blog | werkgroep caraïbische letteren

Het schrijnende zwijgen van Schrijversgroep ’77

door Michiel van Kempen

Het zal weinigen ontgaan zijn: de Surinaamse regering/Bevel/Bouterse eist het Fort Zeelandia-complex op, gooit het Surinaams Museum en zijn zusterinstellingen eruit en wil het complex herinrichten voor eigen gebruik, onder meer als feestruimte (zie ook de berichten hieronder op deze blogspot).

De Schrijversgroep ’77 deelt in S77 Info van 25 mei 2012 onder de kop ‘Plannen ontruiming Fort Zeelandiacomplex’ over deze kwestie het volgende mee, ik citeer het bericht integraal:

“Paul Middellijn, cultureel adviseur van de president van Suriname, heeft een plan opgesteld om het totale Fort Zeelandia complex een nieuwe bestemming te geven. Onder andere is voorgesteld om in Huis 9, waar momenteel de Educatieve Dienst van het Surinaams Museum is gevestigd, zijn stichting, Sranan Tori Akademya, te vestigen en dit tevens tot Huis van de Surinaamse Literatuur te maken. Wat dit vooralsnog in de praktijk zal betekenen, en hoe dit Huis van de Literatuur zal functioneren is niet duidelijk. Het is jammer dat er bij het opstellen van dit plan zo weinig overleg geweest is met de stakeholders in het literaire veld en de Educatieve Dienst zelf. Paul Middellijn is in het culturele veld vooral bekend als storyteller en het verzorgen van workshops op dit gebied. Voor het veld is het nog onduidelijk hoe de functieverdeling is tussen de Directeur Cultuur en de cultureel adviseur van de president.”

Mij valt in dit bericht op dat de plannen door de Schrijversgroep ’77 al onmiddellijk als definitief en onweerlegbaar worden neergezet, en dus impliciet worden geaccepteerd. De Schrijversgroep maakt er zich vooral druk over dat de groep zelf (‘de stakeholders in het veld’)  niet is gekend in het opstellen van de plannen, dat het nog onduidelijk is wat de literatuurgroep er aan gaat hebben en vindt het reuze belangrijk hoe de functieverdeling is tussen de cultureel adviseur Paul Middellijn en de Directeur Cultuur. Terwijl de Schrijversgroep (met actieve mensen als Ismene Krishnadath, Alphons Levens, S. Sombra en Arlette Codfried) vaak voor zijn activiteiten een beroep heeft gedaan op het Surinaams Museum om het Fort ter beschikking te stellen voor manifestaties, staat in het bericht niet één woord van medeleven met deze culturele zusterinstelling. Dat het Museum voor een groot drama wordt gesteld en jaren en jaren aan hard werken met één pennenstreek vernietigd ziet worden: de Schrijversgroep wijdt er niet één (zegge: 1) woord aan. Niet alleen geen protest van een schrijversorganisatie die toch normaal gesproken kritisch zou moeten zijn naar alle geledingen van de maatschappij toe (en deze regering in het bijzonder), ook geen woord van solidariteit met de verdrevenen: het Nola Hatterman Instituut, Cultuurstudies, het Surinaams Museum en zijn Educatieve Dienst. Niet één. Het ontbreken van dat woord is veelzeggender dan een website vol woorden van de Schrijversgroep ’77.

6 comments to “Het schrijnende zwijgen van Schrijversgroep ’77”

  • mooie illustratie…

  • En zoveel instanties zwijgen …., collegamusea, Nationaal Archief, Carifesta, FVAS, CCS, etc. Ik weet wel van medewerkers van deze instanties dat men er tegen is. Ik probeer dus maar positief te denken en hoop dat men nu in stille diplomatie bezig is om alle mogelijke moeite, druk etc uit te oefenen op Stanley Sidoel zodat hij maandag a.s. voor 12 uur zijn advies uitbrengt aan het Kabinet net daarin een stevig gefundeerde afwijzing …..

  • Zie hoe makkelijk Suriname zich ten tweede male naar de slachtbank laat voeren!

  • bang voor rancune Ada…veel van die organisaties zijn semi-overheids organisaties. En ja, we willen de sympathie van de nieuwe minister van Onderwijs (en Cultuur) toch niet kwijtraken?
    Het is werkelijk om te huilen.

  • Ruth, het is nog erger: ik hoorde dat die nieuwe minister niet eens op de hoogte was van de nota en het verzoek aan Sidoel. …

    • Geloof je dat echt?

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter