blog | werkgroep caraïbische letteren

Huis van De Kom: Arte povera

door Tjebbe van Tijen

Zag zojuist een prachtige foto op de website van Onvoltooid Verleden over de deplorabele toestand van het Anton de Kom Monument in Paramaribo en hoe deplorabel ook, zie onderstaand citaat, de foto van het geheel met het verroeste golfplatendak en de verweerde gepotdekselde planken hebben hun eigen monumentaliteit ‘arte povera’ (armoedige kunst) heet dat in de kunstgeschiedenis. Ergens grijpt dit meer aan dan al dat van staatswege gemarmer en gebrons. Maar hoe dit onbewaarde voor later te bewaren? …

Ik citeer:
“Dat Anton de Kom niet voor iedere Surinamer een gevierde volksheld is bleek al toen we met onze Afro-Surinaamse taxichauffeur door de Anton de Komstraat in Paramaribo reden, maar hij ons niet kon vertellen of we het geboortehuis van deze revolutionair hier zouden moeten zoeken. Zoals veel straten buiten het directe centrum van Paramaribo rond het middaguur in de droge tijd is de Anton de Komstraat lang, breed, stoffig en rustig. Veel van de huizen staan los naast elkaar, met een tuin er om heen, en veel mensen hebben een hek. Aan de kant waar we de straat in komen lopen is een autowasbedrijf. De jongens die er werken begrijpen niet helemaal waar we naar vragen als we zeggen dat we het huis van Anton de Kom zoeken. Na een tijdje gaat er toch een lampje branden, ‘ja, daar verder zie je een monument, daar moet je vragen.’” (…) “We steken een straat over en zien onmiskenbaar het geboortehuis van De Kom. Er staat een monument voor, en het straatnaambord is niet van hout zoals in de rest van de stad, maar van metaal. Het huis is vervallen. De verf is, op een klein randje onder de dakgoot na, helemaal verdwenen. De meeste luiken zijn dicht, en uit een raam wappert een vaal roze gordijn. De golfplaten zijn van een andere generatie dan in de rest van de stad, helemaal verroest, en ze liggen scheef. Maar we schrikken vooral van het monument. Dat het plichtmatige plantenbakje uitgedroogd is kan gebeuren, en dat iemand een etensbakje laat liggen is niet zo gek, maar dat er plompverloren een WC-pot in een kartonnen doos voor staat verraadt een diepe desinteresse uit de buurt. We kunnen het maar moeilijk plaatsen, dus gooi ik het etensbakje in de kartonnen doos en sleur ik de WC-pot een eindje weg. Ruth pakt een ‘wet wipe’ uit haar tas en begint de tekst op het monumentje schoon te vegen. Het doet pijn om dit monument voor De Kom als symbool voor dekolonisatie, gelijkheid en trots in deze staat te zien.”

1 comment to “Huis van De Kom: Arte povera”

Your response at Karwan

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter