blog | werkgroep caraïbische letteren

Michael Wong Lo Sing: Een ‘Tableau Vivant’- geloof en kunst

Vanaf maandag 28 oktober 2019 tot half januari 2020 is in het sociëteitsgedeelte van Arti et Amicitiae in Amsterdam de tentoonstelling te zien van veelal Surinaamse kunstenaars uit twee privécollecties van Arti-leden: Carl Haarnack en Myra Winter (gezamenlijke collectie met Henry Strijk). Curator is de kunstenaar Harald Schole. Myra Winter presenteert vandaag deel 7 van haar toelichtende teksten, over Michael Wong Loi Sing.

Michael Wong Loi Sing knipt een stukje schilderij in Galerie Nola Hatterman in Amsterdam. Foto: Myra Winter

Michael Wong Loi Sing (Paramaribo, 1968) is een zeer veelzijdig kunstenaar die  uit een artistieke familie komt van kunstenaars en dichters. Alhoewel zelf een groot talent dat ook werd ontwikkeld door het volgen van teken/schilderlessen bij o.a. Rinaldo Klas, leek  kunst niet zijn grootste ‘roeping’. Hij gaat theologie studeren aan de universiteit  van de West Indies Trinidad  en Tobago. Daar kreeg hij ook voor het eerst filosofie. Dat maakte dat hij  steeds meer het belang van denken over kunst inzag.  Zodanig dat hij het als module introduceerde op het Instituut voor de Opleiding van Leraren (IOL) in Paramaribo. Zijn missie: kunstdocenten moeten kunnen reflecteren over kunst om anderen te inspireren.

Tijdens de periode dat hij theologie studeert blijft hij wel schilderen en deelnemen aan tentoonstellingen. Er werd ook werk van hem geselecteerd voor de tentoonstelling: Twintig jaar beeldende kunst in Suriname, 1975-1995 die op 15 december 1996 opende in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Michael is ook een van de kunstenaars die uit Suriname overkwam om bij de opening aanwezig te kunnen zijn en zo leer ik hem ook beter kennen en ik herinner mij vooral zijn enthousiasme en vreugde op tijdens onze wandelingen door het Vondelpark en door de stad.  Het was een strenge winter maar de koude leek Michael totaal niet te deren. Amsterdam was grauw en donker en leek ook wel bedekt met een soort ‘blauwe waas’. Maar hij  zag alleen maar de ‘mooie’ dingen. Zo genoot hij van de bevroren vijvers en  grachten. Voor het eerst ervaart hij ijs  en vindt het heerlijk. Hij bezoekt musea en werd met een aantal uit Suriname overgekomen kunstenaars ontvangen door het Cobramuseum in Amstelveen (zie mijn 5e artikel over Soeki). In deze periode in Nederland maakte hij de beslissing om te gaan voor de kunst.

In 1997 ben ik weer in Suriname en neem ik het initiatief om kunstenaars te vragen om een kunstwerk te schenken aan het Surinaams Museum t.g.v. het 50-jarig bestaan van het museum. Dit resulteerde in de tentoonstelling: Een gebaar – Surinaamse kunstenaars schenken hun werk aan het jubilerende Surinaams Museum. (zie mijn 1e artikel voor Caraibisch Uitzicht). Ook Michael schenkt een kunstwerk. Hij koos voor een spectaculair driedimensionaal object gemaakt van een boomstronk en beschildert zeil dat vuur, wind en lucht symboliseerde.

Michael Wong Loi Sing (rechts) met Erwin de Vries. Foto © Judi Reichart

Onder de kop: ‘Headstart voor Surinaams Museum’ schrijft de West op 3 mei 1997 het volgende:

(…) Onder de collectie Een gebaar zijn er stukken die hun weerga niet hebben.

Duidelijk is, dat de kunstenaars hun beste kunstwerken ter beschikking hebben gesteld.

Toen bijvoorbeeld gisteravond in Fort Zeelandia het laat ingeleverde stuk van Ron Flu onthuld werd, konden de aanwezigen hun bewondering niet onderdrukken. Werk van Sirano Zalman, Anand Binda, George Struikelblok, Kitling en tal van andere oudere en jongere artiesten zijn er te bezichtigen. (…) Voor zowel museum directeur Laddy van Putten, als Arthur Parisius, de voorzitter van de Stichting Surinaams Museum is Een gebaar meer dan gewoon een gebaar. ‘ Het museum heeft geen geld’ vertelde Parisius de aanwezigen. We zouden in onze levensdagen niet in staat zijn deze waardevolle collectie te kopen” Directeur Van Putten ziet  ‘Een Gebaar’ als een teken aan de wand, dat aanduidt dat het Surinaams Museum ook de andere doelen die het zich gesteld heeft in zijn jubileumjaar, zal kunnen verwezenlijken.(…) En plaatste er een foto bij waarop prominent dit kunstwerk van Michael te zien is.’ [einde citaat]


Kunstwerk van Michael Wong Loi Sing dat hij schonk aan het Surinaams Museum in de tentoonstelling: ‘Een gebaar’. Achtergrond midden: dichter Michael Slory. Foto door Judi Reichart.

In 1998  vertrok Michael naar Nederland om er aan de Academie Minerva, in Groningen te studeren. Het Dooyewaard-stipendium gaf hem de mogelijkheid om verder te studeren aan de post-HBO-opleiding, MFA Painting van het Frank Mohr Instituut, Hanzehogeschool Groningen.

Toen ik in 2004 in Suriname aankwam maakte ik Michael zijn tentoonstelling: ‘Friendship’ in de lobby van Hotel Zeelandia Suites mee. De tentoonstelling was opgedragen aan de kunsthistorica Gloria Leurs (Paramaribo 1947-Paramaribo 1995) die al in de jaren tachtig in een recensie had voorspeld dat Michael een veelbelovend kunstenaar zou worden. Hotel Zeelandia Suites is onderdeel van café ’t Vat. Op het terras van ‘t Vat  had Michael zijn performance ‘Happy Hour’ georganiseerd om mensen voor een redelijke prijs een stukje kunst aan te kunnen bieden. Hij presenteerde toen zijn: ‘Tableau Vivant’, het levende schilderij; een meisje liep op het terras door de zittende mensen gekleed in een strokenjurk. Elke strook van haar jurk was een minikunstwerkje dat het publiek zelf kon afknippen. Hij presenteerde er toen ook zijn beschilderde conserven blikken, zo origineel dat ik naar het Kerkplein liep waar ik geld kon pinnen… ik weet nog hoe bijzonder ik dat destijds vond dat dit nu (in Suriname) mogelijk was  waardoor ik  er 2 kon aankopen. Deze zijn te zien  in de tentoonstelling Brasa mi ori/Groet me met… in Arti et Amicitiae.

Beschilderd blik

In 2005 mocht ik Michael Wong Loi Sing fotograferen in zijn atelier aan de Henck Arronstraat in zijn atelier in een van de ruimtes van het R.K. Bisdom.  Hij beschilderde toen de liturgische gewaden die gedragen zouden worden bij de  inwijding van Wilhelmus  de Bekker (Helmond, 1939)  tot bisschop van Suriname.

Michael Wong Loi Sing met liturgische gewaden

Van 13 november 2011 tot en met 2 december 2011 exposeerde Michael in Galerie Nola Hatterman in Amsterdam. Deze tentoonstelling werd geopend door Carl Haarnack van Antiquariaat Buku Bibliotheca Surinamica (ook uit zijn collectie is er één werk opgenomen in de tentoonstelling: Brasa mi ori/Groet me met…). Michael presenteerde toen heel origineel en bijna als een vorm van een performance: een meterslang beschilderd doek waar men per El (= 1 meter) een stukje doek van kon kopen.

Van galeriehoudster Joan Buitendorp, die in 2004 de galerie van mij overnam, kreeg ik  een werkje van Michael cadeau; een Zuurzak, die al jaren een mooi plekje in mijn keuken heeft.

Michael Wong Loi Sing beschildert liturgische gewaden van monseigneur De Bekker

Vanaf maandag 28 oktober 2019 tot half januari 2020 is in het sociëteitsgedeelte van Arti et Amicitiae in Amsterdam de tentoonstelling te zien van veelal Surinaamse kunstenaars uit twee privécollecties van Arti-leden: Carl Haarnack en Myra Winter (gezamenlijke collectie met Henry Strijk). Curator is de kunstenaar Harald Schole.

De titel van de expositie is ontleend aan een gedicht van Michael Slory uit de bundel: Ik zal zingen om de zon te laten opkomen. Bij de tentoonstelling zal door de Sociëteitscommissie van Arti et Amicitiae  een publieksprogrammering worden samengesteld met aandacht voor de Surinaamse beeldende kunst en voor de dichter Michael Slory. Aan de hand van kunstwerken uit de collectie en/ of archiefmateriaal zal Myra Winter in de aanloop en tijdens duur van deze tentoonstellingen haar persoonlijke herinneringen en anekdotes vastleggen.


Vorige delen: klik hier voor deel 1 van deze serie, hier voor deel 2, hier voor deel 3, hier voor deel 4, hier voor nummer 5 en hier voor nummer 6 van deze reeks.

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter