Inaugurele rede prof. Ronnie Severing
Het eerste full house in het auditorium van de Universiteit van de Nederlandse Antillen (UNA) voor dit academisch jaar mocht er wezen. Ronald ‘Ronnie’ Esperano Severing (59) aanvaardde het ambt van ‘buitengewoon hoogleraar Taalverwerven, Taalleren en Taalonderwijzen in het bijzonder van het Papiamentu in een schoolse context’.
De Algemene Faculteit (AF) van de UNA schrijft meteen ook historie – niet eerder had een UNA-faculteit drie hoogleraren – met Wim Rutgers, Frank Martinus Arion en Severing voor respectievelijk Literatuur, Taalkunde en Taalleren. Martinus Arion wordt volgende maand geïnstalleerd. Op vrijdag 11 september was het ‘de avond van Severing’.
Rector magnificus ad interim Rupert Silberie roemde de komst van de hoogleraren aan zijn onderwijsinstelling omdat “zij de top vormen van het universitair gebeuren en de volwassenheid van zo’n instituut markeren. Benoemingen zoals deze van Severing vergroten de geloofwaardigheid van de universiteit.”
Silberie gaf aan dat professoren bij uitstek passen in het nieuwe elan dat de UNA zich wil aanmeten met bijzondere aandacht voor wetenschappelijk onderzoek, kwaliteitszorg en accreditatie. De rector voorziet dat juist de huidige UNA op uiteenlopende manieren kan profiteren van de persoonlijkheid, expertise en instelling van Severing, die hij zich herinnert als deeltijdsdocent van de Sociaal-Economische Faculteit die ‘zorgvuldig, flexibel en communicatief te werk ging. Een bruggenbouwer’.
Multitalent
AF-decaan Liesbeth Echteld en collega-hoogleraar Rutgers belichtten vanuit verschillende invalshoeken de academische vorming van Severing. Zijn wetenschappelijke interesse stoort zich niet aan grenzen of ‘muren’ die traditioneel zijn in het vakgebied. Bijzonder is verder dat talloze prijzen over een lange periode bewijzen dat menig jury Severing als beste onder zijn tijdgenoten vonden. Met zijn doctoraalscriptie won hij de eerste ABC-adviesprijs die in de Eerste Kamer werd uitgereikt; Fundashon pa Planifikashon di Idioma, die Severing leidt, heeft in tien jaar tijd vijfmaal de innovatietrofee gewonnen en eenmaal de innovatieprijs. De Ridder in de Orde van Oranje-Nassau heeft ook nog een Unesco-prijs onder de riem.
Severing zelf loodste zijn gehoor tijdens zijn inaugurele oratie Woorden en daden: Papiamentu in groeiend perspectief door de geschiedenis van het Papiamentu met aandacht voor de ‘ontdekking’ van die naam, onderzoeks- en wetenschappelijke aspecten van deze taal en mijlpalen die ‘van importantie’ zijn. Het officialiseren van Papiamentu naast de andere twee Koninkrijkstalen, het recent uitgebrachte Buki di Oro dat een eenduidige spelling bevordert waren hierbij lichtpunten. Severing wil zich inzetten om vooral daden voort te brengen in het voordeel van het Papiamentu.
Tegen het einde van zijn betoog viel de professor plotseling secondenlang stil. Hij kon met de grootste moeite zijn tranen bedwingen – greep daarvoor naar een glas water en keek twee keer schichtig van zijn papier naar het publiek en terug. De overrompelde zaal fixeerde hem ademloos. De professor had net gezegd dat “zijn ouders, die er nu niet meer zijn, waarschijnlijk trots zouden zijn geweest op hem als zij dit nog hadden mogen meemaken”. Hij had meer willen zeggen. Bijvoorbeeld over een zus die hij eveneens mist. Het werd de geleerde te veel. Hij bedankte dapper zijn gezin voor hun onafgebroken ondersteuning en sprak de traditionele slotwoorden ‘ik heb gezegd’ uit om een uitgerekt applaus te ontvangen
[Bron: Amigoe, 12-9-2009]
RSS
Facebook
Twitter
