Interview met de Arubaanse schrijfster Rosa Arrendell
In september 2008 verscheen het boek Dottie, de kleindochter van de oude slavin. Het is een prachtig boek en meesterlijk geschreven door de Arubaanse auteur Rosa Arrendell. Al vanaf het eerste moment dat je erin leest, wordt je meegenomen in het verhaal. Over San Nicolas waar de schrijfster van dit uitzonderlijk boek is geboren, is maar weinig bekend. Maar met deze uitgave komt er een verandering in, daar het de lezer terugneemt naar de eindjaren vijftig en zestig. Een periode waarover ook heel weinig is geschreven. Reden genoeg om een gesprek met de auteur aan te gaan.
Wanneer bent u op het idee gekomen om een boek te schrijven met als thema het leven van Dottie?
Ongeveer zes jaar geleden merkte ik dat het verhaal over mijn overgrootmoeder Cobbee de slavin, de kans liep in de vergetelheid te raken en ben daarom met het schrijven begonnen.
Het boek is een ego-document geworden, waarin u over de jaren voor en na de vestiging van de Lago rafinaderij vertelt. Wat is u het meeste uit die tijd bijgebleven?
Met de komst van Lago op het eiland genoot men alom van een periode van welvaart en vooruitgang tot begin jaren zestig. Begin jaren zestig begon de raffinaderij met automatisering. Er volgde een periode van vele ontslagen onder de gastarbeiders. Men moest na hun ontslag het eiland weer snel verlaten. In de woonwijken heerste verdriet onder de buren en op de scholen verloor je vaak je beste vriend of vriendin.
U beschrijft in uw boek verschillende typische Caribische verschijnselen, zoals de enorme verantwoordelijkheid die onze kinderen van jongsaf aan worden bijgebracht. Hoe kijkt u terug naar een dergelijke opvoeding?
Ouders moesten werken en kinderen waren vaak alleen. Oudere kinderen kregen vaak de taak op hun jongere broertjes en zusjes te passen. De zorg voor de jongeren namen ze serieus opzicht. Iedereen probeerde op elkaar te passen en deelde daardoor een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Dat was heel goed voor de individuele ontwikkeling. Dat systeem was heel goed voor een evenwichtige ontwikkeling.
Eerst geeft u wat achtergrondinformatie over de situatie, dan pakt u de draad op en vertelt verder in de romanvorm. Waarom is dat?
De oude slavin Cobbee en haar kleindochter Dottie waren twee bijzondere vrouwen. Voor Cobbee moest ik even een klein stukje terug in de geschiedenis, rond de afschaffing van de slavernij en haar leven daarna. Het leven van Dottie had ik voor een flink deel zelf mee gemaakt. Ik stond erbij en keek ernaar.
In welk opzicht kunnen we uw boek vergelijken met de roman My Mother van Jamaica Kincaid?
Dat boek heb ik helaas nog niet gelezen, maar uitgaande van de titel van het boek zou ik zeggen, dat beide boeken gebaseerd zijn op de ervaringen van een kind ten aanzien van zijn moeder.
Kunt u wat meer vertellen over de code’s die onderling in The Village werden gehanteerd? De code in de Village was saamhorigheid.In alle opzichten. Er heerste een eenheid die door buitenstaanders niet kon worden doobroken. Die saamhorigheid is onstaan omdat de “Village People” beseffen dat de “Village” vaak negatief in het nieuws kwam.
U geeft een beeld van de vrouwen die vroeger in de Colonny werkten en maar ƒ65,- in de maand verdienden. Wat betekende dat voor een gezin van een alleenstaande moeder? Dat was een misdaad tegen die vrouwen, een nasleep van de slavernij. Dat betekende armoe binnen het gezinnetje. Ze kwamen van alles te kort. Er bestonden geen sociale instantie tot wie zich men kon keren met alle gevolgen van dien.
Opvallend is dat u geen aandacht besteedt aan de rol van The Golden Rock in Juana Morto. Dit is toch de club geweest, waar men bij elkaar kwam om te feesten en elkaar te ontmoeten.Waarom is dit niet meegenomen in uw beschrijving van de wijze van vrijetijdsbesteding? In die tijd had je nog geen samensmelting van culturen op Aruba, zoals we die nu zien. Iedere groep had zijn eigen club waarin ze zoveel mogelijk hun culturele actieviteiten vierden. Zo had men een Surinamse- club, een Bonairiaanse club, een St. Maarten club, een Chinese-club en een Lago Heights club. Als laatste kwam daarbij de Golden Rock Club voor de oorsprokelijke Arubanen.Afschrikwekkend was de opneningsavond met die dodelijke steekpatij.
Tegenwoordig probeert jongeren hun grenzen te verleggen, vroeger deden ze dat door b.v. zonder toestemming naar Grapefield te wandelen. Welke gevaar schuilde er toen? Het gevaar van verdrinking en Grapefield was een plek waar de iligale prostitutie werd bedreven. In huurauto’s werden zij met hun klanten daar naartoe gebracht. Ook gingen jonge stelletjes daar naar toe met alle gevolgen van dien.
Wanneer verschijnt uw volgende roman en wat zal het thema zijn? Ik heb well een aantal ideeen,maar ik moet naast de computer een andere methode zien te vinden bv door
het opnemen van geluidsbanden. Als ik aan een nieuw boek begin bent u de eerste die het hoort.
Dit interview met de auteur werd eerder op 24 oktober in Caribe Magazine geplaatst
RSS
Facebook
Twitter
