Hoe duur was de suiker: hoofdrolspeler huilt om slechte recensies
Hoofdrolspeler Kees Boot kan wel janken om de slechte recensies die de film Hoe duur was de suiker kreeg. Klik hier voor een filmpje waarin hij aan het woord komt.
Hier de recensie die Eric Koch in De Telegraaf van 25 september 2013 schreef:
De suiker werd duur betaald in het Suriname van het achttiende eeuw. Niet door de blanke kolonisten die met hun gulle hand hun koffie of thee verzoetten. Hun zwarte slaven moesten er echter hun bloed in leggen. Tegen de achtergrond van die bittere situatie vertelt slavin Mini-Mini haar levensverhaal in Hoe duur was de suiker.
In de verfilming van Jean van de Velde speelt de vertelster echter niet meer dan een bijrolletje. Zijn camera is vooral gericht op bazin Sarith, met wie Mini-Mini samen opgroeit. De knappe dochter van een plantagehouder vraagt ieders aandacht, in alle opzichten.
Aandacht
Ze is een kille, egoïstische intrigante, die iedereen tegen elkaar uitspeelt om haar zin te krijgen. In haar saaie omgeving hunkert ze vooral naar mannelijke aandacht. Sarith droomt van wereldsteden als Parijs en Venetië, maar haar beoogde echtgenoot vindt zijn maatschappelijke vooruitzichten belangrijker dan haar gezelschap en trouwt met een ander. Tandenknarsend richt Sarith vervolgens haar aandacht op telkens andere mannen en beschadigt onverschillig verschillende levens.
Dat zo’n onsympathiek personage het middelpunt van een film vormt, is minder zwaarwegend dan het belabberde acteren over vrijwel de gehele linie. Wat de kijker voorgeschoteld krijgt, doet denken aan de generale repetitie van het schooltoneel of aan de conference van Fons Jansen over een hoorspelacteur: ’on-na-tuur-lijk, hoe be-doelt u?’
Moeilijk te begrijpen van een regisseur, die ruim een decennium geleden met Lek een film van internationaal niveau afleverde. Rondom Gaite Jansen, voor het eerst in haar prille, veelbelovende carrière fysiek en vocaal houterig, worden de ontwikkelingen betrekkelijk schools in beeld gebracht. Hoewel de neerbuigende, gevoelloze behandeling van de slaven door alle poriën van de film ademt, lijkt een scène waarin een beknelde arm wordt afgehakt om het productieproces niet op te houden, er vooral ingebracht om te illustreren dat de suiker inderdaad duur werd betaald.
De mooie plaatjes eromheen maken de vlakke verfilming van het succesvolle boek van Cynthia McLeod, 150 jaar na de afschaffing van de slavernij, niet boeiender.
RSS
Facebook
Twitter
