Interview met componist Dave MacDonald, de geestelijke vader van ‘Silence of the Unspoken Word’
by Ndyuka
Het muzikaal dichtersproject Silence of the unspoken Word (‘de stilte van het ongesproken woord’) was op 30 januari te zien in het Theater van het Woord in de Amsterdamse OBA.
Wat is het muzikaal dichtersproject en hoe is het idee ontstaan?
Sinds mijn tijd als gitarist voor bands als ‘Liberation of Man’ ben ik een groot liefhebber van poëzie. Op zeker moment ben ik enorm gegrepen door de teksten van drie belangrijke dichters uit Suriname, Dobru, Trefossa en Shrinivási. Het werk van deze dichters is gedeeld cultureel literair erfgoed. De gedichten zijn geschreven in verschillende talen, Nederlands, Sranantongo, Sarnami, Hindi en Engels. Van die gedichten heb ik muzikale composities gemaakt. In samenwerking met Robin van Geerke zijn die composities tot leven gebracht. Met medewerking van de IKO Foundation heeft het geheel een crossover karakter gekregen. We hebben verschillende artiesten gevraagd mee te werken aan een TV registratie die we op DVD hebben uitgebracht. De DVD zit in een boek waarin achtergronden van de dichters worden beschreven door middel van interviews met familie van de dichters en personen die de dichters goed hebben gekend. Door deze benadering maakt het publiek op een laagdrempelige manier kennis met het werk van deze dichters.
De groep, met Raj Mohan die voordraagt
Een project met meerdere lagen?
Zeker, de DVD-in-BOEK is uitgegeven bij uitgeverij In de Knipscheer, daarnaast doen we ‘Silence’-theatervoorstellingen met muziek, spoken word en beeldprojectie. Ook verzorgen we een ‘Silence’-lesprogramma op scholen, al dan niet in combinatie met een Poëzie-Concert waar leerlingen de kans krijgen samen met onze musici hun eigen vervaardigde gedichten vertolken.
Is er animo vanuit scholen?
Net zoals in de gehele samenleving lijkt ook op scholen de Kunst & Cultuur geen hoge prioriteit meer te hebben. Daarnaast is ook sprake van een enorm aanbod vanuit de markt, dus is het een enorme klus om sowieso bij scholen binnen te komen. We zijn nu eindelijk in gesprek met het Ministerie van Onderwijs in Suriname. Iedereen die kennis neemt van dit project vindt dat ‘dit moet op alle scholen in Suriname terecht komen’. Dat vinden wij zelf natuurlijk ook, maar het wachten is op het vallen van het kwartje in Suriname.
De saxofoniste van de groep, Sanne Landvreugd
Waarom duurde het zo lang voordat er in Suriname wordt gereageerd?
Daar zijn verschillende redenen voor. Te beginnen dat er in Suriname nog geen sprake is van een traditie van kunst en cultuur in het onderwijs. Daarnaast blinkt de Surinaamse politiek niet uit in besluitvaardigheid. Ook is er in Suriname nog weinig waardering voor eigen kunnen en eigen helden. Inmiddels is er in de samenleving een begrijpelijke maar zeer onprettige achterdocht geslopen jegens op zich waardevolle initiatieven vanuit Nederland.
Wat zegt dit over de positie van Surinaamse kunstenaars die vanuit Nederland werken?
Een aantal jaar geleden produceerde ik een Cd met 14 muzikale Odo, dat zijn staande uitdrukkingen en gezegden. Het beperkte publiek dat ik kon bereiken vond het taalkundig, historisch, cultureel en muzikaal zeer de moeite waard. Ook met het Silence-project ben, behalve door het radioprogramma ‘met het oog op morgen’ nergens voor gevraagd en heeft er niet één journalist mij ook maar één vraag gesteld. Als je als artiest vanuit je eigen kracht en authenticiteit werkt, dus bijvoorbeeld vanuit je culturele bagage, dan kom je in Nederland niet bij het establishment binnen. De massa, of in ieder geval een groot publiek bereiken betekent dan per definitie dat je afstand moet nemen van je eigenheid of van datgene waar je in feite uniek in bent. Er zijn collega’s die wel gaan maken wat men ‘graag wil horen’. Die worden dan ook direct uitgenodigd om in de ‘Wereld Draait Door’ en bij ‘Giel Beelen’ te komen optreden. Inmiddels zijn wat bands die binnen een specifieke culturele markt voldoende werk hebben. Die kunnen maling hebben aan de zogenaamde populaire Radio & Tv programma’s, ze hebben die niet nodig. Maar veel collega’s die net als ik geen muziek maken die per se gericht is op een specifiek feesten en partijen publiek, vallen als het ware tussen het wal en het schip. Als mensen mij niet zien, dan besta ik ook niet.
Wat voor projecten zou je nog graag willen doen?
Ik heb de laatste paar jaar overuren gedraaid, een extra baan genomen om alles te kunnen financieren; ik ben eigenlijk toe aan een wat langere oplaadperiode. Er zijn zowel in Nederland als Suriname een aantal goeie musici waar ik wel een crossover project mee zou willen doen, bijvoorbeeld trompettist Eric Vloeimans en de gitarist Peter Tiehuis maar ook Trijntje Oosterhuis vanwege haar bezieling en de artistieke keuzes die ze maakt. Het is erg interessant om Hollandse mensen hun best te zien doen om zich het Surinaamse idioom eigen te maken. Dat is helemaal niet zo eenvoudig. Daarom heb je zo weinig Hollanders die zomaar met dat Surinaamse ding mee kunnen doen. Het liefst zou ik deze mensen uitnodigen om naar te komen Suriname als ik me daar over een paar jaar vestig. Ik heb de laatste jaren een structureel gebrek aan vitamine D(ave).
Meer informatie over de producten en voorstelling is te vinden op:
http://www.iko-foundation.nl/
www.unspokenwordcrossover.nl
[van newmediaplatform.nl, 4 februari 2015 in Art]
RSS
Facebook
Twitter
