Maranatha Mannenkoor Suriname, zaterdag 12 november 2016
door Carry-Ann Tjong-Ayong
We gingen met z’n drieën naar de Koningskerk in Amsterdam, want voor Maranatha 70 jaar blijf je niet thuis, ook al moet je ruim een half uur rijden in weer en wind, met kans op files. En dat werd waargemaakt toen we bij afslag 113 Watergraafsmeer bijna 20 minuten moesten wachten om linksaf te slaan. Trein-bus-metro is immers voor mij geen optie in de rolstoel.
De print gaf ons recht op driemaal “Early Bird” kaartjes met korting in de voorverkoop en de rolstoel stond weer garant voor plaatsen vóór in de kerk. Dan bof je toch weer.
Niet de dominee maar komiek Jeffrey Spalburg heette ons welkom en leidde het Maranatha Vrouwenkoor Nederland in aangevuld met een handjevol mannen van het Maranatha Mannenkoor Nederland.
De vrouwenstemmen overvleugelden de mannen weliswaar in volume en kwantiteit, samen klonken ze hemels. Het vrouwenkoor had ik vaker gehoord in de Koningskerk en ik genoot van de herkenning. Dan ben je er trots op dat je Anitri bent.
Maar we kwamen voor de Bigiyari, het 70-jarige Maranatha Mannenkoor Suriname en daar kwamen ze de kerk binnenlopen in hun grijsgroene outfit. Voorop de reusachtige brandweerman, die hoog boven de andere koorleden uit torende, zodat ze haast kabouters leken. Wat een indrukwekkende entree! Het speet mij dat ik niet met één hand kon klappen en wat ik meestal doe, met de rechterhand op de linker slaan ging vandaag niet op, want dan gaat mijn linkerschouder onstuitbaar trillen. De fietsbel van de Tour de France lijkt ongepast in de kerk, dus kon ik hooguit juichen met mijn verzwakte stem.
De heren hadden een prachtig repertoire met hun zilveren stemmen. Tweemaal zilver op het korenfestival in Calella bij Barcelona is niet niks en ook nog de tweede prijs in Dordrecht! De hoogtepunten vond ik het Onze Vader, wat mij kippenvel en tranende ogen bezorgde, Old Black Joe, wat ik als kind graag zong als ik piano-oefeningen deed en de Surinaamse liedjes Faya siton, Mini mini, Sapatia en Ontiman waren echte meezingers. Ik zong zachtjes de bekende woorden en deinde op de maat in mijn rolstoel, dansend met mijn gezonde rechterbeen. In de pauze waren er maaltijden, drankjes en hapjes, maar wij waagden ons niet in de drukke tuinzaal wel bij de overigens even drukke toiletten. Waarom moeten invaliden die eigenlijk altijd delen met de heren….?
De tweede helft van de avond kondigde Spallie Den Boy uit Suriname aan met hun komische act, won een Maranatha lid de kotomisi pop (“waarom is zij wit?” grapte hij) en werden er oorkondes, speldjes, kadootjes en bloemen uitgedeeld aan jubilerende leden, voorzitters, dirigenten en koorleden. Er is zelfs een zanger van 90 jaar in Suriname die al 70 jaar lid is van het koor. Een opmerkelijke prestatie die beloond werd met een speciale oorkonde uitgereikt aan twee van zijn kinderen. Met een enthousiast slotoptreden van de drie koren gingen wij voldaan en tevreden naar huis. Maranatha, Jezus komt!
Cat 12/11 2016
RSS
Facebook
Twitter
