Het bos… een paradijs
door Rogeria Burgers
Veertien jaar lang maakte ik radiodocumentaires in Suriname voor bijna alle Nederlandse omroepen. Nu ga ik er alleen nog maar met vakantie, ik heb de lockdown getrotseerd en ben er voor de 18de keer. Zittend aan de Surinamerivier, de zonsondergang maakt de schemering overbodig. Mijmerend tussen de ratten en de kikkers, het gekwetter van de vogels in de late avondzon met het overweldigende uitzicht op de Wijdenboschbrug, de boten op weg naar de haven, in café Riverside, waar de evergreens uit de boxen schallen, daar overdenk ik het verleden…
Hijn is dood.. de covid heeft hem verraden..
In 2002 toen ik voor het eerst in Suriname was zou ik met Hijn, Kees en Frans, mannen die al jaren in Suriname woonden, een tocht uitzetten voor de Hesh (een expataangelegenheid waarbij elke maandagavond van half 6 tot half 7 gewandeld of hard gelopen wordt op onverharde wegen) in het bos (zoals het oerwoud door Surinamers genoemd wordt) onder de rook van het dorp Berlijn, niet ver van het vliegveld Zanderij. De mannen in wit t-shirt, korte broek en op slippers, ik daarentegen droeg een lange broek, schoenen met profiel en had mijn geluidsapparatuur op mijn rug met een regenjas erover. Broodjes en water van de dominee, waar ik logeerde, gekregen. We liepen en liepen, draaiden over smalle kronkelige paden tussen hoge bomen en wuivende palmen, het bladerdak boven ons hoofd werd steeds dikker, water druppelde op onze hoofden. Plotseling riep Kees.. lopen.. te laat.. ik werd gestoken op mijn schouders door grote Braziliaanse bijen. Kees, die marinier was geweest, zoog het gif uit de wonden.. en weer liepen we door… ik hoorde Frans las’ pasi zeggen wist niet wat het betekende, maar wist dat mijn vermoeden waar was, om mij niet bang te maken spraken ze Sranantongo… mi verstani …we naderden een open plek en daar werd overleg gepleegd. Frans behendig als een aapje, klom in een boom, maar zag geen kreek, waar wij op zoek naar waren, om de stroom te kunnen volgen naar een uitweg. Ik moest precies daar wachten en de mannen gingen ieder een richting het oerwoud in en riepen mij aan. Plotseling uit het niets een waanzinnige kreet. Ik dacht aan een verdwaalde tijger, ook al wist ik, dat die er niet waren. Uit het struikgewas kwam Hijn, hevig bloedend, zijn arm in de lucht en het bloed sijpelde op zijn witte t-shirt. Hij was in zijn eigen houwer (machete) gevallen, maar had wel de kreek gevonden!!! Kees verbond zijn hand en maakte een mitella.
Echter kreken meanderen en ontspruiten in kleine kreekjes en kronkelen verder in weer nieuwe kreken….
De apparatuur bleef in mijn rugzak, evenals het fototoestel van Hijn, want lopen moesten we, de broodjes durfde ik niet op te eten.
We doorwaadden de kreek en liepen over boomstammen naar de andere kant.
En toen hoorden we het vliegtuig uit Nederland landen en wisten we zonder hapering welke kant we op moesten. Het witte woestijnzand lonkte ons en flink doorstappend bereikten we de rode bauxietweg in de duisternis die reeds gevallen was. Op de weg sprong ik a.h.w. voor een grote zwarte Amerikaan om hem tot stoppen te manen. Vies en voldaan waren we. Hij zette ons af in Berlijn. Daar kwamen de djogo’s (literflessen Parbobier) met de cups (plastic bekertjes) uit de auto, de broodjes konden verorberd en de mannen vertelden ruiterlijk dat zonder kompas en kerven op bomen, zonder goede uitrusting het bos onbedwingbaar is, ondoordringbaar en onbegaanbaar en onoverkomelijk!!! Negen uur hadden we gelopen. Zij vonden het onbegrijpelijk dat ik niet in paniek was geraakt en ik zelf eveneens Kkoelbloedig was ons avontuur. Daar haalde ik mijn apparatuur tevoorschijn en we spraken over wat er zou moeten gebeuren als de avond ons in het bos overvallen was. Dicht op elkaar zittend op mijn regenjas, veel lawaai makend om de slangen te bedwingen.
Die nacht ben ik uit bed gevallen…
Paramaribo 15 november 2021
RSS
Facebook
Twitter
