Kompa Nanzi, de master van het worldwide web
door Orchida Bachnoe en Walter Palm
Het was de week voor Kerst. In zijn gouden paleis in Caribiana zette de Koning met een diepe zucht zijn tv uit. Hij was gewend aan een wereld vol magisch realisme zoals in de boeken van zijn favoriete auteur Gabriel García Márquez. Bovennatuurlijke, niet aan de natuurwetten beantwoordende verschijnselen, ja daar las hij met veel plezier over. Maar als hij de laatste pagina had omgeslagen dan was hij blij dat hij gewoon leefde in een wereld waar facts and figures regeren.
Het ergerde hem dat het onderscheid tussen waarheid en leugen op de tv aan het vervagen was, zoals de kleuren van een schilderij verbleken onder de tropenzon. Maar het ergste vond hij de spanningen tussen mensen, organisaties en landen die via de tv hun negativiteit uitstortten en terechtkwamen in zijn paleis. De verhalen werden eindeloos uitgerold: een meisje dat bij een demonstratie tegen extreem rechts in Charlottesville met opzet werd doodgereden, moslims die met grof geweld verdreven werden uit Myanmar, burgers die gebombardeerd werden met gifgas. Terreuraanslagen in Londen, Manchester, Las Vegas en Barcelona.
Ook in zijn eigen Caribiana, moest hij tot zijn spijt vaststellen, waren veel onderlinge spanningen. Er waren bijna dagelijks overvallen. Zijn onderdanen durfden ’s avonds niet meer uit hun huizen te komen. En dat terwijl Kerstmis voor de deur stond. Kerstmis was de tijd voor vrede en voor bezinning. “Vrede op aarde. Waarom kan er geen vrede op aarde zijn? Of om te beginnen in Caribiana? Wat voor Koning ben je als je dat niet eens aan jouw volk kunt geven?” sprak hij zichzelf toe. Hij trok aan zijn baard en staarde vertwijfeld voor zich uit. “Hmmm die spin, die Kompa Nanzi met al zijn listen en bedrog, wat zou hij doen als hij in mijn schoenen zou staan?
Op dat moment galmde de gong. Het teken dat het diner kon beginnen. “Wacht eens”, dacht de Koning. “Eten verbroedert en brengt samen. Dat is de eerste stap naar wereldvrede. Weet je wat ik ga doen, ik ga een kerstdiner organiseren voor al mijn onderdanen. Ik betaal het uit mijn eigen zak want ik heb toch een slag geslagen met mijn bitcoins en Apple aandelen. Met al die negativiteit is het dringend tijd voor iets positiefs. Discussies over politiek zal ik tijdens het kerstdiner nadrukkelijk verbieden. Politiek brengt alleen maar verdeeldheid”.
Hij pakte zijn iPhone en twitterde: “Dit is een bericht aan alle Caribianen. Kom op 25 december naar mijn paleis voor een heerlijke kerstmaaltijd. Was getekend de Koning.” Het duurde niet lang of het bericht ging viral. Caribianen gingen dolblij de straat op en het haalde zelfs CNN. Kompa Nanzi zelf lag zoals gebruikelijk thuis te luieren in zijn loom wiegende hangmat toen zijn vrouw Shi Maria hem het sensationele nieuws vertelde. “Nanzi, Dushi Nanzi. We gaan dineren bij de Koning in zijn paleis. Met Kerst. En het is gratis. Iedereen is welkom” zei ze opgewonden. Kompa Nanzi greep naar zijn maag die al een paar dagen aan het knorren was. Dit was een geniale zet van de Koning en het kwam op het juiste moment. Hij was net ontslagen en de voorraadkasten waren snel aan het slinken. Zijn vrouw had hem op een strikt rantsoen gezet totdat hij weer een baan zou hebben gevonden. “Geen pastechi’s en vlees meer voor jou. Dat vlees dat ze verkopen is bovendien toch al jaren over de houdbaarheidsdatum heen. Vanaf nu krijg je alleen droog brood en kraanwater!” had ze woedend gezegd. En daar bleef het niet bij. Elke dag waren er ruzies, scheldpartijen, klaagzangen en huilbuien. Maar hij trok zich er niets van aan.
Kompa Nanzi had andere dingen aan zijn hoofd. Gamen! Hij was verslaafd geraakt aan PacMan. En jammer genoeg was het ook de reden van zijn ontslag. Nou ja eigenlijk zou je kunnen zeggen dat het de schuld van zijn baas was. Die sufferd. Had hij Nanzi maar niet moeten geloven dat het beter was om hem thuis te laten werken. Zodat Nanzi zich beter kon concentreren om zijn deadlines en scherpe targets te halen voor het eind van het jaar. Zijn goedgelovige baas had hem zelfs een laptop meegegeven. Maar iedereen die Kompa Nanzi een beetje kent weet dat van dat thuiswerken natuurlijk niets terecht zou komen. Hij gebruikte de laptop om te gamen, 24/7 want hij had de smaak al snel te pakken. PacMan spelen was veel leuker dan dat saaie kantoorwerk. Lang duurde de pret niet. Aan het eind van de maand was hij door zijn baas op het matje geroepen. En moest hij bekennen dat hij geen van zijn targets en deadlines had gehaald. Zijn baas was zo woest geworden dat hij Nanzi op staande voet had ontslagen wegens wanprestatie. Met een laatste smoesje dat hij het achterstallige werk gratis zou inhalen, mocht Kompa Nanzi de laptop houden tot eind van het jaar. In het nieuwe jaar zou hij zich dan wel weer eens gaan bezighouden met het zoeken van werk en dan zou hij met het geld een eigen laptop kopen. Maar voor nu had hij het druk met het vangen van de Pacman spoken in het heerlijke vooruitzicht van een Koninklijk kerstdiner.
Kort na de tweet van de Koning werd opeens de uitzending van het Caribiaanse journaal ruw verstoord door een “breaking news” item. De bankrekening van de Koning was gehackt. Het mysterieuze I love you virus zorgde ervoor dat hij niet meer bij zijn geld kon. Het kerstdiner was van de baan. Caribiana was in rouw gehuld. Kompa Nanzi was in zak en as. Zijn wereld dreigde in te storten. Shi Maria zou alleen maar meer gaan klagen. Wat een erbarmelijke toestand! Dit kon echt niet zo verder. Het was tijd voor een list en wel snel want Kerst was al over drie dagen.
Hij vroeg om audiëntie bij de Koning, maar die wou hem niet ontvangen. Hij was al te vaak door Kompa Nanzi om de tuin geleid. Maar na lang aandringen was de Koning toch bereid hem vijf minuten te geven. Nanzi zette al zijn overtuigingskracht en listigheid in en sloot een deal met de Koning. Hij had maximaal gebluft door te beloven dat alleen hij de rekening zou kunnen deblokkeren. Maar dan wilde Nanzi wel met zijn Shi Maria eregast zijn tijdens het kerstdiner én een jaar lang elke avond op het paleis komen dineren.
Nanzi zat inmiddels al een paar uur thuis te broeden op een list. Een geniale inval bleef uit. Die vervloekte honger en dat afgrijselijke droge brood met kraanwater, vertraagde de werking van zijn brein. Daar was hij van overtuigd. Alleen een mals biefstukje zou de raderen in zijn hersenen weer goed kunnen laten draaien. Hij zou al blij zijn met een sappige mango. Maar de droogte had toegeslagen en alle vruchtbomen in zijn tuin waren verdord.
“Hé Nanzi. Ben je thuis?” Het was zijn goede vriend Cha Tiger. Hij kwam buurten want hij moest zijn verhaal kwijt. De aarde was aan het opwarmen, Caribiana zou in de toekomst permanent kurkdroog zijn en de orkanen zouden alleen maar nog verwoestender worden. Ook dat nog, dacht Nanzi. Aan Cha Tiger had hij helemaal niks met zijn sombere praatjes over klimaatverandering. En elk jaar een orkaan als Irma, hij moest er niet aan denken. Van de ene dag op de ander geen dak meer boven je hoofd, geen stromend water, geen elektriciteit, geen eten en alleen maar rondtrekkende gewelddadige plunderaarsbendes. Wat een nachtmerrie!
Na het deprimerend gesprek met Cha Tiger had Kompa Nanzi urgent behoefte aan wat afleiding. Hij ging naar binnen, deed de tv aan en zapte naar een Venezolaans tv-kanaal. In deze tijd van het jaar waren er altijd optredens met opgewekte kerstliedjes, aguinaldos. Dat zou hem opvrolijken. Maar wat hij zag was weinig florissant. Geen aguinaldos, maar wel heel veel problemen. Geen medicijnen, geen eten, ingestort de economie. De uitgehongerde Venezolanen waren zelfs te zwak om te demonstreren. Snel deed hij de tv uit. Dat bood geen soelaas.
Hij keek naar buiten. Die ellendige zon brandde maar. Er was nog geen druppeltje regen gevallen terwijl het normaal gesproken regentijd was in Caribiana. Misschien had Cha Tiger gelijk met die sterke verhalen over klimaatverandering. De zon scheen meedogenloos. Iedereen op het eiland zat gevangen in een spinnenweb van hitte. Wacht even, dacht Kompa Nanzi. Hij kreeg een ingeving. De zon als een spinnenweb van hitte. Dat digitale internetgedoe speelt zich toch af op het world wide web? Oftewel het digitale spinnenweb. “Hepa” dacht Kompa Nanzi. “Ik ben een spin dus waarom maak ik geen spinnenweb om het I love you virus te vangen?”
Hij haastte zich naar zijn laptop en logde in op het dark web waar geheime zaken die het daglicht niet kunnen verdragen, plaatsvinden. Het nieuwe speelterrein van digitale boeven. Terwijl de nullen en enen voorbij flitsten, en hij zich langs bits en bites heen manoeuvreerde stuitte hij op de master van het dark web. Een zwarte weduwe die klaar stond om Nanzi met huid en haar te verslinden.
“Hallo dushi, ik ben het, je schatje,” zei Nanzi met een zwoele stem.
“Dushi? Sinds wanneer ben ik je dushi? Ik ben je dushi helemaal niet! Waar haal je de brutaliteit vandaan?” antwoordde de hevig verontwaardigde zwarte weduwe.
“Ben je vergeten dat we een date hebben. Ik was gelijk verliefd op je toen ik je zag op Spinder” zei Nanzi met een stem waar de stroop van afdroop.
“Spinder? Spinder? Je bedoelt die datingsite. Denk jij dat ik daaraan doe? Dat ik dat überhaupt nodig heb?” brieste de zwarte weduwe.
Nanzi begon te huilen. “Dan ben ik opgelicht. Mijn hart breekt. Dat moet het werk zijn van het I love you virus. Kan niet anders. Laat me wraak nemen. Ook namens jou want het kan niet zo zijn dat er een fake profiel van je wordt aangemaakt! Sta me toe om je te wreken en het virus aan te pakken”.
De zwarte weduwe dacht even na en zei toen: “Bij wijze van hoge uitzondering zal ik je toelaten tot de donkerste uithoeken van het web. Ga en wreek mij. Ga het web in en volg het spoor van gebroken hartjes en dan kom je uit bij het I love you virus.”
Zo gezegd zo gedaan en al snel vond Nanzi de gebroken rode hartjes die als kometen voorbijschoten en die hem naar het virus brachten. Toen was het nog maar een koud kunstje om zijn eigen web te weven rond het virus en de rekening van de Koning te deblokkeren.
Het nieuws sloeg in als een bom in Caribiana. Het werd een prachtig kerstdiner waar alle Caribianen al hun ruzies en vetes opzijzetten. Shi Maria was weer trots op haar Nanzi en het was alsof ze weer opnieuw verliefd waren. De Koning was zo blij dat hij Kompa Nazi benoemde tot zijn cybersecurity topadviseur. Hij hoefde alleen nog maar op jacht te gaan naar virussen in het world wide web waar hij werd geholpen door zijn nieuwe vriendin, de zwarte weduwe. Zo had hij van zijn hobby zijn beroep gemaakt. In plaats van jagen op spoken in PacMan jaagde hij nu op virussen en malware. Kompa Nanzi was de master van het world wide web.
[eerder verschenen in het Antilliaans Dagblad]
Orchida Bachnoe en Walter Palm (en Gisellec Ecury)
RSS
Facebook
Twitter
