In Memoriam Boeli 2007 – 2017
door Ana van Leeuwen
DIT VERHAAL, en vele varianten daarvan, hielden mij al tijden bezig. In het hoofd, ÁLTIJD in het hoofd, het brein dat maar doordenkt en denkt en denkt: daarin wemelde het van de ideeën; niet op papier, op papier lijkt alles zo definitief; in het hoofd verandert er steeds van alles en dat mag en dat kan, dat HOORT zo: in MIJN hoofd althans: dat was mijn ambivalente houding met betrekking tot het schrijven van een In Memoriam voor mijn vader, Boeli van Leeuwen, naar aanleiding van zijn overlijden op 28 november 2007: 10 jaar geleden.
Boeli van Leeuwen / ets Bert Kienjet, 2010
Zo lang en toch zo kort. Het gemis aan hem en aan mijn moeder/zijn echtgenote Dorothy, die vijf jaar na hem overleed, is blijvend en is groot. Het gevoelsvacuüm, dat soms pijn en verdriet, maar soms ook mooie herinneringen oplevert, enorm. Ze waren 50 jaar getrouwd. De dood scheidde hen.
De kleuren zijn niet vervaagd, de kleuren, die als je als dochter niet makkelijk vergeet of wilt vergeten. Belangrijke kleuren, emoties, die hopelijk nooit zullen vervagen, voor mijn vader, die samen met mijn moeder, zonder meer een blijvende stempel op me hebben gedrukt: HÚN stempel van vader- en moederliefde, van geven en nemen, van niet over je heen laten lopen, van de rechte rug en het met verheven hoofd de wereld bejegenen, ‘Look up to the stars, never look down’ met verheven hoofd lopen, nooit het hoofd laten zakken, hoorde ik hem zo vaak zeggen. Een goed, mooi advies, maar een dochter die zeker niet altijd luisterde.
Lees hier verder op de website van het Antilliaans Dagblad, 28 november 2017, of op de website van Knipselkrant Curaçao, 29 november 2017.
Voor nagelaten werk van Boeli, zie onder meer deze pagina op de website van het literaire tijdschrift LITER.
Uit de nalatenschap komen ook de verzameling Ver weg dichtbij en Tempels in woestijnen.
RSS
Facebook
Twitter
