Kophonger, gespeeld door Frank Wijdenbosch
Op het moment dat de dokter tegen Frank zegt dat hij morbide obesitas heeft, realiseert Frank zich dat hij nog maar een kleine kans heeft dat hij z’n vraatzucht overleeft. Een gastric sleeve operatie moet de oplossing bieden. Een confronterende, angstige, maar hoopvolle tijd breekt aan.
Frank Wijdenbosch kampt al vanaf zijn jeugd met overgewicht. Dik zijn was een deel van zijn identiteit geworden. Mensen noemden hem liefdevol ‘Fatsy’. Frank was trots op zijn rondingen en is vrienden geweest met zijn dikke lijf. Op het toneel speelde hij vaak vrouwenrollen en maakte hij dankbaar gebruik gemaakt van de vetlaagjes die hem iets vrouwelijks gaven.
Tot hij niet meer kon stoppen met eten. Voor de buitenwereld probeerde hij te verbergen hoe groot zijn probleem was. Hij loog zo overtuigend dat hij op een gegeven moment zelf geloofde dat hij niet zoveel at en dat hij alles onder controle had. Maar hij raakte juist steeds meer de controle kwijt. Zijn leven werd een nachtmerrie. In zijn hoofd zat een stemmetje dat hem constant tot eten aanzette. Zijn eigen gedachte vertrouwde hij daardoor niet meer. Met emoties kon hij niet omgaan, die at hij weg. Hij at zich murw. Hij at om niets te voelen. Het idee dat middenin de nacht zijn hart er zomaar mee op kon houden, overheerste zijn slapeloze nachten. Zijn dagen werden overheerst door praktische ongemakken en hij hoopte op een wonder. De operatie leek dat wonder.Is een gastric sleeve operatie de oplossing? Gaat hij de operatie overleven? Gaat het hem lukken om na de operatie het stemmetje in z’n hoofd onder controle te krijgen dat hem tot eten aanzet? Wat als dat allemaal lukt? Hoe gaat hij vervolgens met zijn emoties om? Met alle mensen die hij altijd heeft voorgelogen?
Frank doet in Kophonger een poging de confrontatie met de buitenwereld aan te gaan en tegelijkertijd te laten zien welke persoon met welke gedachten kronkels er in dat grote lijf eigenlijk zat weggestopt.
Tekstfragment
Ze gaan in ons snijden. We kijken naar videobeelden. De zusters zijn lief, maar blank. Alles is blank. De fysiotherapeut, de arts, de anesthesist. Ze snijden in iemand’s buik, en in z’n maag. Ik kan niet zien of de buik van een man of een vrouw is. Ik kan niet zien wat ze met het weggesneden stuk maag doen. Wat gebeurt er met de rest van die maag? Wordt dat weggegooid? Dat kan niet. Dat mag niet. Ik zal moeten vragen of ik dat stuk mee mag nemen, zodat ik het kan begraven. Ik moet niet hebben dat ze een stuk van mij, een behoorlijk groot stuk van mij, in de vuilnisbak gooien.Voorstellingen:
zaterdag 8 februari 2014 – 20:00 uur
zondag 9 februari 2014 – 15:00 uur (matinee)
Locatie: Bijlmerparktheater, Amsterdam-Zuidoost
RSS
Facebook
Twitter
