blog | werkgroep caraïbische letteren

Niet vragen maar DOEN

door Yolanda Wiel
Ik weet het. Het is niet mijn pijn. Het is niet mijn story. Vergelijkbaar met de rassenkwestie, ben ik nu degene die haar privilege niet kent. Ik weet niet hoe het is om op te groeien met het idee dat je zelf niet je leven kunt verbeteren. Dat je afhankelijk bent van overheid en instellingen om een beter leven te hebben. Die level van onmacht… ik weet niet hoe ik me daarin in kan leven.

Ik weet niet hoe het voelt om zoveel pijn te hebben dat anybody moet boeten. Of die ermee te maken heeft gehad of niet. Of diegene er een aandeel in heeft gehad of niet. Ik kan het me niet voorstellen. Het past niet in m’n hoofd, al prop ik nog zo hard.
Het enige wat ik me kan voorstellen is dat het gaat om jarenlang opgehoopte frustraties. De dame bij het overheidsloket die star niet meewerkt. De bewaker bij [de burgerlijke stand] kranshi die jou expres verkeerd stuurt en je voor niks in de verkeerde rij zit te wachten. De dame bij SVB die niet wil luisteren naar je verhaal en je niet serieus neemt. De meester op school die je steeds uit de klas stuurt waardoor je bijna dagelijks de dag onder de boom doorbrengt, omdat je zit te klieren doordat het onderwijssysteem niet aansluit bij hoe jij leert. De dame bij de Landsontvanger die je van je teruggave nog achterstallige belasting kobreert [int] waarvan je niet eens wist dat die bestond.

Nu ben je 35. Je bent groot en sterk en stoer. Je hebt kinderen. Je werkt hard. Je hebt ZE niet nodig! Maar eigenlijk wel. Je moeder had ZE vroeger ook nodig, maar zij kreeg dezelfde pijn. Dus ze heeft je leren uitvoeren. Geen vragen stellen, maar doen. ZE helpen ons toch niet, dus we moeten doen. Vraag mij niks want ik heb ook geen antwoorden. Ik heb geen oplossingen. Je moet doen zeg ik je toch. Het onderwijs heeft je leren doen. Niet vragen maar doen. Je chef heeft je leren doen. Niet vragen maar doen. De instellingen hebben je leren doen. Niet vragen maar doen.
De dame, de bewaker, de meester, je moeder, je chef, de instellingen. Iedereen is je tekort geschoten. Naam- en gezichtloze poppetjes, maar ZE heten sinds corona [Etienne] Rhuggenaath [premier van Curaçao].

Dus hij moet aftreden!Wat nu? Ik heb nooit geleerd oplossingsgericht te denken. Ik heb de tools niet. Ik heb de woorden niet. Ik heb de bespraaktheid niet. Ik heb de impulscontrole niet. Ik heb de volharding niet. Ik heb de logica niet.
Het enige dat ik heb is een steen in mijn hand.

Ontleend aan Facebookpatinga van Yolanda Wiel, 26 juni 2020.

Yolanda Wiel [foto Facebookpagina YW]


on 03.07.2020 at 10:24
Tags: /

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter