enorme arm/rijk verschillen, in deze fase van mijn leven helemaal thuis. En toch blijft natuurlijk altijd de nieuwsgierigheid naar mijn geboorteland. Hoe gaat het daar? Zou ik er nog kunnen wonen? Mis ik mijn familie en vrienden niet teveel? Maar het afgelopen jaar bereikte mijn gevoel voor Nederland een dieptepunt.
Discussies over Zwarte Piet, het openlijke racisme en de totale intolerantie van die samenleving, ook tegenover moslims, hebben me vervreemd van Nederland. Als ik er al ooit over nadacht om weer een stap richting Nederland te zetten is dat dit jaar met de grond gelijkgemaakt. Het lijkt, van een afstand de media volgend, een totaal ander land dan waar ik ooit opgroeide. Of komt het door het feit dat je vanaf een ander perspectief, scherper naar een bekende omgeving kijkt?
Dat net als in Jamaica ook in Suriname in muziek homoseksuelen worden beledigd vind ik ook zo’n voorbeeld van intolerantie. Die antigevoelens in het Caraibisch gebied tegen LGBT- personen heb ik nooit begrepen maar het is iets dat kritisch bekeken moet worden. Jamaica loopt voorop, maar gaat Suriname, dat ik juist altijd als zeer tolerant land heb ervaren deze richting op? Laatst zag ik een documentaire uit Jamaica waarin buurtbewoners een huis hadden omsingeld omdat zich binnen een gaykoppel zou bevinden. Vrouwen, mannen, zelfs kinderen stonden buiten klaar met stenen en stokken in de hand om de mannen aan te vallen, als ze naar buiten kwamen.
Wat intolerantie allemaal niet kan opwekken bij mensen. Wonen in verschillende landen en veel reizen heeft van mij een ruimdenkende persoon gemaakt. Ik zit niet vast in een land of cultuur en kan me losmaken van vooroordelen of angstbeelden.
Niet iedereen is hetzelfde, mensen zijn verschillend in hun afkomst, gedachten, seksualiteit en religie. Gelukkig maar. Wat zou de wereld anders saai zijn.
www.ninajurna.com
[uit de Ware Tijd, 09/12/2014]
RSS
Facebook
Twitter
