blog | werkgroep caraïbische letteren

Kadi over de Javanen

Opo wong Jowo idjih duwih adjih. [Hebben Javanen nog waarde in dit leven]

Op 9 augustus 2011 hebben de derde generatie Javanen in Suriname en hun nazaten op hun eigen wijze de dag van immigratie herdacht en of gevierd. In feite werd en wordt deze grote dag met de jaren heen slechts door een handje vol intellectuelen herdacht in navolging van andere immigranten.Velen zijn zich niet bewust van deze dag daar hun vanaf jong af aan deze dag niet met de paplepel werd en wordt ingegeven. Op de vraag waarom zij zo onverschillig zijn? Naar mijn bescheiden mening is het antwoord onbeantwoord gebleven. Velen hebben zich naar mijn mening afgevraagd: wat hebben zij in Suriname als hun bijdrage geleverd? Zij zijn niet bewust. Ik denk meer dat zij maar erop los leven. Dat is in vele gevallen niet juist. Er zit een zekere mate van een hebie of een sta-in-de–weg in hun geestelijk onderbewustzijn. In elk geval de Javanen hebben op mijn bescheiden studie toch op verschillende gebieden ondanks dat zij een heel moeilijke periode moeten doormaken geleidelijk aan zich weten op te trekken op elk gebied. In mijn verschillende artikelen en visies is toch duidelijk gebleken dat zij zienderogen vooruit zijn gegaan. [Zie de verschillende artikelen die ik via de kranten heb laten publiceren.] Dat zij door velen nog steeds aangemerkt worden als verlegen, achterbaks, en wat dies meer zij, zullen zij zoetjes aan met de tijd door met derden in contact te komen en door studie zelf te boven komen. Wie niet durft zal ook niet gekend en erkend worden. Zij proberen de visie van allon-allon waton kelakon [langzaameraan komt het wel] maar tegenwoordig is deze visie aan het veranderen zoals de tijd nu dagelijks verandert. Tegenwoordig is de visie van jepat-jepat jen mboten jepat mboten dapet. [Tegenwoordig moet alles snel gebeuren, anders mis je de boot.] Dat zij in vele gevallen nog de traditionele gewoontes van hun voorouders willen behouden is niet vreemd. Maar goed, wie gekend wil worden moet niet blijven zitten doch buren maken en vrienden maken. Het leven is niet als die ene kikker die in een diepe put terecht is gekomen en zit te wachten op een overstroming om aan de oppervlakte te komen . De gedachte van [CUHP Manduhk] is allang veranderd. De bewustwording is niet meer te stuiten.

[van site Schrijversgroep ’77, 4 februari 2012]

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter