blog | werkgroep caraïbische letteren

In memoriam George Möllering

George Möllering, *  Nieuwenhagen, 22 januari 1953 –  † Nijmegen, 8 mei 2019, echtgenoot van Anita Pantus, vader van Jordi Möllering en Demian Möllering.

Na een lang en soms moeizaam gevecht tegen ziekte en pijn is George er op woensdagochtend 8 mei plotseling tussenuit gepiept. We zijn bedroefd, maar dankbaar dat er van verder lijden nu geen sprake meer is en we in zijn laatste uren en dagen bij hem hebben kunnen zijn.

Nu is George op pad.

George Möllering, 28 juli 2018

 

George staat al op zijn veertiende op eigen benen, wanneer hij wegloopt van de beklemming van het Zuid-Limburgse mijnwerkersgezin waarin hij opgroeit. Hij vindt de ruimte om zijn beweeglijke en eigenwijze zelf te kunnen zijn. Hij wordt een succesvol keeper in het Limburgse voetbal, maar kan geen prof worden door een blessure. Voetbal blijft een levenslange passie.

Na omzwervingen langs het leger, waar hij uit verveling begint te roken, langs Mönchengladbach en Heerlen, langs het ambtenarenbestaan en het huwelijk, ontdekt hij zijn liefde voor reizen en verbreedt hij zijn horizon. Uit zijn huwelijk krijgt hij een dochter, Melanie, met wie hij later het contact verliest.

In zijn zoektocht naar wat hij echt wil komt hij in Nijmegen terecht. Daar studeert hij antropologie en leert hij Inge kennen, de moeder van zijn zoons Jordi en Demian. Wanneer ze uit elkaar gaan besluiten ze hun kinderen samen te blijven opvoeden. Als antropoloog ontwikkelt hij een grote liefde voor Suriname en later ook andere delen van Zuid- en Midden-Amerika. nHij publiceert erover in o.m. Oso, tijdschrift voor Surinamistiek en het Caraïbisch gebied.

In 1992 ontmoet hij Anita, met wie hij tot zijn dood samen is. Via Anita ontdekt hij zijn roeping: de fotografie. Hij is altijd op pad om mooie en betekenisvolle beelden te maken op zijn geliefde Amerikaanse continent, maar ook in Afrika en Azië. Tijdens zijn reizen wordt hij thuis gemist en elders omarmd.

 

Reis door Suriname van Peter Vervloed uit 2012, een van de uitgaven waaraan George Möllering als fotograaf meewerkte.

Hij is met regelmaat in de kroeg te vinden met een pilsje. In zijn vrije tijd fietst en wandelt hij graag, veel en ver. De reis naar Santiago de Compostela is een hoogtepunt. Helaas zijn fysieke gebreken, pijn en ziekte in de laatste jaren harde leermeesters voor hem. Hij wordt milder en leert ook met volle teugen te genieten van alles wat klein en dichtbij is. In de laatste maanden van zijn leven vindt hij nog meer toenadering tot de mensen die hem dierbaar zijn. Zo trouwt hij nog met Anita, in het bijzijn van zijn zoons en dierbaarste vrienden. De wil om te leven, om er alles uit te halen en zijn eigen pad te bewandelen blijft tot op het laatst. Het was een pijnlijke, maar ook mooie periode.

George heeft zijn leven lang zijn eigen weg gevolgd. Hij was uitgesproken en eigenwijs. Hij kwam op voor zichzelf en voor anderen, ook al werd dat niet altijd gewaardeerd. Hij hield van mensen, maar niet teveel en niet voortdurend. In de natuur vond hij zijn toevlucht. Hij was net zo Duits als dat hij Nederlands was. Hij werd herkend aan zijn bromstem. Het hardst lachte hij om zijn eigen grapjes. Hij heeft zich in zijn eigenheid bij veel mensen geliefd gemaakt.

Naar de wens van George is gekozen voor een afscheid in besloten kring en wordt er geen plechtigheid gehouden.

Correspondentieadres:
Csardasstraat 95
6544 RW Nijmegen

Voor vragen en het delen van herinneringen aan George:
jordimollering@gmail.com

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter