John Leefmans – Duo
Ze was van mijn strijkages gediend, bleek.
“Speel iets”, gebood ze. Ik, groen, streek.
(Mooi, heeft zij het voor het zeggen.)
Trillend, verzweeg ik de rest maar weer,
dacht “spiegeltje, spiegeltje aan de wand…”
“Zeg iets” zei de meesteres, en slaafs
knielde ik in ketens geboeid bij haar,
wat zij niet kon verstaan, dus zei ik “iets”.
“Iets? Dat is niets.” Een gebroken akkoord
sloeg ze mij, “jahaa!” en keek verstoord.
Zeker was ik goed gestemd, maar de kamertoon
lag iets hoger op haar dure babyvleugel.
Ik had het gehoord, legde mijn toverstok weg.
Zij had het, rose, voor het zeggen, en zei: “Zeg,…”
en ik, bleek, had niets te vertellen.
[ongepubliceerd]
RSS
Facebook
Twitter
