blog | werkgroep caraïbische letteren

Muriël Kasmin – Haar handen

Haar handen

Ik zie haar oude handen, hun taak is bijna gedaan.
Brachten ze eer of schande of
brachten ze zegen aan
oh die handen
ze zullen spoedig vergaan.

Veel rimpels en veel vouwen, vlekken bruin, door water niet te wissen.
Ach wat een groot vertrouwen
wat hebben die zich vaak vergist
die handen, hoe dikwijls hebben zij
hun doelen gemist.

Weldra gaan ze welken en kwijnen
ze laten zich niet meer gebieden
uiteen vallen de kunstige, fijne
gehoorzame tools
och die handen, gauw zullen ze
haar schrift niet langer zien.

Ze worden mager en beven
in verlangen naar eeuwige rust
het laatste woord is geschreven
het laatste kaarsje geblust
haar handen, voor ’t laatst nog
door mijn lippen gekust.

Nog eens doet haar wil hen buigen
in gehoorzaamheid naar elkaar,
zo zullen ze blijven getuigen
van haar gang naar de zaligen,
die handen verstijfd in voortdurend aanbiddingsgebaar.

[De Surinaams-Javaanse Muriël Kasmin, schreef dit gedicht op 15 april 2021 als ode aan haar grootmoeder Kasmin die in 1996 op 96-jarige leeftijd overleed. Geplaatst door Yvette Kopijn op Facebook, op 16 april 2021.]

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter