Kenneth Zandvliet – Snow in Paramaribo
Wanneer alles wat je ziet een stilleven lijkt te worden en de indrukken je inspireren en domineren. Dit gevoel ontstond bij mij op een septembermiddag (2005) in Paramaribo.
Kussend tegen een fajalobistruik balanceert elegant een kolibrie op het zuchten van de tropenwind
De prille augustuszon breekt door tussen de palmen en poetst het blad van de trotse amandelboom
Langzaam danst de schaduw van een kind over een zandpad
Tegen het terras van Krasnapolsky verzonken in het rumoer en gezoem hoor ik het gerinkel van flessen op de schaafijskar
Ys! Krachtig geschaafd tot het witte, schone, bevroren poeder, heilig platgestampt als een sneeuwbal, vermengd met een laagje zoet, mijn zoete rode sneeuw, hier bij de domineestraat
Plotseling buldert mijn buurman een lach die beweging brengt op het gelaat van een toerist en hem even kort doet stoppen, waarna hij met rasse schreden zijn gang weer voortzet
Terwijl een bedelaar elders, speels zijn dollars ontvangt met een gouden lach
En een dame haar gekunstelde haardos beschermt met een veel te grote felgekleurde paraplu en wandelt alsof ze een dansje maakt met alle hemellichten boven Paramaribo
Om de hoek spelen schoolkinderen in uniform een spel met vakken, zo lenig en zo snel, een zo amusant schouwspel
Daar, in de verte, lopen twee mannen, grijs, zo stil en lijken de tijd alsmaar langer en langer te maken
Open, blij en verrast, onderga ik de beleving en de betovering van dit nieuwe bestaan
Zelfs de klanken van de kaseko, aan de overzijde, doen een verborgen ritme in mij opkomen
Ik open mijn nieuwe tropenziel en vind in alles een beetje van mijn zijn, voldaan en tevreden neem ik een lik van mijn schaafijs en slenter kalm verder in het ritme van de meute in de domineestraat.
Paramaribo, 21 september 2005
RSS
Facebook
Twitter
Als iemand een ervaring beschrijft
Op een manier
waardoor ik meebeleef
Is dat een kado ☺️
Dank je wel Kenneth
Nu ben ik ook in Paramaribo geweest