J.Z. Herrenberg – De corona overwonnen
Beste vrienden en vriendinnen. Ik meld mij weer, na een zeer lang en onverwacht dramatisch hiaat.
De afgelopen negen maanden heb ik hard, misschien te hard aan Opperhalfrond gewerkt. Hyperfocus. Geest boven lichaam. Te weinig eten. Doorgeslagen ascese. Maar ik vorderde. De helft van het werk is gedaan. Het heeft zijn kritische massa bereikt. Ik kan mentaal het einde zien, dat al deels geschreven is. De weg erheen vergt nog wel wat, maar de tijd zal mij helpen dit project uit 1996 te voltooien.
Die tijd dacht ik op 1 maart jl. niet meer te zullen krijgen. Op 19 februari kreeg ik een kriebelkeel. ‘s Middags werd onze koordirigente – ik had de laatste maanden nog als bas gezongen in ons gereduceerde koor (vier stemmen) – positief getest voor Covid-19. Ik zag gelijk de correlatie kriebelkeel – corona. Ik liet mij niet testen, maar ging in zelfisolatie. Vijf, zes andere koorleden die wel werden getest, waren positief. Dat was mij bewijs genoeg. De meesten kregen milde klachten, sommigen zaten onaangenaam in de lappenmand. Op 20 februari verloor ik mijn smaak. Twee oudere dames kregen niks.
Ik wel.
Vanaf 24 februari werd de zaak ernstiger. Koorts, te lage saturatie, trillen over het hele lichaam, kortademigheid (maar niet doodsbenauwd). Ik lag in bed, hopend dat ik op eigen kracht hier doorheen zou komen. Maar ik zat in een loop, en kwam in een visionaire toestand waarover ik niet ga uitweiden. Vanaf die 24e tot en met de 28e hing ik in een ruisende ruimte en hield ik serieus rekening met de dood. Gelukkig, aangespoord door reddende engelen (zus en ex), ondernam ik actie op 28 februari. Belde de Huisartsenpost. Die kon nog niet veel voor mij betekenen. Ik keerde naar mijn bed terug. In de nacht van 28 februari op 1 maart was de crisis: ik werd duizelig en kon niet goed op mijn benen staan. Saturatie was 88, zag ik op een metertje dat mijn ex mij had bezorgd.
Ik belde om half twee ‘s nachts de Huisartsenpost. Die raadde mij aan drie glazen water te drinken, eentje met zout, om de saturatie op te krikken. Ik moest om zes uur weer bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Saturatie ging omhoog naar 94, het minimum, maar in orde. Ik belde om zes uur en ze zeiden dat ik om acht uur de huisarts moest bellen.
Ik deed dat. En die meende dat een ambulance en ziekenhuisopname nu wel geboden waren. En zo geschiedde. Per ambulance naar het Reinier de Graaf in Delft, voorzien van paracetamol, zuurstof en de ontstekingsremmer dexamethason. Aldaar hebben ze mij weer op de juiste saturatie gekregen en opgelapt. Donderdag 4 maart werd ik ontslagen.
Wat had ik? Corona, en een door haar veroorzaakte dubbele longontsteking. Mijn longcapaciteit is nog niet de oude. Trappen lopen doet me aan het eind een paar minuten hijgen.
Long story short. Ik leef. Ik mag verder. Ik herstel twee weken in zorghotel De Kim in Noordwijk, een verblijf dat door de liefde van heel veel mensen voor mij kosteloos is. Daar hebben ze mij nog getest op 5 maart – negatief. De corona is overwonnen. Mijn smaak is terug.
Voor mij is het – Vita Nuova. En fysio.
Ik groet jullie allen warm
RSS
Facebook
Twitter
