blog | werkgroep caraïbische letteren

Levensreis van 55 tot en met 60 jaar

door Aimée de Lannoy

Tja, ik heb wel wat met die slavernijgeschiedenis. Mijn voorouders waren slavenhandelaren, slaveneigenaren en sommigen van hen zelf ook slaven. Tijdens het schrijven van het familieboek van mijn vader ben ik te weten gekomen hoe de vork in de steel zit. Het is zoals verschillende journalisten hebben geschreven: ‘Slaven deden zelf ook mee aan het systeem.’

Aimée de Lannoy in rolstoel; samen met haar kinderen, broertje, nichtjes en beste vrienden op 30 juni 2019, de dag van de boekpresentatie

Mijn moeder is er enkele jaren geleden mee begonnen door een stamboomonderzoek te starten en ook mijn aangetrouwde oom is ermee bezig geweest, op zijn eigen manier. Maar ik wil dat uitbreiden met het verhaal erachter en daarom heb ik er geschiedenisverhalen in meegenomen. Deze kwamen voort uit de informatie die mijn overleden moeder al had opgezocht bij het Nationaal Archief in Den Haag en in London. Ze was een keer op vakantie in London, waar ze een wapenkopie kocht van de familie De Lannoy, waar wij van afstammen. Bijzonder.
In elk geval kon ik het gegeven dat de voorouders van de nabestaanden ook meededen aan de slavenhandel goed gebruiken voor de totstandkoming van mijn eigen familieboek. Maar ook om de held Tula beter te begrijpen. Die slaaf is zo belangrijk geweest in de geschiedenis van de Nederlandse slavernij en toch is hij onbekend. Vrijheid krijg je nooit, je moet ervoor vechten. Of het nou om de Curaçaose Tula gaat of om de Surinaamse Anton de Kom maakt echt niet uit. Het zijn mensen geweest die het belang van het vrijheidsgevoel wilden laten doordringen. De mogelijkheid om je verdriet, beperkingen en nageslachtsperikelen, zoals discriminatie en uitbuiting, te begrijpen. Weinigen snappen echt hoe de vork in de steel zat.

Fragmenten – hiervoor en hierna – ontleend aan: Aimée de Lannoy, J’aime Aimée; Van gemeenteland naar zorgland. (2019):
Deze autobiografie schreef Aimée omdat zij graag haar verhalen deelt met jongeren die nog een heel leven voor zich hebben en met andere vrouwen die zich misschien herkennen in haar levensloop. Haar leven is bijzonder afwisselend, door uiteenlopende gebeurtenissen van spannend en leuk, tot zenuwslopend en triest. In gedetailleerde beschrijvingen van situaties geeft zij in haar boek een eigenzinnige interpretatie van het leven. Niks of alles is haar gegund. Ze moet ploeteren, ze valt maar staat ook steeds weer op en ze houdt vol. ‘Het volhouden kan alleen als je van jezelf houdt’, vindt ze, ‘ondanks dat alles soms tegenzit.’

Aimée de Lannoy (mei 2016)

“Het is 2 juli 2018. Gisteren zijn we teruggekomen van vakantie. Op mijn geboorte-eiland Curaçao vieren ze vandaag de Dag van de Vlag, met culturele activiteiten. Ik heb niks te vieren, want vandaag krijg ik de uitslag van mijn medische onderzoeken. Voordat ik aan mijn vakantie begon, was ik door de revalidatiearts van Heliomare doorverwezen naar het Academisch ziekenhuis voor nieuwe onderzoeken. Het is geen functioneel probleem dat ik heb, maar waarschijnlijk iets met mijn zenuwen of spieren. Sinds januari, nadat ik acht keer was gevallen, kan ik niet meer lopen. Mijn benen voelen verkrampt aan en de fijne motoriek in mijn vingers is zo goed als weg.
Praten lukt amper en alleen als ik voldoende rust neem, ook overdag. Daarnaast heb ik vaak spierspasmen en -krampen, in de benen, armen en mond. Erg pijnlijk en zenuwslopend. Dat laatste is ook letterlijk bedoeld, want het is net alsof alle zenuwen in mijn lichaam moe zijn en een uitweg zoeken, zich willen bevrijden. Slikken en kauwen gaan moeizaam. Ik pas mijn eten geleidelijk aan naar zacht en dik vloeibaar voedsel. Water drinken gaat ook moeilijk. Het moet echt slok voor slok, want anders ligt verslikken op de loer. De afgelopen maanden heb ik me vaak verslikt, gedurende het eten of ’s nachts door mijn speeksel. En hoe vaker dat gebeurt, hoe slechter het is voor je longen. Je kunt er zelfs aan doodgaan, als verslikking overgaat in verstikking.
Dit is gewoon te triest voor woorden. Koken en bakken gaan met aangepaste technieken, want anders kan ik zomaar wat laten vallen, of kan ik iets niet snijden. Ik probeer het met eenpansgerechten in de oven, maar verbrand mijn hand of onderarm, heel vaak aan de bovenrand van de oven of aan de schaal.”

Mede door Aimée de Lannoy kon deze dichtbundel van Gibi Bacilio worden gerealiseerd.

Over Aimée de Lannoy: Een kind van de Caraïben, geboren en getogen op Curaçao. Aimée heeft twee volwassen kinderen, is twee keer getrouwd en gescheiden. Haar ouders leven niet meer, maar ze heeft nog wel een zus en drie broers. Familie is alles voor Aimée. Voor haar studie verliet ze haar geliefde Curaçao en verhuisde ze achtereenvolgens naar Venezuela en het Franse eiland Saint Martin, waar ze in totaal dertien jaar heeft gewoond. Inmiddels woont Aimée tien jaar in Nederland. Ze heeft een mooie carrière gehad, onder meer als tv- en radiopresentatrice, ceremoniemeester en leidinggevende.
Voor meer details, zie de website De Lannoy en Partners

  

1 Trackback/Ping

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter