blog | werkgroep caraïbische letteren

Koto Museum: koto’s en herleving van herinneringen

De kotomisi’s zijn voor altijd thuis en vanaf komende week weer te bewonderen in het nieuw onderkomen van het Koto Museum. Behalve hun eigen verhalen vertellen ze ook die over de eeuwenoude Surinaamse gebruiken, taferelen en gewoontes. “Als je binnenstapt leer je niet alleen over de kotomisi, maar meer nog over het gewone en dagelijkse leven in Suriname,” vertelt curator Christine van Russel-Henar. “Menig bezoeker haalt hier jeugdherinneringen op en voelt zich voor even weer ‘thuis’. Voor andere is het een Eyeopener.”

koto museum1

De koto is een creoolse klederdracht die in Suriname is ontstaan. De vrouw die deze aantrok werd misi genoemd. Het Koto Museum bestaat al 5,5 jaar en is van Livorno naar de Prinsessestraat 43, dichter bij de mensen verhuisd. “De geschiedenis rond de koto werd steeds uitgebreider met attributen en de oude plek was moeilijk te vinden.” De nieuwe basis van Stichting Stadsherstel Paramaribo, is een fosten oso uit 1917 met zolder en achtererf, die gastvrijheid en een huiselijke sfeer uitstraalt. “Ik voelde het gebouw gelijk aan. Wij huren het nu en willen zeker overgaan tot de koop.” De geschiedenis over het pand en de eerste bewoner wordt nog onderzocht.

Het museum draagt ook wel de naam van A Gudo Oso’ en herbergt vele Surinaamse schatten zoals de was’uma, triki’isri op houtskool, dyarusu sturu, Singer naaimachines en gebloemde emaillen borden. “Hiertussen liggen antieke lampen, keukengerei en 12-delige serviezen en koperwerk van meer dan 100 jaar oud. Elk voorwerp kent een eigen geschiedenis.” Met de Museumnacht op 30 mei kon het publiek tijdens de soft launch al een kijkje nemen. “Ik zie mijn heel leven weer voor me”, reageerde een bezoeker toen. Op de begane grond zijn verschillende taferelen tentoongesteld met zelfs een uitgebreide fosten kukru.

koto museum2

Trapje op, leidt naar de educatieruimte. Door de jaren heen is veel materiaal opgekocht en geschonken. Henar merkt op dat de bezoekers op alles letten, omdat zij de attributen herkennen. “Ze kennen het porselein bij naam en zeggen je wat nog ontbreekt of niet van deze tijd is. Een man opende eens de antieke houtenkast op de bovenverdieping. Het kraakte en hij zei: ‘Ja, het is echt oud’.”

In de afgelopen jaren heeft het museum veel scholieren over de vloer gekregen. Nu zullen wij nog meer aandacht schenken aan de educatieve kant, geeft Henar aan. Workshops, lezingen en thema-avonden zijn in de planning. Er worden ook professionele rondleiders opgeleid. Fotograferen is niet toegestaan. Er wordt daarom een speciaal fotohoekje ingericht om zelf bezoekers vast te leggen die graag in een koto op de foto willen. De deuren van het Koto Museum zijn door de week tussen 10.00 en 17.00 uur geopend en zaterdag van 12.00 tot 17.00 uur.

[van Starnieuws, 20 juni 2015]

1 comment to “Koto Museum: koto’s en herleving van herinneringen”

Your response at Werkgroep Caraïbische Letteren

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter