Keti Koti en de droom van een Slavernij-museum
Hollands Dagboekje In Amsterdam-West begon Keti Koti afgelopen zondag al. John Leerdam hield een dagboek bij.
Afgelopen zondag was ik bij de aftrap van de Keti Koti-week in het Volksoperahuis in Amsterdam-West.
Sinds 1 juli 2020 is de verwachting dat de regering excuses aanbiedt voor het leed van de zwarte gemeenschap dat hen tijdens de slavernij is aangedaan. Die verwachting bestaat al sinds de onthulling van het Nationaal monument Slavernijverleden in het Oosterpark en de oprichting van het Nationaal instituut Nederlands slavernijverleden en erfenis (NiNsee).
Ontroerend mooi
De zaal in het Volksoperahuis zat tjokvol en de theatervoorstelling over bi-culturele zaken was ontroerend mooi. De theaterzaal van het buurthuis vulde zich met vier generaties mensen van allerlei pluimage en achtergronden. Ik werd in het zonnetje gezet voor mijn bijdragen aan de zwarte gemeenschap.
Wim Pijbes is bezig met de opzet van een migratiemuseum in Rotterdam. Meer dan honderdtachtig nationaliteiten telt ons land. Diversiteit en inclusie zijn zowel in de private sector als de publieke sector niet slechts begrippen die door hoogleraren als Halleh Ghorashi en Paul Scheffer worden gebruikt. De begrippen zijn werkelijkheid geworden. Nu die werkelijk zijn, is het noodzaak dat wij de verbinding met elkaar aangaan op basis van gemeenschappelijke kenmerken. Je hebt verschil nodig om tot gemeenschappelijkheid te komen. Bijvoorbeeld: een evenwichtigere belangenafweging waarin het ene argument niet zwaarder weegt dan het andere argument. Wie zich fixeert op verschil verliest de gemeenschappelijkheid uit het oog. Juist door gemeenschappelijkheid wordt diversiteit een verrijking.
Wie zich fixeert op verschil verliest de gemeenschappelijkheid uit het oog
Als ik door de straten van onze steden loop, zie ik de verschuiving van huidtinten. Als je naar de reclames op bijvoorbeeld tv kijkt, zie je een weerspiegeling van de huidige samenleving. Het is belangrijk dat wij diversiteit erkennen zoals de Indische rijsttafel in de Nederlandse keuken: het omarmen van diversiteit.
Actie en acceptatie
Door onder andere Black Lives Matter hebben we de emoties die discriminatie met zich mee brengt gevoeld. Het is nu niet alleen tijd dat de politiek sneller handelt en accepteert dat we er niet meer omheen kunnen draaien, maar dat we overgaan tot actie en acceptatie.
Donderdag werd duidelijk dat het kabinet dit jaar geen excuses ging aanbieden voor het slavernijverleden. Op 1 juli 2023 herdenken we 150/160 jaar afschaffing van de slavernij. Ik denk dat die excuses dan op hun plaats zijn.
Maar dit jaar herinneren we ons dat 20 jaar geleden het kabinet-Kok II en koningin Beatrix dat monument onthulden en daarbij de wens uitspraken dat er ooit een Slavernijmuseum zou komen. Ik hoop op een droom die werkelijkheid wordt. Binnen niet al te lange tijd.
John Leerdam is theatermaker, regisseur en oud-lid van de Tweede Kamer (PvdA).
[Eerder verschenen in NRC, 1 juli 2022]
RSS
Facebook
Twitter
In de discussie over slavernij(erfgoed) zou de vraag gesteld moeten worden waarop je de nadruk wilt leggen in onderwijs, musea, toeristische attracties en (nationale) feestdagen: de ‘vernedering’ of de constructieve ‘tegenspraak’. Kortom, wil je een museum over slavernij of over emancipatie? Vooralsnog lijkt de voorkeur uit te gaan naar het belichten van de vernedering (‘slavernijmuseum’ onder veel meer). Dit lijkt mij de veronderstelde gemeenschappelijkheid niet te bevorderen en, belangrijker (?), geen substantiële bijdrage aan de emancipatie van wie dan ook.
Zelden iemand zo nat zien gaan als Broek. Hij heeft advies over het Nationaal Slavernij Musum niet gelezen.
@John Schuster / Voor mijn commentaar op dat en aanverwante pleidooien voor onder meer een slavernijmuseum, zie hier op Caraibisch Uitzicht (ontleend aan het Antilliaans Dagblad): https://werkgroepcaraibischeletteren.nl/witte-heelmeesters-voor-zwart-leed/
Ik ga af op jouw commentaar onder een stuk op deze site. Ik krijg het idee dat jij om de rede geest van de witte bevolking te sparen slavernij light wil laten zien. Met balspelen, volksdansen, theekransje, plezierige omgang tussen meesters en slaafgemaakten, darkies die de zegeningen van de slavernij bezingen. Slavernij als een vorm van bevrijding van het Afrikaanse obscurantisme.