blog | werkgroep caraïbische letteren

IDFA flies t(r)opics

door Rogeria Burgers

IDA flies t(r)opics. Zo heette het radioprogramma dat ik toentertijd voor de HUMAN maakte.. het zal 2005 of 2007 of of zijn geweest..

Ik liep in de hortus botanicus in Amsterdam en kwam Eddie Wijngaarde tegen.. ik kende hem uit Suriname en wij spraken over zijn voornemen.. de idfa naar Paramaribo te brengen in verkleinde verkorte vorm met 10 films.. de – backlot – had hij opgezet vanuit de gedachte dat heel S zou kunnen dienen als decor voor filmsets..

Ecoresort Paramaribo. Foto © Michiel van Kempen

Ik volgde Eddie op de voet enige weken voordat de grote dag, de première zou zijn.. ik zat in het eco een dependance van torarica, het grootste en meest prominente, gerenommeerde hotel met een rond zwembad.. Allie Derks, de directeur van het Idfa was er met haar gezin en anderen die workshops gaven.. we lagen te luieren en wat te praten toen het plotseling heel stil werd… en iedereen het zwembad verliet.. Bouterse was gesignaleerd en zwom rondjes.. Eddie was er nog niet en wij hielden ons hart vast.. Eddie is de broer van Frank Wijngaarde, een van de slachtoffers van de decembermoorden uit 1982.. waar hooggeplaatste Surinamers – op de vlucht werden neergeschoten – zoals het gruwelijke bloedbad naar de buitenwereld werd genoemd!! Tot op heden heeft Eddie, Bouterse nooit ontmoet en wat er zou gebeuren als dat wel zo zou zijn, is onvoorspelbaar (misschien witheet en lijkbleek??) .. wij bedachten scenario’s om Eddie te vrijwaren van deze toestand. . en net zo las hij gekomen was, verliet B het bad.. dat snel weer werd gevuld.. vlug daarna hoorden we dat het niet Bouterse was, maar een copie, een standin uit Curaçao..

En toen kwam de première in Thalia, het oudste theater van P.. er was nix.. alles moest ingevlogen worden, screens, apparatuur en technici.. op die zaterdag stonden overal kisten met projectoren en lampen .. doeken verspreid op de grond, mensen die veegden en voorbereidingen troffen voor de belangrijke avond..  hectiek alom.. zou het lukken?? Eindelijk was het zover.. het witte screen hing in de zaal, de projector gericht op dat doek en lampen versterkten het geheel.. stoelen voor de technici en voor mij.. de deuren werden geopend en het publiek schoof naar binnen, de beter gesitueerde Surinamer, echter de ‘gewone’ S was er niet, die konden dat niet betalen.. de vrouwen in de prachtigste jurken en de mannen in pak.. een welkomstdrankje met een hapje op een servetje en het geroezemoes was ongekend.. men begroette elkaar en de sfeer was prettig.. toen de zaaldeur open ging had ik mij er opgesteld met microfoon in de hand, daar was Opstelten, burgemeester van Rotterdam.. als hij in het zwembad was steeg het water, een walrus die de zee verlaten had, maar dit terzijde.. ik vroeg hem wat hij van dit initiatief vond en hij sprak met zijn welluidende zware reuze stem: “Mooi.. wel jammer dat het Amsterdams is en niet Rotterdams” toen iedereen zat rende ik naar boven om mijn plaats naast de operator in te nemen.. de lichten gingen uit en het duurde .. het  leek wel uren.. de spanning steeg en toen schalde de muziek de ruimte in, de eerste beelden met het synchroon lopend geluid.. een zuidamerikaanse dansfilm, op het allerlaatste moment verwisseld met een film over besnijdenis..

Men had genoten.. applaus.. fantastich.. feest.. drank en eten, zoals het een Surinaams feest betaamt..

Vanaf het 1ste uur fiets in S.. het was laat en de directeur van de moslim omroep en de boeddhistisch omroep in Nederland, sommeerden mij, dat ik mijn fiets moest achterlaten.. het was te gevaarlijk.. een witte vrouw, alleen op de fiets door P.. dat was niet pluis op dit tijdstip.. ik wimpelde hun bezorgdheid af en ging resoluut en voldaan op weg.. tot ik achter mij een auto ontwaarde, die wel heel langzaam reed.. dat waren zij, ze zouden mij escorteren.. doodsbang dat er mij iets zou overkomen brachten ze mij stapvoets naar het eco..

Paramaribo 20-11-2021

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter