Naar de raadselachtige petrogliefen van Werehpai
Op 10 november 2011 landt, na een vlucht over het Wilhelminagebergte, het vliegtuig op Kwamalasamutu, ten zuiden van Suriname nabij de Braziliaanse grens. Rob en Loes de Leur maken deel uit van een gezelschap van tien Nederlanders, allen avontuurlijke zestigplussers. Hun reisdoel: Werehpai, om de petrogliefen te bekijken.
Het Trio dorp waar overnacht zal worden, telt ongeveer 1800 personen. De bagage van de reizigers wordt gecontroleerd op alcohol en sigaretten. Die mogen van Granman Songo absoluut niet onder de bevolking worden uitgedeeld, drank en drugs zijn ten strengste verboden.
De volgende dag leidt de route eerst per korjaal over de Sipaliwinirivier en dan door de jungle, 10 km, dat is 1 à 2 uur lopen naar de rotsen van Werehpai. Een moeilijk terrein met veel lianen en hellingen.
In het bos ruikt het op sommige plekken sterk naar kattenpis. Die bleek later afkomstig van tijgers, waarvan ze ook de sporen zagen. Tijgers heten uitgestorven te zijn in Suriname, maar Conservation International had camera´s opgehangen bij Werehpai en die hebben de dieren toch weten vast te leggen.
In 1998 werd Werehpai ontdekt door de Indiaan Kamanja. Er zijn 313 rotstekeningen gevonden die stammen uit een oeroud verleden, ingekerfd of gebeiteld in granieten rotsen. Dankzij het houtskool waarmee sommige petrogliefen zijn ingetekend, kon worden berekend dat de afbeeldingen tussen de 1000 en 2000 tot wel 5000 jaar oud zijn. Met de vondst van Werehpai steeg het aantal petrogliefen in Suriname van 192 naar 505.
Werehpai betekent in het Trio: ´Oude vrouw heeft haar kind hier beschermd`. Maar voor de Trio is het ook een raadsel wat de petrogliefen betekenen.
Werehpai ziet eruit als een verzameling rotsblokken van klein tot gigantisch groot. De blokken zijn bovenop elkaar gevallen, en tussen de smalle gaatjes en paadjes die hierdoor zijn ontstaan, kun je tussen de rotsen door lopen om de petrogliefen te bekijken. Aan alle kanten: zijkant, onder-, bovenkant, zijn petrogliefen gehakt.
Fotograferen is moeilijk: proberen scherp te stellen in het halfduister, geen mogelijkheid om afstand te nemen, en flitsen of schuin belichten geeft geen goede resultaten, de rots gloeit dan helder wit op.
Tussen de rotsen vliegen vleermuizen, groene pijlstaartvlinders en gele witte en oranje vlinders. Die blijven echter nergens lang genoeg zitten om te worden gefotografeerd.
Een uur lang lopen de reizigers om en door Werehpai, via een andere route tussen de stenen, gaan ze weer terug.
´’s Avonds wordt er nog nagepraat over wat ze gezien hebben. Werehpai is echt een unieke ervaring, zo anders dan ongeacht welke prehistorische grot ook in Frankrijk of Spanje.
[Bronvermelding: reisverslagen Rob de Leur c.s. 2011, Lana Leach in Parbode oktober 2007]
RSS
Facebook
Twitter
