Kluts kwijt
door Sharda Ganga
Jaren geleden zaten vriendin Chandra en ik voor een dilemma. We moesten een lange autorit maken, en een andere vriendin had aangeboden te rijden. Het probleem was alleen dat die vriendin een hele speciale manier van rijden had: er was geen enkel gat in het wegdek dat haar niet beviel. Aan het begin van de jaren negentig waren de meeste straten in veel ergere conditie dan ze nu zijn, maar ja, wij hadden geen vervoer. Dus gingen we op pad. Chandra dacht behulpzaam te zijn door steeds te roepen: let op, daar is een gat! Maar chauffeurende vriendin zag dat als juist als een richtingwijzer en aanmoediging, en huppekee, zo butsten we verder van gat tot gat.
De weg naar Atjoni. Foto rafkiopreis
Het gevoel bekruipt me dat onze huidige beleidsmakers op les hebben gezeten bij die butsende vriendin. Ze zien geen enkel fout besluit dat ze niet bevalt. Maar eigenlijk zijn ze nog erger dan die chauffeurende vriendin- want die stuurde doelbewust op die gaten af, terwijl onze regeerders gewoon de kluts kwijt lijken te zijn. Ze zien een gat, ze worden gewaarschuwd voor het gat, ze zeggen dat ze het gat willen ontwijken, maar onveranderlijk belanden ze in het gapende gat, en wij met hun. Waarom toch, vragen wij ons af. Een deel van de onzen zegt dat het komt door de mensen die adviseren over de richting- zij zijn de schuldigen, zij sturen de chauffeur de kraters in. Ik ben niet van die school. Ik ben van de school die zegt dat de chauffeur de eindverantwoordelijke is voor het pad dat wordt gekozen- want als adviezen keer op keer fout blijken te zijn dan hoor je als chauffeur na het tweede debacle de richtingwijzers de deur uit te doen. Hoe dan ook- wat er ook geadviseerd wordt, uiteindelijk is het de chauffeur die besluit of we links of rechts of rechtdoor gaan. Simpel. En als hij elke keer ons tegen een paal laat botsen ga ik vraagtekens plaatsen bij de rijvaardigheid van de chauffeur.
Kijk even naar de soap rond de verhoging van de kosten voor toeristenkaarten. De aankondiging voor versoepeling van het visumbeleid kwam tot ons op 30 januari- het zou 1 maart ingaan. Iedereen blij met die aankondiging. Op 11 februari vertelde de VP echter dat de versoepeling nog geen vorm heeft- men heeft het slechts aangekondigd om aan te geven dat er over gedacht wordt, en uitgewerkt. Dat is een vreemde manier van beleid maken, iets aankondigen terwijl je het nog niet helemaal hebt uitgewerkt- maar we zien het vaker: zie bijvoorbeeld de valutaveilingen die nu weer door DNA bevraagd worden; zie ook de verhoging van de EBS en SWM tarieven, en zo kunnen we nog even doorgaan.
Op 24 februari meldt Buza dat inderdaad de visumplicht is afgeschaft voor een hoop landen, ze mogen binnenkomen op een toeristenkaart van 100 USdollars . Ik had nog niet in de gaten dat er voor alle toeristenkaarten 100 USD neergeteld moesten worden, dus ook personen uit Nederland. Er komen vragen in DNA. Op 1 maart zegt de coordinator van de regering Soewarto Moestadja in DNA (vragen tussendoor: sinds wanneer is hij coordinator, en is hij alleen de coordinator voor toeristenkaarten of voor alles, en zo ja, wat is dan de taak van de Vice President), dat er een verklaring komt van Buza, en op de radio vertelt de VP dat de verhoging de komende drie maanden niet wordt teruggedraaid, een paar uur later verkondigt hij dat het allemaal wat genuanceerder is, er zijn speciale groepen voor wie de verhoging niet geldt, en een paar uur later vertelt de Minister van TCT dat met speciale groepen Nederlanders en Fransen wordt bedoeld- tot 15 maart mogen zij de oude prijs van 20 euro betalen. En dan komt als mosterd na de maaltijd het bericht dat de President een commissie heeft benoemd om de maatregel te bestuderen.
Maar wat mij het meest steekt is dit: hoeveel uren zijn al die hoge pieten kwijtgeraakt aan dit gedoe? DNA leden, verscheidene ministers, wie weet hoeveel topambtenaren en adviseurs. Hebben we geen grotere problemen om op te lossen? Ik denk soms stiekem dat dit soort toestanden met opzet wordt gecreeerd om de aandacht af te leiden van de grotere problemen.
Of ik het misschien beter kan? Ach, ik kan niet parallel parkeren. Maar daarom doe ik dat ook nooit.
[Eerder verschenen in de Ware Tijd.]
RSS
Facebook
Twitter
