blog | werkgroep caraïbische letteren

In Memoriam: Iwan Raghoebarsing

door Roy Khemradj

Groot was de schok voor velen toen dinsdag 27 april het bericht viraal ging dat Iwan Raghoebarsing de strijd tegen corona had verloren, de zoveelste bekende Surinamer in Nederland en dan ook nog zo jong. Op 9 mei zou hij 62 worden. Vooral in de agglomeratie Den Haag was Iwan een bekende persoonlijkheid geworden, omdat hij een sociaal, maatschappelijk, cultureel en religieus community worker pur sang was.

Iwan Raghoebarsing
(foto: Waldo Koendjbiharie)

Iwan had een groot netwerk en zei nooit ‘nee’ als hij iemand een dienst kon bewijzen. Hij deed dat altijd goedlachs, nooit boos of verontwaardigd en als hij dat was, dan wist hij daar diplomatiek mee om te gaan. Zo heb ik hem in mijn actieve journalistieke jaren leren kennen. Als ik in little Bombay aan de Noordzee was, zo noemde ik Den Haag, en ik ontmoette Iwan, dan voelde het als de burgemeester van de Hindostanen die mij de hand schudde, ook al was hij zelf gast op de bijeenkomst die ik voor de radio moest verslaan.

Iwan, luchtverkeersleider in Suriname en douanier in Nederland, hield in zijn vrije tijd een behoorlijk aantal maatschappelijke vliegers in de lucht. Hij was bestuurder van de Haagse afdeling van de Nederlandse Hindoe Ouderen Bond, NEHOB en regisseerde de jaarlijkse landelijke ontmoetingsdag voor c.a. 1000 ouderen die uit het hele land met bussen naar Den Haag kwamen voor een uitje, met ontmoetingen, dans, muziek, eten enz. Onzichtbaar hield Iwan het overzicht op een vlot verloop van deze dag – hij was een kundige logistieke en facilitaire organisator. Ook op het jaarlijkse Milan Summerfestival dat in het Haagse Zuiderpark werd gehouden was Iwan het manusje van alles, die elke bezoeker, zijn oudjes uit Den Haag, bijzondere sprekers of gasten het naar de zin wist te maken.

Het valt op dat Iwan veel van zijn bestuursfuncties als secretaris uitoefende, een functie die hem vanwege zijn eerdergenoemde kwaliteiten op het lijf was geschreven. Op religieus gebied was hij actief betrokken bij het wel en wee van de Arya Samaj gemeenschap in Den Haag en bij de landelijke Federatie Arya Samaj Nederland, FASNED. Namens deze organisatie participeerde hij ook in de Hindoe Raad Nederland, een adviesorgaan voor de Nederlandse regering voor zaken op het gebied van geestelijke gezondheid en was hij lid van de mediaraad van de in 2015 opgeheven Organisatie Hindoe Media in Hilversum.

Ontspannend waren onze ontmoetingen vooral op de bijeenkomsten van Sociëteit Tagore, waarvan hij secretaris was. Op tijd meldde hij wanneer er weer een dans- of gala-avond zou plaatsvinden en aan de deur was hij vaak de gentleman die je namens het bestuur welkom heette en laat op de avond ook nog even aan tafel kwam buurten. Tagore is weliswaar een besloten sociëteit, maar vervult ver buiten Den Haag een voorname netwerkfunctie door ook niet-leden uit te nodigen – werk dat goed was belegd bij Iwan.   

Jarenlang had hij in het weekend een programma op Vahon Radio – we blijven in Den Haag – waarin hij zowel bekende als minder bekende Hindostanen met bijzondere verdiensten op politiek, cultureel of religieus gebied portretteerde. Regelmatig wisselden wij ideeën uit voor het programma en bespraken tegelijkertijd wat er binnen de VHP gebeurde; zijn broer Stanley was immers een prominente VHP-er die een decennium lang minister was.
Iwan liep er overigens niet mee te koop dat hij VHP-sympathisant was; nog minder sloeg hij zich op de borst dat zijn broer minister was. Wat ik wel zag, is dat Iwan erg trots was op zijn broer toen – we blijven nog steeds in Den Haag – twee jaar geleden op 26 mei de presentatie plaats vond van Uit de klei van Saramacca, het gezinsverhaal van Trees en Nandoe, hun ouders, onder pseudoniem geschreven door broer Stanley. Trots was Iwan ook dat met het boek een belangrijk aspect van de Surinaams Hindostaanse geschiedenis was vastgelegd; een huwelijk tussen de katholieke Trees en de Hindoestaanse Nandoe. Uit het gezinsverhaal blijkt ook dat Stanley en Iwan als broers een zeer hechte band hadden, ook al waren ze een oceaan van elkaar verwijderd. Dat Iwan niet meer is, zal zich nog lang laten gevoelen, niet alleen in Paramaribo, maar ook in little Bombay aan de Noordzee.

roy.khemradj@gmail.com

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter