In memoriam Ben Mitrasingh
door Effendi N. Ketwaru
Ik las onlangs het bericht dat Ben Mitrasingh is overleden. Ik leerde Ben kennen in Amsterdam waar hij studeerde. Ben was bevriend met mijn vader. In die tijd, begin jaren zeventig, was ons huis in Amsterdam een trefpunt van Surinamers die zich met de kunst verbonden voelden.
Ben Mitrasingh
In de jaren tachtig waren wij allemaal terug in Suriname. In deze periode raakten mijn vrouw en ik nauw bevriend met Ben en zijn toenmalige partner Gloria Leurs. We werkten allen bij het Directoraat Cultuur: Archelogische Dienst (Ben), Beeldende Kunsten (Gloria Leurs en mijn vrouw) en Literatuur (ik). Bovendien zagen wij elkaar ook op de AHKCO (Kunstacademie) waar Ben en Gloria doceerden. In de loop der jaren verloren wij elkaar uit het oog, vooral door Ben’s talrijke politieke activiteiten.
In de media wordt Ben na zijn overlijden neergezet als iemand met ‘een korte lont’, iemand als ‘Rashid Doekhie’, enz. enz., kortom, als een ongemakkelijk mens. Mijn ervaringen met Ben zijn geheel anders. Hij was – net als James Ramlal – in de eerste plaats een anti-bureaucraat. En ja, dan wil je zaken zo snel mogelijk realiseren. Dan ga je zelf het veld in, in plaats van achter je bureau allerlei mooie plannetjes op papier te zetten. Echter, voor daadkracht moet je natuurlijk niet bij de overheid zijn maar helaas was Ben door zijn beroep gedwongen als ambtenaar te werken.
Ben liet echter geen gelegenheid voorbijgaan om korte metten te maken met de bureaucratische rompslomp en vooral met de volkomen afgesleten cliché’s en heilige huisjes die in ons cultuurveld voortleven. Zo maak je dus vijanden en zo krijg je ‘een korte lont’.
Ik heb Ben gekend als een heel aimabel mens die altijd klaarstond voor zijn naasten. En of hij nou in de Tingi-olo-rits zat te ‘dieken’ of in Mariënburg, dit dieken stond symbool voor Ben: hij wilde altijd het onderste uit de kan naar boven halen, zowel uit de grond als bij de mensen.
Ben, rust zacht.
[overgenomen van Facebook, 3 juli 2019]
RSS
Facebook
Twitter
