Mala Kishoendajal – Sweet nothings; Diwali in een nieuw jasje
Mijn kleindochter heeft tijdens haar wekelijkse logeerpartij alvast alle theelichten in hun koperen en aarden kommetjes gezet. Mijn huis is daarmee Diwali-klaar. Nu ze ruim drie is en verhalen kan consumeren en zelfs navertellen, leek het me goed haar iets over de achtergrond van het Lichtfeest mee te geven, dat tot mijn grote verdriet wordt aangeduid met lichtjesfeest, waarmee de innerlijke Verlichting waar het op doelt, wordt weggemarginaliseerd. Het Lichtfeest herdenkt niet alleen de terugkeer uit verbanning van kroonprins Rama en zijn vrouw Sita, zoals beschreven in het heldenepos Ramayana, maar is ook een ode aan de godin van Verlichting en Voorspoed, Lakshmi.
Maar goed, wij zetten ons met een bekertje thee met geitenmelk en honing (ze neemt de meest onvoorspelbare zaken van mij over) aan mijn huisbar en ik deed mijn verhaal. Dat ging als volgt.
” Een papa en mama, die prins en prinses waren en in een heel mooi paleis woonden, net als prinses Elsa en Anna, gingen op een dag wandelen in het bos”.
(Ze moesten wel papa en mama zijn, want alleen dan hoorden ze binnen de begripsbevatting van mijn kleindochter bij elkaar).
“Toen de prins even wat appels ging plukken, kwam een lelijke meneer met een groot groen gezicht, lange tanden en rode tong (die ze van YouTube kent) en ontvoerde haar naar zijn paleis.
Dat hier sprake was van een verbanning voor veertien jaar, als gevolg van opvolgingsintriges in het koninkrijk Ayodhya dat zich bevond in het gigantische India, dat in de tijd waarin de raamvertelling (Ramayana) speelt, was opgedeeld in talloze vorstendommen, is even nog een brug te ver. Dat de prins een kroonprins was, die Rama heette en in de mythe eigenlijk op aandringen van zijn echtgenote, prinses Sita, op een gouden hert ging jagen, dat bij wijze van verlokking door een snoodaard met oneerbare bedoelingen was gezonden, krijg ik ook nog even niet tussen haar oren, dus hield ik het bij appels plukken.
De reden voor de ontvoering begreep mijn kleindochter wel meteen toen ik verklaarde dat de schoonheid van prinses Sita vergelijkbaar was met die van haar idolen Elsa en Anna.
“De papa zette meteen een zoektocht op touw en kreeg daarbij hulp van een lieve meneer die kon vliegen en heel sterk was”.
“Was dat Bat-man of Spider-Man?”, onderbrak mijn geboeide wijsneus, voordat ze de beker met geitenmelk aan de mond zette.
” Hanoe-man”, antwoordde ik, gleed van de barkruk en liep naar mijn huisaltaartje om een, haar bekend, petieterig beeldje van zeepsteen van de apengod te halen.
Mijn kleindochter dacht even zichtbaar na. Met een frons besloot ze dat het beter was dat alle drie de mannen de prins vergezelden om de prinses te bevrijden, voor maximale kans op succes. Ik vond het best.
“Bat-man, Spider-man en Hanoe-man gingen dus naar het paleis van de lelijkerd (dat hij Ravana heet vertel ik volgend jaar wel) en bevrijdden de prinses.”
“Alle mensen hadden op hun mobieltjes een berichtje ontvangen van het goede nieuws. Omdat het pas tegen de avond zou zijn dat ze door het bos terug naar huis kwamen, zetten de mensen langs de hele weg lichtjes klaar, zodat ze goed de weg konden vinden. Daarom heet het feest dat we volgende week gaan vieren, Diwali”, besloot ik. Ik wees naar de rij aarden kommetjes, waar ze eigenhandig de waxinelichtjes in had gezet. Diwali, samentrekking van Dipáwali, betekent, maakte ik zo duidelijk: een rij van lichtjes.
Mijn kleindochter zuchtte vergenoegd, en wilde het verhaal natuurlijk nog een keer horen. Daar is ze drie voor. Ik begon opnieuw. Daar ben ik Nanie voor.
Toen ik klaar was, had ze twee vragen.
Waar waren Bat-man, Spider-man en die derde man wiens naam ze even was vergeten?
De radertjes in mijn bovenkamer draaiden op turbosnelheid voor een verteerbaar antwoord.
“Ze vlogen boven de hoofden van de prins en prinses mee, om ze te kunnen beschermen als die lelijke man weer kwam om haar te ontvoeren”.
Ze knikte tevreden dat dat een goed en logisch besluit was. (Ik heb ook maar even weggelaten dat ontvoerder Ravana en plaats delict Lanka door Hanoeman in brand werden gestoken, voordat ze met de bevrijde prinses vertrokken. Tikkeltje te heftig, hoewel ze dankzij Disney en YouTube veel kan hebben).
Haar tweede vraag deed me beseffen dat ik mijn vertelkunst voor peuters nog moet bijschaven.
“En is die Diwali ook veilig thuisgekomen Nanie?”
[van Facebook, 22 oktober 2016]
RSS
Facebook
Twitter
