Madame Cleopatra (2)
door Ed Hart
Als muzikale verrassing verschenen twee aanbiddelijke schoonheden in paarse avondtoiletten die men alleen in films en op de high-society van de stad te zien kreeg. Met blote schouders dicht naast elkaar, hieven ze een harmonieus Yours aan, maar wel in hun eigen taal n.l. het Spaans. Met zilverig getinte zangstemmen en een zielberoerende vertolking van Quiereme Mucho betoverden ze de zaal en voerden ons mee naar de kwintessens van muzikaal genot. En nog verder naar de schoonheid van het allerfijnste. Dit was voor ons dan Roem in vol ornaat die voor een afgeladen theater stond te schitteren..
“Cuando se quiere de veras / como te quiero yo a ti…”. Het jonge publiek lag aan hun voeten. Ot en ik zwijmelden ook weg. Want om wat je slechts via de radio hoorde live mee te maken was zo meeslepend dat je de werkelijkheid ontsteeg en alleen nog het magisch gezang van deze sirenen hoorde…… “Es imposible mi cielo tan separados, vivir / tan separados…. vivir…”
Ze werden overladen met warm en bewonderend applaus.
De pauze werd aangekondigd, lichtjes gingen weer aan en we daalden terug op aarde. Zodra het liedje weer te horen was via een of andere radiozender verscheen het beeld van die bevallige nachtegalen en hun glansrijke momenten.
Een beeld dat nog lang en levendig in onze herinnering bleef..
Na de pauze werd iemand uit het publiek genodigd het toneel op te komen.Een vrijwilliger stapte er parmantig op af en bleek al te bereid zich te onderwerpen aan hypnose. Toen hij in die slaap toestand was geraakt werd hij op een hoge ligbank bestaande uit drie segmenten geplaatst. Onderwijl cirkelde Madame Cleo aaneen stuk door prevelend en gesticulerend om hem heen. Alsof ze aan het bezweren of oproepen was. Nadat ze de toneelknechten een wenk had gegeven begonnen die omzichtig het ene na het andere element van onder de liggende man te verwijderen. Je kon een speld horen vallen in de geladen stilte van deze onwerkelijke sfeer. Wat zich op het toneel voltrok grensde aan het onvoorstelbare. Het lichaam van de man bleef horizontaal gestrekt in de lucht hangen alsof het gewichtloos was. Cleopatra schoof een lange lat heen en weer in de ruimte tussen de vloer en ‘t zwevende lichaam om aan te tonen dat niets onzichtbaars het ophield. Als je de ogen even sloot dan waande je je alleen in de bioscoopzaal, zo wonderlijk stil ‘t was. En terwijl de zaal gebiologeerd en vol ongeloof toekeek werd de handeling langzaam afgebouwd. De man, weer tot z’n positieven gekomen, keek eerst wat wezenloos rond en mocht net zo onnozel als toen ie zich beschikbaar stelde terug gaan naar z’n plaats. Daar zullen ze hem tot z’n eigen ongeloof uitgelegd hebben wat hem was overkomen. Het daaropvolgende applaus had ook iets verlossends na de lange concentratie waarmee iedereen had zitten kijken.Koket glimlachend en buigend nam Madame Cleo het applaus in ontvangst. O. en ik uitten geen woord tegen elkaar want we moesten even bijkomen van deze, als zuivere toverkunst ervaren vertoning.
De laatste act moest dan het neusje van de zalm worden.Ook dit zouden we voor het eerst meemaken. Alles voor de trapeze act stond gereed en nu zou het andere nummer waarover alom zo werd gediscussieerd, een aanvang nemen. Via een touw-ladder klom Madame Cleo behendig als een panter naar boven waar ze met veel souplesse uiteenlopende stunts ten beste gaf.
Dat er een vangnet onder haar hoorde te zijn drong niet tot ons door. Heen en weer zweefde ze boven de achterover geleunde hoofden van ’t rechterpubliek op de derde rang. Het appplaus dat ze na elk gewaagd huzarenstukje oogstte was vooral aangedreven door ingehouden nervositeit van het publiek. Aan het begin van haar laatste stunt hing de trapeze in ruststand. Al was er wat gevaarlijk beweeg tijdens haar eerste pogingen. De gedachte dat ze misschien eraf zou kunnen vallen veroorzaakte een ondraaglijke spanning en riep lichte weerstand op tegen dit nummer. Toen het lukte stond ze met haar hoofd erop, de armen gespreid en met de benen naar boven te balanceren. De trapeze begon lichtjes heen en weer te zwaaien. Voldoende om de alerte toeschouwers bijna ineen te laten krimpen. Met stomheid geslagen vielen monden open en opengesperde ogen wilden maar konden zich nauwelijks afwenden van wat de Madame daar presteerde en vooral riskeerde. Dit bedoelde men dus met een duivelskunstenares.
Van ons mocht ze onmiddellijk terug naar de “veilige” eerdere stunts of desnoods direkt stoppen ermee. We hadden genoeg gehad. Dit was nauwelijks nog te verteren. Na nog wat verontrustende minuten hernam ze de normale stand op de trapeze die weer heen en weer zwaaide terwijl een hartgrondig-opgelucht applaus naar haar opsteeg daar in de hoogte. Met deze duizelingwekkende opvoering werd de show afgesloten. De artiesten kwamen samen nog een afscheidsapplaus in ontvangst nemen. Daarmee was het afgelopen en begon de massa het gebouw te verlaten. Eenmaal buiten, kwamen de tongen goed los over al het waargenomene. Een lawine aan indrukken had zich over ons uitgestort en ze vergden tijd om te bezinken.
Nu wisten wij waar men ’t over had en in een wat zweverige stemming en vol van het spektakel keerden O. en ik huiswaarts. En de voorstellingen werden weer geprolongeerd.
(Jaren later deed een hardnekkig gerucht de ronde dat de Madame in Port of Spain (Trinidad) tijdens die gewaagde stunt was neergestort. Enfin beweren is een, bewijzen is twee).
RSS
Facebook
Twitter
