Het Open Boek van Juan Pigot – Bedrijfseconoom, milieuconsultant
door Chandra van Binnendijk
Wat ligt er momenteel naast uw bed?
Becoming, de autobiografie van Michelle Obama. Het ligt er al drie maanden, maar ik kom er maar niet aan toe… The Audacity of Hope van Barack Obama had ik al gelezen en ik wil nu van haar kant ook horen. Ik ben geïnteresseerd in mensen hun verhaal. In de pers lees je van alles, maar niet de nuances die je uit zo een biografie haalt.
Met welke schrijver zou u een avondje uit willen?
Met Jane Austen. Zij beschreef een soort problematiek uit haar tijd die tegenwoordig toch nog steeds relevant is. Neem bijvoorbeeld de verkiezing van mw. Kamala Harris: de hele wereld klapt in zijn handjes omdat er op dat niveau voor het eerst een vrouw is gekozen. Maar het zijn in feite toch taferelen van 200 jaar geleden? Waarbij de vrouw in een achtergestelde positie was…
Hoe komt u aan vers leesvoer?
Ik lees veel op het internet. Daar ga ik op zoek naar dingen die met mijn werk te maken hebben. Maar ook naar zaken die raakvlakken hebben met mijn activisme: ik ben voorzitter van PAREA, een netwerkorganisatie voor LGBT-professionals in Suriname.
Wat is uw favoriete leeshouding of –plek?
Het liefst lees ik zittend op een stoel. Idealiter in een rustgevende omgeving waar ik relaxed ben – op een strand of ergens in het binnenland. In elk geval in de natuur, met water om me heen.
Welk boek hoort eigenlijk niet thuis in uw boekenkast?
Mijn kast zit vol met Lonely Planets. Daarin zitten eigenlijk alleen boeken die ik zelf gekozen heb. Ik krijg weleens boeken van mensen die verhuizen, maar als daar voor mij niets tussen zit, doe ik ze weg. Want dat verzamelt dan gewoon alleen maar stof.
Wat is het slechtste boek dat u ooit las?
Fifty Shades of Grey, de erotische roman van de Britse auteur E.L. James Wat een gehypet ding. Ik had er niet zoveel mee.
Welk boek heeft diepe invloed op uw leven gehad?
Long Walk to Freedom, het levensverhaal van Nelson Mandela. Omdat hij een bijna bovenmenselijke persoon was. Als je leest waar iemand vandaan komt, al die jaren in het gevang gezeten en daarna toch een gedachte kan hebben van vergeving, dat probeer ik op mezelf toe te passen. Wat er ook gebeurt in het leven je moet elkaar toch op een gegeven moment vergeven.
Wat zou iedereen gelezen moeten hebben?
De Da Vinci Code van Dan Brown. Het is een mystery thriller en het enige boek dat me altijd is bijgebleven. Ik kwam ‘s avonds thuis van uitgaan en ging dan door met lezen. Dat heb ik anders nooit met een boek gehad. Je rolde van het ene mysterie in het andere en je wil weten wat er komt , je wil alleen maar doorlezen. Ik heb het ervaren als bijna een soort verslaving. Niet zozeer vanwege de inhoud, maar vanwege het gevoel van die leesverslaving zou ik het iedereen aanraden.
Wat was uw lievelingskinderboek?
Wij hadden thuis de complete verzameling van Pinkeltje, de serie van Dick ter Laan. Daar heb ik als kind met mijn hele ziel en zaligheid in gelezen. Het was voor mij de ontdekking van een andere soort wereld. Waarbij je andere dingen beleefde in je hoofd en je eigen beelden maakte.
Van welk boek vond u de film beter?
Pride and Prejudice van Jane Austen. Het is heel leuk om dingen in die Engelse kostuumdrama’s gevisualiseerd te zien. Je vormt je wel een beeld in je hoofd van hoe het er allemaal uitzag, maar als je dan die hoepelrokken ziet in de film… Het boek is een aantal keer verfilmd. Voor mijn gevoel was elke volgende film weer beter dan de vorige.
Andersom vond ik de verfilming van De Da Vinci Code slechter. Dat was echt een deceptie. De beleving van het boek vond ik beter, er werd er veel meer uitgeweid. In de film ging alles veel sneller.
Een schoolvakantie
Ik herinner mij nog als muloleerling van de Mathooraschool in Saramacca, dat een van onze eerste schrijfopdrachten voor het vak Nederlands aan het begin van elk nieuw schooljaar was het schrijvan van een opstel over jouw vakantie: de grote vakantie zoals wij dat in Suriname noemen. Deze korte opstellen, soms ook een spreekbeurt, gingen vaak over het oogsten van grote watermeloenen en mierzoete sinaasappels, geplant door mijn vader. De geur van watermeloen zoals van de sugar baby, caledonia of charleston doet mij altijd terugdenken aan mijn jeugd. Ik schreef ook over de kuddes schapen en koeien van mijn vader die, vreemd genoeg elke vakantie, lijkt wel, via verouderde en kapotte prikkeldraden naar het groenteveld van onze buurman gingen en zijn groenten opaten. Burenruzie, polieaangiftes, schadeclaims, burengeroddel, dat passeerde allemaal de revue. Ook hadden wij tientallen doksen en kippen die scharrelden op het grote erf. Scharreleieren hadden wij altijd in de keuken. Het geel van het ei dat in de dooier zat, was zo geel als de zon. Tijdens elke meloenoogst (vaak in augustus en september) was er dus meer geld in huis. Dat betekende dat er veel meer werd uitbesteed aan eten, drinken en uitgaan. Uiteraard ging het gezin één keer tijdens elke vakantie naar het binnenland om er een weekeind door te brengen: voor mij en mijn jongere broer betekende het het ene bos uit (Saramacca) het andere in. Alleen de kreken boden ons een meerwaarde: je kon er uren heerlijk zwemmen. Mijn jeugdvakanties waren onvergetelijk. Als tienerjongen opgegroeid in een district wist je ook niet beter. Dat was je wereld: veilig, een zee aan ruimte en een onbezorgde jeugd. Zo een wereld schept Sakoentela Hoebba in haar nieuwe boek Een schoolvakantie. Zij heeft in 2015 het boek De lottowinnaar (verhalen) geschreven. Beide boeken zijn verschenen bij In de Knipscheer in Nederland.
RSS
Facebook
Twitter
