Met slagwerk op weg naar je persoonlijke top
Tekst en foto’s: Mineke de Vries
Een begenadigd internationaal musicus, die al dertig jaar tot de wereldtop behoort. Percussionist Martin Verdonk is er trots op dat hij op Curaçao werd geboren en hoopt diep in zijn hart eens een uitnodiging te ontvangen om op zijn geboorte-eiland te mogen spelen. Verdonk breidde zijn muzikale loopbaan uit tot teambuilder en inspirator waarbij hij met zijn muziek en levenservaring mensen overtuigt om te allen tijde verantwoordelijkheid te nemen voor je droom en je passie.
Ondanks dat hij de hele nacht heeft doorgewerkt en pas om 5 uur in bed lag, lijkt hij onvermoeibaar en stralen zijn ogen als hij praat over de muziek, het werk dat zijn passie is. Dat is ook meteen zijn kracht, nooit opgeven, steeds nieuwe dingen zoeken, keihard bezig blijven, volharden, blijven aanpoten, alles aanpakken, informatie blijven vergaren. Dat maakt, zo zegt hij zelf dat hij naar de top is gekomen. “En vanaf de top heb je zo’n prachtig uitzicht, daar wil ik nog zeker twintig jaar van genieten.”
De jongen van de Kanarieweg in Cas Cora speelde als percussionist met internationale artiesten als Santana, Prince, Lionel Richie, Donna Summer, Chaka Khan, James Taylor, Toots Thielemans, om er maar een paar te noemen. In Nederland trad hij op met Jan Smit, Doe Maar, Rene Froger, Trijntje Oosterhuis, Lenette van Dongen, Gerard Joling, Glennis Grace, Ruth Jacott. In 1995 ontving hij de prijs voor Outstanding service to Jazz Education in Los Angeles.
Lawaai
Een percussionist is een slagwerker in de ruimste zin van het woord. In feite is de drummer ook een slagwerker, maar die is zelfstandiger en heeft een leidende functie in een band. De drummer geeft de beat aan, zonder hem wankelt een hele band. Een percussionist doet al het andere aan slagwerk: de shakers, timbales, tamboerijn, bongo’s, maar ook alle belletjes en triangels. Het is hard werken en studeren om bij te blijven en je te blijven ontwikkelen in je vak, zeker op dit moment, aldus Verdonk. “Hoe gek het ook klinkt, ook in de muziek is de crisis te voelen. Zeker met percussie is dat een pijnlijk gegeven. Het zijn echt de kenners die de waarde ervan erkennen, velen sturen de percussionist als eerste naar huis, zien het nut niet, denken zijn inbreng niet te missen of vinden alleen maar dat hij lawaai maakt en huren voor dat geld liever een zangeres in die dan een beetje op een tamboerijn slaat.” Voor Verdonk een constatering, maar geen reden om op te geven, integendeel.
Eerste bongo’s
Verdonk woonde tot zijn twaalfde op Curaçao. Zijn familie is denkt hij wel bekend op het eiland. Zijn Curaçaose moeder werkte bij de douane, zijn Nederlandse vader – die toen al veertig jaar op het eiland woonde – was bij de politie en nam later Lil’s pestcontrol over. “Als kind was ik een passief muziekliefhebber, luisterde ik veel naar de radio, kocht plaatjes. Op mijn negende verjaardag kreeg ik van mijn vader mijn eerste paar bongo’s en ik kreeg wat muzieklessen van mijn oom Hubert Beckers, een muziekdocent op het Radulphus.” Het gezin verhuisde naar Nederland en Martin ging vanaf de Marnixschool naar de mavo, havo uiteindelijk het vwo in Velp en Arnhem. “Op een feestavond op school kwam eigenlijk de ommekeer. Een vriend die gitaar speelde vroeg me mee te doen in een bandje. Ik zei dat ik niet kon spelen waarop hij zei: ‘Man, je komt toch van Curaçao, dan kan je toch spelen!’ Ik deed maar wat voor mijn gevoel, maar kennelijk zat het gewoon in mijn lijf. Want, de maandag na die vrijdagavond van het feest was ik opeens the man. Er werd over nagesproken, ik werd overladen met aandacht, wát een kick.” Als vakantiebaantje werkte Martin bij een tankstation en kocht van zijn eerst verdiende geld een tamboerijn, wat shakertjes en zijn eerste set conga’s. “Ik modderde eigenlijk maar wat aan, maar het was een magneet, het was er gewoon. En opeens wist ik dat ik verder wilde in de muziek. Het was heel wat om tegen mijn ouders te zeggen: ik ga geen rechten studeren, maar ga naar het conservatorium. Concertpianist was nog wat geweest, maar mijn moeder was gewoon in shock.” Zijn geluk zegt hij, was dat er net een afdeling lichte muziek was gestart, dus ze wilden graag studenten hebben en hij werd toegelaten. Maar na twee jaar had hij het wel gezien, de opleiding stond teveel in de kinderschoenen. Verdonk kwam toen in aanraking met popartiest Daniel Sahuleka, wat een doorbraak voor hem was op muziekgebied. “Ik speelde een jaar in zijn band mee en in dat jaar heb ik alles meegemaakt. Van elke week een keertje spelen werd het zes keer per week spelen en er nog voor betaald krijgen ook. Ik ging mee naar Indonesië, kwam voor het eerst op tv, in een studio, speelde op grote festivals voor zesduizend man. Kortom, het was één groot feest. Dàt is waar je van droomt. In de roes denk je alleen maar aan morgen, niet aan overmorgen, en toen opeens werd de band ontbonden.”
Smaakvol en flexibel
Maar Verdonk had in elk geval naam opgebouwd en zijn carrière ging verder. Hij speelde vijf jaar in de band van Ilse de Lange (countrymuziek), speelde hard rock met Adje van den Berg – nam twaalf nummers op zijn nieuwe cd op -, reggae met Doe Maar en deed een wereldtoer met poprocklegende Steve Winwood en trad vier keer in China op tijdens het internationaal percussiefestival. Momenteel is hij al jaren de vaste percussionist bij het duo Nick en Simon. ”Het genre spreekt me wat minder aan, maar het zijn fantastische jongens, alles is perfect geregeld. Ik schuif de band in en speel mee. Dat is wat uiteindelijk mijn kwaliteit is geworden: ik ben flexibel, speel met iedereen, ben altijd smaakvol, muzikaal en gedisciplineerd, dat is mijn signature, mijn kracht. Zo kom ik dicht bij de waarheid. Je kunt met 200 kilometer per uur over die conga’s razen, maar dat is niet muzikaal, dat is geen maatwerk.”
Verdonk-sausje
Zijn Caribische kant verloochent zich niet. “Mijn gevoel ligt heel dicht bij het Zuid Amerikaanse, het is een compleet andere feel.” Hij speelde hij een jaar in het kwartet van de Curaçaose Randal Corsen en ook speelde hij een jaar met Izaline Callister – gaf haar broer Roël nog les op het conservatorium – en deed met haar in 2005 een toer langs Curaçao, Bonaire en Aruba. “Ik werd toen in het diepe gegooid, want ik wist niks van de tumba. Dat betekende een spoedcursus en ik vertaalde het op mijn manier. Een tumba dus met een Martin Verdonk-sausje.”
Hij vertelt altijd aan iedereen vol trots dat hij van Curaçao komt. Toch duurde het achttien jaar voor hij terugkwam. “Maar dan is er ook voor mij dat ontroerende moment op Hato: kippenvel, ik ben weer thuis. Raar dat ik dan per ongeluk in de lange non-residents rij ga staan terwijl ik een Yu di Korsou ben. Ik spreek de taal niet, versta het een beetje, heb er geen familie meer, maar het is wel mijn eiland, ondanks dat de band minimaal is en ik ook in Nederland nooit veel contact met Antillianen heb gehad. Het blijft dubbel, ik voel me een ander mens daar, maar erger me ook aan het feit dat er demonstratief met de ogen wordt gerold als je een milkshake bestelt, die namelijk niet aan de bar te krijgen is, maar hélemaal uit de keuken moet komen. Dat je daarop aangesproken wordt, is bizar.” Het gevoel van Curaçao vond hij terug in zijn huisje in Spanje. “Het is dichterbij, alles is er veel goedkoper en ik kan toch vanaf mijn veranda naar mijn palmboom kijken. Het voelt vertrouwd, je hebt er tenslotte ook gaten in de weg, kapotte ijskasten langs de weg, rondlopende geiten.”
Onlangs ontving hij van premier Asjes de award voor bijzondere daden van Curaçaoënaars in Nederland. “Dat was wel wijs. Misschien een opstapje naar een keer op Curaçao optreden. Dat zou fantastisch zijn, een podium op het North Sea Jazz festival.” Hij lacht uitbundig. Maar als hij wordt gevraagd, zit hij al in het vliegtuig.
Magisch moment
Ondanks dat het aanpoten is om aan het werk te blijven, zit Verdonk niet stil. Hij geeft les op het conservatorium in Rotterdam, geeft privélessen, speelt live in binnen- en buitenland, heeft studiosessies en heeft een eigen ‘signature’ serie handpercussie-instrumenten die op de markt worden gebracht en wereldwijd verkocht door het Thaise Tycoon Percussion. Maar opmerkelijk is de lijn die hij enige jaren geleden inzette: onder de naam Leiderschap en ritme geeft hij workshops teambuilding. Daaronder vallen overigens ook workshops koken: “Ik ben ook dol op koken en het mooie is dat je dat daarin zo leuk kunt combineren. Ik ben dol op fusion in de muziek maar koken is eigenlijk niets anders dan fusion, althans op mijn manier.”
Bij zijn workshops Leiderschap en ritme maakt hij gebruik van de percussie maar ook van zijn eigen levensverhaal om deelnemers te inspireren richting te geven aan de weg naar zijn of haar succes. “Het gaat erom op een hoger platform te komen in het beleven van hun eigen passie.” Naast luisteren naar zijn muziek en naar zijn verhaal spelen de deelnemers ook zelf. Door het gezamenlijk bespelen van percussie-instrumenten krijg je oog voor de verschillende belangen die hand in hand moeten gaan, door het slagwerk kom je bij je rol, jouw persoonlijke toon. “Maar ik laat ze niet een uur spelen en dat is het dan. Ik beschrijf vanuit mijn eigen filosofie de weg naar de top, maar vooral hoe je ook na dertig jaar nog steeds op die top kunt staan. Het is een “no nonsense approach”, als ik dit doe krijg ik die reactie terug, heel nuchter, waarbij ik mensen bij hun persoonlijke doel wil laten komen. Dat is een continu proces van focussen op je eigen verantwoordelijkheid: wie wil je zijn, wat wil je doen, wat ben je bereid ervoor op te geven. Dan gaat het om kwaliteiten bijhouden, niet op de automatische piloot, flexibel, klantgericht zijn. En als ik twintig man zover heb dat ze na een uur klinken als één man dan is dát voor iedereen het magische moment. Dat vergeet niemand.”
Met zijn workshops en internationale clinics heeft Verdonk een weg gevonden om zijn muziek ook op een andere manier uit te dragen. Wil je succesvol zijn, gaat het erom niet stil te zitten, inventief te zijn, overal je gezicht te laten zien.
“Eindeloos, eindeloos zaaien. En dan mag er eens een oogst tegenvallen, er blijft altijd wat te oogsten.”
RSS
Facebook
Twitter
Afgelopen zondag (04-05-2025) deze man in actie gezien, op ons podium Jazz Platform Hengelo, in Theatercafé The Green Room van Schouwburg Hengelo, spelend in de band Peter Tiehuis – T5.
De lovende woorden hier uitgeschreven kan ik volledig beamen. Samen met de andere muzikanten was het van het begin tot het eind een waar feestje! Al na het eerste nummer ging het publiek zo’n beetje uit z’n dak en dat ging door t/m het laatste nummer, inclusief ‘Zugabe’.
En zoals gezegd: Martin Verdonk straalde! Bleef gefocust en bleek inderdaad onvermoeibaar.
Echt een top band, maar zeker ook deze top percussionist!
Met vriendelijke groet,
Edith Bosch
(Bestuursondersteuner Jazz Platform Hengelo)