Ken Mangroelal – Als kosmisch gruis
Als monaden[1] zonder vensters
gaan zij door de straten,
het leven
alledag.
Hun blik op oneindig
niets en voorbijziend
aan jouw einder
blind en Oost-Indisch doof
splijt zich
de kloof.
Dicht als een oester
waarin hun hart
zich koestert
mint het
zonder jou.
Jij leeft
ja, voor hen
als niet bestaan
als iets
dat lichtjaren geleden
is vergaan
als een stofje
in hun blinde vlek.
Hooguit
als kosmisch gruis.
Vervlogen
alle geur
en schittering
dat je leeft.
[Uit: Ken Mangroelal, Ik waan mij hier slechts. Gedichten. Amsterdam: Lampros, 2020, p. 78.]
[1] Ondeelbaar bestanddeel der stof, eenheid in zichzelf
Lees hier meer over de bundel, en zie de bestelinformatie
RSS
Facebook
Twitter
