Herinneringen aan W.F. Hermans
door Carry-Ann Tjong-Ayong
Groningen.
“Dit moet je lezen,” zei De Dweil, (meneer Meijling), mijn leraar Nederlands op de Rijks-HBS. Hij overhandigde mij De donkere kamer van Damocles van Willem Frederik Hermans. Ik viel al meteen voor de titel en voor de naam van de schrijver. Mijn broer en mijn oom heten Willem Frederik Robert.
Ik las veel en graag en De Dweil stimuleerde dat door mij regelmatig boeken uit zijn eigen collectie te lenen die ik verslond. Ik viel als een blok voor Hermans en zocht steeds meer boeken van de eigenzinnige schrijver die mijn favoriet werd.
25 april 1963. Ik belde aan bij het hoekhuis aan de Ossenmarkt. Ik moest een lezing organiseren, als bestuurslid van de Litfacver, de literaire faculteitsvereniging van de RUG en stelde Hermans voor.
“Dat lukt je nooit!” zeiden de anderen, “Hermans geeft nooit lezingen.” Maar ik voelde mij juist uitgedaagd en bovendien studeerde mijn oudere zus sociale geografie en kreeg colleges van hem. Dus toen ik belde voor een afspraak mocht ik meteen langskomen.
“Wat!” zei mijn zus verbaasd, “mag je bij Hermans thuis komen?”
De deur ging open en bovenaan de lange trap stond W.F. Hermans met een poes op de arm. Ik vond het een idyllisch huiselijk tafereeltje. Toen ik gemakkelijk in de kamer zat, zei hij geheimzinnig: “Ik heb een verrassing voor je”. De deur ging open en een Surinaamse dame keek lachend om de hoek.
Het was zijn vrouw, Emmy Meurs, die bevriend was met mijn oudere nichten, Toetie en Jetty, en haar broer Hans had samen met mijn vader aan de Geneeskundige school gestudeerd. We haalden familieherinneringen op bij de thee, tot Hermans zei:” Je begrijpt dat toen Emmy zei dat ze jullie goed kende, ik niet kon weigeren. Wat kan ik voor je doen?”
De lezing was een groot succes in een stampvolle zaal. Ik was meteen razend populair en mocht nog vaak bij Hermans op bezoek, Nell mocht mee en ook toen hij naar Haren en Parijs verhuisde was ik welkom. Ik speelde nog met zijn zoontje Ruprecht, die nu tegen de 70 zal lopen.
Mijn boekenkast staat vol met titels van W.F. Hermans, die ik vaak herlees. Toen ik “Hermans honderd” zag opduiken kwamen mijn persoonlijke herinneringen boven. Ik deel ze graag met jullie.
RSS
Facebook
Twitter
