Hoor wie klopt daar
door Tommy Wieringa
“Het gaat er in de kunst niet langer om wat de maker bedoeld heeft, maar uitsluitend hoe de ontvanger het interpreteert. Artistieke beweegredenen leggen het in deze hoogsensitieve tijd af tegen morele bezwaren; de onbuigzame moraal van de sociale rechtvaardigheidsbeweging is hier het hogere recht.”
Ontleend aan zijn column in NRC, 12 december 2020
“Het is dan ook niet de bedoeling dat beschuldigingen van racisme, seksisme of culturele toe-eigening worden tegengesproken. Elk verweer benadrukt dat de beschuldigde het onderdrukkende systeem en zijn eigen witte, geprivilegieerde positie daarin niet heeft doorgrond, en verzwaart zo de aanklacht.
Excuses voldoen niet, in de tribunalen van de rechtvaardigheidsbeweging wordt stalinistische zelfbeschuldiging verlangd. Maar ook dat is geen garantie voor genade. Wie eenmaal als toxic wordt beschouwd, is verloren. Zijn of haar aanwezigheid zal voortaan als ‘onveilig’ worden ervaren, wat alleen kan worden weggenomen door uit beeld te verdwijnen.”
RSS
Facebook
Twitter
