Nina de la Parra schreef een boek, what the fuck!
door Michiel van Kempen
Nina de la Parra, de succesvolle cabaretière, heeft een boek geschreven, what the fuck! Het is geen roman, maar ‘een romantische komedie’, cool. Maar wie het boek als romantiek leest, komt bedrogen uit. Wie het als een komedie leest ook. You thought wrong.
Het beste valt het boek nog te lezen als het nieuwe vervolg – een generatie later – van de kroniek die haar vader, cineast Pim de la Parra, in 1978 schreef onder de titel Prins Pim. Een knotsgek boek met maar één hoofdpersoon: Prins Pim, De la Parra Himself dus, en dan in een razendsnelle opeenvolging van scènes die van hot naar her schieten, met veel kapitalen en veel cursieven; een dagboek, scenario, verhaal, biecht, utopie, you name it. Dochterlief is ook voortdurend buiten adem in Make women come. Die women die moeten komen is er vooral één: Prinses Nina, en voor haar preoccupatie met het eigen orgasme zijn vele, zeer vele pagina’s uitgetrokken. De lezertjes met hun rode koontjes krijgen er dan ook en passant even een cursus klaarkomtechniek & valkuilen & succesvolle dildo’s & schaamhaaronderhoud bij. Vaginaal klaarkomen? Forget it. Dat lukt slechts twee van haar talrijke vriendinnen, bij de rest is het moeizaam behelpen. Die vriendinnen zijn kleurrijke types als de Witch en de Sjeikin, ze zijn vooral aanwezig in Skype-sessies en sms’jes met veel uitroeptekens, ze verklooien zelf ook hun leven of stappen juist op een sprakeloos makende manier in een traditioneel huwelijksbootje. Whatever you feel good with, hun.
Suffe bakra boys
Er passeren veel heren de revue, die heren wordt de maat genomen, ze zijn niet begrijpend genoeg, of véééél te begrijpend, in ieder geval staat het analytisch brein van Prinses Nina voor, tijdens en na de daad nooit stil, een deep, deep, deep sense of control. Ze is dan ook gepokt en gemazeld in het hardcore feminisme, ze weet van re-appropriatie, lak hebben aan het patriarchaat, vrouwelijk vocabulaire, het staan in je hormonale mood swings. Maar – no shit – ze heeft ook helemaal schijt aan dat feminisme als het zo uitkomt om je ergens geborgen en omarmd te voelen, how wrong are you, en ze heeft er helemaal schijt aan als er een orgasme bereikt moet worden. Ook dat realiseert ze zich maar al te goed, of althans dat doet de dertiger die toekijkt op alle klunzigheden van de twintiger, Kleine Nina, maar ja, de geschiedenis kun je niet terugdraaien, dit is dus een coming-of-age-verhaal. Anyhow. Het is wel verwonderlijk dat de superintelligente Nina die naar het gymnasium is geweest, de beste toneelacademies heeft bezocht en met topmensen uit de theaterwereld heeft gewerkt, er zo lang over doet om wat lijn in haar leven te krijgen. Chop chop. Leven = orgasme = niet die suffe bakra boys, maar de geweldige Caraïbische minnaars die ze vindt in het land van haar vader, Suriname dus. Nina, go for it!
Kwetsbaar
Uiteindelijk is het walhalla ook overzee niet te vinden. Die mannen daar worden gek van jaloezie, blijven om onduidelijke redenen soms tijdenlang weg, kortom, je bindt ze niet, zelfs als je jezelf als woke feministe heel scherp voorhoudt dat binden iets heel kleinburgerlijks is waaraan je niet toe zou moeten geven. Het mooie is wel dat ongeveer daar in het boek aangekomen, Nina de la Parra sensitief en inlevend over haar wereld kan schrijven, zoals ze dat ook doet als ze haar ouders in beeld brengt. Grootbekje is opeens kwetsbaar. Ik denk dat die hoofdstukken vooral zo goed zijn, omdat het eerder zo doodvermoeiend is om tientallen pagina’s lang adhd-achtig proza om de oren te krijgen, waarin zowat álles wordt uitgeschreeuwd, om direct daarna ook weer zowat alles omlaaggetrokken te zien worden. Als je alles kapot relativeert heeft helemaal niks meer zin. Als dit het is wat Nina de la Parra heeft willen laten zien in Make women come, dan is haar boek zeker geslaagd. Dan is het geen romantiek, maar zeker ook geen komedie.
Alleen had ze dan wel weer dat pagina’s lange, dorpse dankwoord weg moeten laten, waarin iedereen die de schrijfster ook maar ooit in haar roerige leventje is tegengekomen wordt toegegild en ondergedompeld in liefdesverklaringen, al dan niet voorzien van het afgelebberde cliché ‘Sisa’ waaraan je direct kunt aflezen dat iemand juist niet authentiek Surinaams is. Overigens denk ik dat de uitgeverij maar wát blij is met dat dankwoord, want als iedereen die erin genoemd wordt ook maar één exemplaar van het boek koopt, kan de tweede druk al opgelegd worden.
P.s. Voor wie het nog niet door heeft: alle Engelse uitdrukkingen in dit stukje komen uit het boek, waar je er nog honderden méér kunt vinden. NIET – MIJN – SCHULD.
Nina de la Parra, Make women come. Een romantische komedie. Amsterdam/Antwerpen: Pluim, 2022. 255 pagina’s. ISBN 978 94 932 5623 1. Prijs € 21,99.
Een recensie van Marie-José Klaver op Tzum, vind je hier
RSS
Facebook
Twitter
[verwijderd vanwege het ontbreken van een volledige naam; red.]
Wat een goede kloppende recensie. Voor mensen die veel lezen kris kras door een boekhandel
of bibliotheek is dit een goed boek.